`
Ι.
άρον άρον
γιατί λατρεύω τους αεραγωγούς
που φυτρώνουν ατσάλινοι ως την αντίς αμπέμπα,
φεύγω απ΄τον τόπο σου, τζούλια, πατρίδα
των δημοσκοπήσεων και των αφορισμών.
κάθισε εσύ στα τριανταφυλλένια σου ερείπια
που τα ονομάζεις ελπίδα - έτσι λέμε στον τόπο μου -
μέχρι να καταφτάσουν πέπλα πράσινης βροχής
να σε πετάξουν τρομαγμένη πάνω,
αγνώριστη από την προσμονή
σκαλίζοντας τη στάχτη την προφητική απ΄όπου
μια λέξη θα ανασύρεις τόσο αινιγματική
όπως κι η αντίς αμπέμπα
ΙΙ.
μετρούσα τις μέρες με τα δάχτυλα -
με τα δικά σου και τα δικά μου. σαν τον θησέα
έβαψα κι εγώ ένα πανί - όχι μαύρο,
κοιμήθηκα, ήπια, σ΄αγκάλιασα
ανύποπτος, ώσπου τα μάτια, σφραγισμένα από ντροπή,
έδιναν προθεσμίες μεταξύ τους το πρωί
σαρκάζοντας
το ρήμα χουζουρεύω.
τώρα θέλω να φύγω, γιατί το ξέρω,
χαλάζι πως θα κάψει τα σπαρτά,
πως θ΄αφυπνίσει η παγωνιά στο κλήμα μου
τη μέθη.
όμως εγώ, όχι όπως ο θησέας κείνο το πανί,
δεν θα ξεχάσω τα πόδια σου,
τα παιχνιδιάρικα
ΙΙI.
το αθόρυβο δωμάτιο, λοιπόν, μας έχει εκθρονίσει,
οι καθαρές παγερές του γραμμές
που δεν δέχονται ενστάσεις, η αναλγησία
των πραγμάτων, η λάμπα, το τραπέζι,
το σκονισμένο ροδόφυλλο του καλοκαιριού
στο έσχατο άκρο της αναπνοής
που είναι το κρεβάτι μας, εκεί που καταλήγουν
οι γραμμές σ΄ένα θόλο ζεστό
σ΄ένα πίδακα χείμαρρο αέρα -
γιατί είμαστε αμνήμονες, ανένδοτοι και
αρνητικοί στο βουερό γαλάζιο άλλων ημερών
ΙV.
λένε πως κάποιοι
αγαπούν τον κόσμο όπως είναι
τα ζαχαρένια πρωινά, των πόλεων
την πέτρινη ηχώ, τα οπάλια του κρυστάλλινου απρίλη,
πως αγαπούν τη δίψα και το θόρυβο, και την απότομη
ανελέητη μετάπτωση της τρυφερότητας που γίνεται ρωγμή.
λένε πως κάποιοι αγαπούν
τους λαμπερούς ανέμους της ιθάκης
που ρημάζουν το κλήμα
μπροστά στα αποχαυνωμένα βλέμματα των πολαρόιντ.
όμως για σένα, τι έχει αξία, τζούλια,
για σένα που η ομορφιά είναι ένα πράγμα φτερωτό
που σκοντάφτει μπροστά στα μάτια σου
V.
γιατί θα πρέπει η γη, λοιπόν, να μαραθεί
κι η άνοιξη δίχως εμένα να ρημάξει
τζούλια φως μου, μόνο και μόνο επειδή
μοιράστηκα το πουπουλένιο στρώμα σου κι η φούστα σου
στα χρώματα του τόπου μου ανεμίζει.
με σύννεφου ακροδάχτυλα σε χάιδευα παλιά,
στης μέθης τις στιγμές που διπλομοιάζουν όλα,
σίγουρα θα σε διέκρινα από το σαν φραντσίσκο
ως τη βαβυλώνα, και τα πρωινά, χιόνι
απλωνόταν στους γλουτούς σου - που δεν ήταν χιόνι.
σαν πόρνες τώρα οι μέρες μου επαιτούν
ψίχουλα φως, το στόμα μου τρελό παραμιλά
στη μητρική μου γλώσσα
VI.
είναι φορές
που μοιάζει από χαρτί ο ουρανός
κι ο ήλιος μπλεγμένος πάνω του με λίγα χελιδόνια.
χαράζει ιούνης ύστερα, κι είναι ένα καύμα κίτρινο
στο χρώμα των ναρκίσσων. εγώ
δεν κοιτάζω πια πίσω, τζούλια,
αν διασχίζεις τους μεγάλους διαδρόμους
με ντελικάτα αέρινα βήματα
σαν να΄θελες η αύρα σου ν΄αγγίξει την καρδιά μου
τη νύχτα αυτή τη μαλακή που θέλω να ουρλιάξω,
ή αν τα χείλη σου ριγούν σαν τα φτερά ενός γρύλου
μπροστά σ΄ένα ποτήρι coca cola
VII.
εξαφανίζομαι, τζούλια,
η γη, γλυκιά, δεν πέφτει κλήρος κανενός,
χαλάει τα παπούτσια μου τις ώρες,
σκληρός ο αέρας σαν κουάρτζ
τις σκέψεις στο μυαλό μου διασκορπίζει, και το αίμα μου
δεν ανθίζει κόκκινο, τζούλια, μα ούτε και σε άλλο χρώμα.
σε βλέπω στο παράθυρο. τα μάτια σου,
τα ορφανά, ακολουθούν
το δρόμο
`
* Δείτε ΕΔΩτον Gerhard Falkner να διαβάζει τα «Ποιήματα της Περγάμου» στη Ρωμαϊκή Αγορά της Αθήνας το 2012. Στα ελληνικά απαγγέλει η Μαρίνα Αγαθαγγελίδου:
`
*********
`
`
Ο Γκέρχαρντ Φάλκνερ (Σβαβάχ Γερμανίας) ζει ως ποιητής, συγγραφέας, δραματουργός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής στο Βερολίνο και στη Βαυαρία. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς ποιητές. Με τη στήριξη υποτροφίας (Literary Colloquium Berlin), παρουσίασε τον τόμο “Berlin – Eisenherzbriefe”, ένα από τα βασικά μεταμοντέρνα μικτά κείμενα. Το 2008 έλαβε το βραβείο Kranischstein και το βραβείο August Graf von Platen για το διήγημά του «Μπρούνο». Το 2010 η Νυρεμβέργη τού απένειμε το Βραβείο της Πόλης. Για τη βράβευση του με το Βραβείο Peter Huchel το 2009 για το ποιητικό βιβλίο του «Hölderlin Reparatur», η επιτροπή τον επαίνεσε για τις «δυνατότητες ανυπέρβλητου λόγου σε καιρούς λαβωμένων κόσμων ομιλίας». Τα Pergamon Ρoems του παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο Μουσείο Περγάμου του Βερολίνου και ερμηνεύτηκαν από μέλη του Schaubühne Theater. Έχει παρουσιάσει την ποίησή του με θεατρικό τρόπο στη Ρωμαϊκή Αγορά στην Αθήνα, στο κάστρο Schloss Leuk στην Ελβετία, στη Βασιλική Στέρνα της Κωνσταντινούπολης και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.