ΛΑΧΤΑΡΑ
Δεν είναι η ρωγμή στην πανοπλία της μοναξιάς
που χάσκει αγέρωχη ως απορία.
Ούτε τα κυκλάμινα που στα πνευμόνια μου
ριζώσανε χυμοτόπια τριζάτα
μωβίσανε το αίμα.
Δεν είναι η σκανδαλώδης νίκη στην αρχαία βεντέτα
με της ενοχής τα μαυροντυμένα μήλα
που οδηγούν τα βήματά μου παιανίζοντας
σε πηγάδι λευκό και βαθύ
σαν αθωότητα/
να ξεβράσει ο πνιγμός
μπουζάτη σύναξη
νιφάδες /
αγριόχηνες/
και αρκούδες πολικές .
Είναι οι σιωπές και τα λευκά χαρτιά
η τελεσίδικη παραδοχή της ήττας
των λέξεων.
Δεν υπάρχουν λέξεις εκπαιδευμένες
για να σκιάσουν τη λάμψη
της εξαίσιας
ανημπόριας να τιθασεύσω -έστω για λίγο-
τη λαχτάρα
-τσιγγάνα έφηβη στη χαρά μαθητεύει
στης αγωνίας σου τα αναχώματα το ντέφι χτυπά
το ρούχο της γδέρνοντας
στης αβεβαιότητας την τραχειά χαραμάδα
στροβιλίζεται/
πέφτει
στων ματιών σου τη μόνη κοιλότητα
τη λυσιτελή. -
ΠΕΡΙ ΑΓΓΕΛΩΝ
«Αγγελέ μου» του ψιθύριζε
καθώς έσκυβε στ’ αυτί του
πίστευε πάλι
στο γένος των αγγέλων
αφού σε θεό πια δεν πίστευε
Ήξερε πόσο ευάλωτοι
Οι πρώην ειδικοί φρουροί του
το «μου» το κτητικό
σκάλωνε στα απωλεσθέντα
τα φτερά του.
Στερεομετρία πτήσης
Από κάτω η Εύβοια.
Όμορφη ανάγλυφη σιωπή.
Μπουμπουκιάζουν τα σύννεφα
σερπαντίνες γαλάζιες, ασφαλώς δεν προφταίνουν
τη δουλειά τους κοιτάζουν
να πυκνώσουν να πλέξουνε καμία βροχή.
Η αχνή πιθανότητα του ουράνιου τόξου
έχει ουρά πλουμιστή.
Δίπλα μου το φτερό του αεροπλάνου
τρισδιάστατο
στο μικρό τραπεζάκι ο καφές ο ανέγγιχτος
τα βιβλία κλειστά με χλευάζουν.
- Όμως ξέχασα αγάπη μου για τα χιόνια
να γράψω
στα βουνά τους ριγμένα / καλά βολεμένα
μα ρισκάρουν ποντάροντας
τις ρευστές τους νιφάδες
στη λαχτάρα μου την ακριβή.
Κι εγώ πάλι κερδίζω
αβεβαιότητα κάτασπρη
σαν άχνη/
σαν πάχνη/
σα χλωμάδα και τρέμουλο
διαφανές αποτύπωμα
επιθυμίας τρελής να πετάξω-
Μέσα μου πάντα εσύ.