ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ
Είναι σκληρό να παίρνεις την αγαπημένη σου μέσα απ’ ένα ξένο κορμί κάτω στη μαύρη άμμο απέναντι απ’ τον κρατήρα του νησιού των λωτοφάγων.
Είδα το φίδι είδα και τον απαγορευμένο καρπό.
Είναι σκληρό να βλέπεις τα ξανθά μαλλιά της να γεμίζουν ήλιο και ξεραμένη λάβα, όταν το δικό σου ηφαίστειο σιγοβράζει μισοτελειωμένα όνειρα και στα χείλη της κομμάτια από λωτούς, όταν στα δικά σου μάτια η λήθη γινόταν μενεξεδένια ομίχλη.
Είδα να σε ξερνάει η φωτιά και το κορμί σου ν’ αγκαλιάζουν χιλιάδες μυζητήρες!
Κλαις
Ουρλιάζεις
Γελάς
Πες μου πονάς ; να χαρώ. Έχω στο στόμα μου τη ρόγα της.
Από πού αλλού να θηλάσω την άφθαστη εκείνη οπτασία μα από τα όνειρά μου ;
Εκδικούμαι τα όνειρά μου.
Τώρα εσύ παίρνεις σκοτωμένα κορμιά, που σου ψιθυρίζουν επιγράμματα, όταν ο δικός σου νάρκισσος είναι ο αγαπημένος των νησιών.
Σε είδα να φωνάζεις στα μπαλκόνια μιας πολιτείας βοήθεια κι έμπαινε πιο βαθιά μέσα της. Έβαζε τα χέρια της στήριγμα στους βράχους. Ξέρω. Πονάς! Που τελειώνει ο πόνος ; Που ο έρωτας ; Κάπου τελειώνουν τα στενά δρομάκια κι οι βράχοι πέφτουν κάθετα. Κάπου πρόσωπα που θυμίζουν μωρά γερασμένα κοιτούν τα πλοία που περνούν σύρριζα. Ο πομπός που στέλνει μηνύματα κρατάει μαχαίρι στο χέρι.
Εκεί ο θάνατος εδώ η μοναξιά. Πιο βαθιά. Γελάς. Πονάς. Σε είδα να συντρίβεις το ηφαίστειο και ο καπνός έπνιξε τον αγαπημένο σου.
Το πρόσωπό του που καθρεφτιζόταν στην ακυμάτιστη θάλασσα, ταράχτηκε όταν μια πυρακτωμένη πέτρα έκανε χιλιάδες κύκλους στο νερό. Τα θαλασσολούλουδα πνίξανε το στόμα του και οι σγουρές της τρίχες μπλέκονταν στα χέρια του.
Υπάρχουν χέρια που δεν αντέχουν το μαχαίρι. Χωρίζονταν η ζωή κι ο θάνατος κι ο αέρας, έπαιρνε και ξανάφερνε τις φλόγες ολόγυρά του. Σταγόνες από δηλητήριο στάλαζαν ολόγυρα στο στόμα του και κείνος κράταγε τη γλώσσα του βαθιά μέσα του.
Σε είδα στον κήπο του σπιτιού κάτω απ’ το υπόστεγο, να παρακαλείς να σταθείς μέχρι που η βροχή να περάσει, κι αμούσκευτη να βγαίνεις στη θάλασσα στον κρατήρα αντίκρυ, δυνατή να γελάς, να πονάς.
****
ΤO ΦΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΟΜΟ
Σε μια όαση στην έρημο, στο κέντρο μιας μικρής λίμνης, φύτρωνε το φυτό ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ που τα φύλλα του ήταν καθρέφτες και το άνθος του μεγεθυντικός φακός.
Στους έξι μήνες το λουλούδι της φαντασμαγορίας έπεφτε στο βυθό της λίμνης και ξανάνθιζε μετά από μισό χρόνο.
Ήταν ένα σπάνιο φυτό που η φύση του τού επέτρεπε να έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή.
Δεν αναφέρεται στα βιβλία γιατί κυρίως είναι φυτό της φαντασίας.
Ένα βράδυ χωρίς άστρα και φεγγάρι το έντομο της φαντασίας EROTICA, ίσως το πιο άσχημο που μπορούσε ποτέ να υπάρξει, κάθησε πάνω σε φύλλο της Φαντασμαγορίας και κατάκοπο από το εξαντλητικό ταξίδι του αποκοιμήθηκε.
Το πρωί ένιωσε μια ακτίνα να του τρυπά την πλάτη.
Το EROTICA πετάχθηκε κατατρομαγμένο από τον ύπνο και με κλειστά τα μάτια πήγε κι έκατσε σ’ άλλο φύλλο. Νύσταζε ακόμη.
Όταν τα άνοιξε επιτέλους σιγά-σιγά είδε κάτι τρομερό : ένα άλλο έντομο απαράλλαχτο μ’ εκείνο να το κοιτά.
Το φυτό έσκασε στα γέλια.
Το γέλιο του είχε την απόκοσμη κρυάδα του γυαλιού.
Κούναγε τα φτερά του- τα κούναγε και τ’ άλλο EROTICA.
Κινούσε τις κεραίες του και έβλεπε και τις κεραίες του άλλου να κινούνται κατά τον ίδιο τρόπο.
Έτσι είμαι ; ρώτησε το έντομο, κι έκανε δυο βήματα πίσω σκιαγμένο.
Όμως το φυτό ακόμη γελούσε.
Χρόνια είχα να κάνω έρωτα, είπε τελικά στο έντομο.
Το EROTICA απόρησε :
Κάναμε έρωτα ;
Και πολύ ωραία μάλιστα. Είμαι μια κατερωτευμένη φαντασμαγορία.
Μη φεύγεις – μείνε εκεί να σε κρατώ μέσα μου.
Αισθάνομαι το είδωλό σου να με χαιδεύει παντού. Μη σταματάς να καθρεφτίζεσαι σε όλα τα φύλλα μου. Ποτέ δεν είχα τέτοιο εραστή.
Και το έντομο όλη την ημέρα πετούσε από φύλλο σε φύλλο και το φυτό γελούσε.
Πόσο θα’ θελα να σε δω, του είπε το φυτό μια μέρα.
Μα δε με βλέπεις ; ρώτησε το έντομο.
Όχι. Σε λίγες μέρες όμως θα βγάλω το άνθος μου και θα σε δω μια χαρά.
Έτσι και έγινε σύμφωνα με το μύθο.
Όταν βγήκε το άνθος του το έντομο στάθηκε αντίκρυ και το φυτό έπαψε να γελά.
Αυτό που βλέπω εγώ τώρα εσύ δεν μπορείς να το δεις. Όπως αυτό που έβλεπες εσύ μέχρι τώρα εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να το δώ.
Πως είμαι ; ρώτησε το έντομο.
Τόσο σύνθετο ! Πως μπορείς να υπάρχεις έτσι ! Τόσες ραβδώσεις, τριχούλες, εγκοπές, φτερά, φτερούδια, κεραίες …Είσαι η μαγεία.
Εγώ αισθάνομαι τόσο απλό. Μόνο γυαλιά και γέλιο. Ενώ εσύ είσαι κάτι.
Σ’ αγαπώ, του είπε.
Το έντομο εκνευρίσθηκε που δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του όπως του έλεγε το φυτό.
Έλα να παίξουμε λίγο με τις ακτίνες του ήλιου, το παρότρυνε η φαντασμαγορία.
Όμως πέταξε, πέταξε το έντομο και πήγε στην όχθη της μικρής λίμνης.
Ένα παιδί πάνω σε μια καμήλα κρατούσε μια πέτρα. Την πέταξε με δύναμη πάνω στο φυτό.
Αυτό δε θα μπορούσα ποτέ να το κάνω, σκέφτηκε το έντομο, παρά μόνο αν κατόρθωνα να δω τον εαυτό μου τόσο τεράστιο όσο με έβλεπε η φαντασμαγορία.
Όλοι οι καθρέφτες σπάσανε μεμιάς και βυθίστηκαν στο βυθό.
Μ’ αγαπούσε, είπε το έντομο, στο κακό παιδί.
Όμως εκείνο συνέχισε το δρόμο του πάνω στην καμήλα. Πιθανώς να μην είχε ακούσει τίποτα.
***
Η ΜΟΙΡΑ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ ΣΑ ΣΚΥΛΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΑ
Εχθές το βράδυ κοιμήθηκα με μια άγνωστη πάλι αν και οι φίλοι μου προσπάθησαν να με πείσουν να την αποφύγω: Ίσως έχει σύφιλη, μού ‘παν.
Δεν αναγνωρίζω τις αρρώστιες του κορμιού* νομίζω πως θα μπορούσα να φιλήσω και μια λεπρή ακόμη. Ύστερα όλες αυτέ τις αρρώστιες τις πέρασα σε πολύ μικρή ηλικία και αισθάνομαι να έχω αποκτήσει ανοσία.
Βεβαίως ήμουν μεθυσμένος.
Εσείς, θέλω να πιστεύω, πως θ’ ανησυχείτε που μπορεί να μ’ οδηγήσει αυτός ο τρόπος ζωής. Έχει αρχίσει μια καινούργια περίοδος για τη ζωή σας και προσπαθείτε να φανείτε λογική.
Σας είδα προχτές και σας πρόσεξα* αυτή η λογική έχει χρωματίσει το πρόσωπό σας με την ίδια χλωμάδα που έχουμε συνηθίσει να φανταζόμαστε τους αγίους. Όπως κι αυτοί προσπαθείτε να ξεπεράσετε τις δυνάμεις σας.
Ήσασταν πολύ όμορφη. Συνεχίστε.
Αυτό που ονομάζεται « μέτρο» στα μάτια μου δεν είναι παρά μια υπερβολή.
Στο τέλος θα καταλήξετε να έχετε τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου.
Δεν περνά μια μέρα χωρίς ν’ ακούσω να μιλούν για τον καιρό.
Είναι μουντός, είναι λιακάδα* μαζεύει σύννεφα ή « ανοίγει».
Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν γράφεις ;
Δέστε τους πως συνδυάζουν τη φτώχια τους με τον « ατμοσφαιρικό πλούτο».
Κάτι στη ψυχή τυφλοπόντικες πως ξεμυτίζουν και αραδιάζονται στη λιακάδα για να πάρουν κουράγιο.
Εσείς δεν είστε σαν κι αυτούς. Εσείς εργάζεστε και κάνετε κάτι ωφέλιμο :
Βιβλία. Κουράζεστε αλλά μετά βλέπετε μπροστά σας αυτό που θα το φάνε τόσα μάτια. Δίνετε στο κόσμο- Είστε τυχερή.
Να ένας θαυμάσιος τρόπος για να πετύχουμε την ισορροπία μας.
Και ο Αγαθούλης ( που καθόλου δεν ήταν αγαθούλης) έχει την ίδια γνώμη με σας. Όταν ο σοφός Πάγγλωσος του’ πε « όλα τα γεγονότα είναι αλληλοδεμένα στον καλύτερο απ’ τους δυνατούς κόσμους, εκείνος απήντησε, καλά μας τα λέτε* πρέπει όμως να δουλεύουμε το περιβόλι μας».
Αχ αυτός ο Αγαθούλης. Και τι δεν πέρασε για να βάλει μυαλό. Τον διώξανε απ’ τον πιο όμορφο πύργο του κόσμου για την αγάπη της Κυνεγκόντης, πέρασε απ’ την ιερή εξέταση, διέτρεξε όλη την Αμερική με τα πόδια και έχασε όλα του τα πρόβατα ( φορτωμένα με τα πλούτη) από κείνον τον ευλογημένο τόπο το Ελντοράντο.
Α. Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε : Πολύ διδαχτικό. Υπέροχο.
Έχω την εντύπωση πως τώρα θα προτιμάτε τα διδαχτικά βιβλία από κείνα που εξάπτουν τη φαντασία. Ίσως δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν και σας*
Τόσο καλά κατηρτισμένο σχετικά με τους κινδύνους που παραμονεύουν.
Πρώτη ευκαιρία θα ήθελα να σας στείλω ένα κατάλογο βιβλίων που νομίζω θα βρίσκατε ενδιαφέροντα.
Θα σας δάνειζα κιόλας αν υπήρχαν τίποτε από δαύτα στη βιβλιοθήκη μου.
Όταν θα με επισκεφθείτε θα σας δείξω όλους τους τρελούς του κόσμου, που μυρίζουν υπέροχα.
Η αδελφή μου διαβάζει τη « Λωξάντρα». Το βρίσκει όπως και σεις πολύ « υγιεινό».
Για πόσα πολλά πράγματα θέλω να σας μιλήσω. Τι σας είπα όσο καιρό ήμασταν μαζί;
Τίποτα.
Θα σας τα γράψω για να θυμώσετε.
Τη σιωπή τη χρησιμοποιώ σαν άλλοθι για τις υποκρισίες που μηχανεύομαι όταν θέλω να φανώ δήθεν γενναιόδωρος.
Θα’ θελα να ξέρω πόσο τιποτένιος είμαι στα μάτια σας. Έχω ανάγκη από τέτοια συναισθήματα για να μπορέσω και’ γω να λύσω τη γλώσσα μου.
Το αν σε κάθε λέξη που δεν έλεγα αναγνωρίζατε πάντα κάποια ένδειξη υστεροβουλίας, είχατε δίκιο* έτσι μπορέσατε και νιώσατε πόσο γρήγορα θα έφευγα ώστε να μπορέσετε να αντιδράσετε με τόσο χαριτωμένη θηλυκότητα και να μου χαρίσετε στιγμές απείρου κάλλους.
Βρίσκω πως οι μήνες που περάσαμε μαζί ήταν μια αιωνιότητα.
Έφυγα όταν έπρεπε : Όταν ζήσαμε όλη τη ζωή μας. Να ένας επιτυχημένος γάμος λοιπόν για να φέρνετε σαν παράδειγμα σε μερικούς που αναμασούν τέτοιες κοινοτοπίες όπως : Τι χαρά μπορεί να βρει κανείς στο γάμο ; (και δεν μπορούν να ζήσουν ούτε λεπτό ανύπαντροι).
Το αν συνεχίζουμε να ζούμε αυτό είναι κάτι εντελώς τυχαίο* πράγμα που και η ίδια η φυσική το παραδέχεται και το χρησιμοποιεί στους τύπους της.
Άλλωστε τι ζωή είναι αυτή με ορούς, καρδιακούς παλμογράφους, σωληνάκια κλπ;
Η επιστήμη αγωνίζεται.
Θα σαστίσατε αφού καθόλου δεν περιμένατε ένα γράμμα. Εγώ ο ίδιος δεν είχα ομολογήσει ότι σιχαίνομαι την αλληλογραφία ; Αυτό το ξεγύμνωμα δυο ψυχών που βρίσκονται μακριά ( αδιάφορο πόσο ) ανέκαθεν μου φαινόταν αδιάντροπο.
Θα σαστίζατε ακόμη περισσότερο αν μαθαίνατε πως δεν πρόκειται να ταχυδρομήσω ποτέ αυτό το γράμμα. Η πρόθεση είναι του άλλου εαυτού μου ( αυτού που πάντα φανταζόσασταν πως υπήρχε και φοβόσασταν) – που δεν σκέπτεται παρά πώς να μου αποδώσει ικανοποίηση.
Δεν τρέφεται αυτός από χίμαιρες αλλά ο νηφάλιος φυτικός οργανισμός του ( δεν βρίσκετε πως μοιάζει με νούφαρο ή κύκνο) είναι κρυμμένος ασφαλώς μέσα στα πιο ωκεάνια αισθήματα και δεν θέλει παρά μόνο να σας κάνει κακό.
Θέλοντας λοιπόν να σας πληγώσω δεν εμπιστεύομαι παρά μόνον αυτόν.
Γιατί ο αόρατος αυτός γαντιτοφόρος, μόνον ξέρει να αμαρτάνει ανεπανόρθωτα και να ανακηρύσσεται αθώος αφού τόσο καλά γνωρίζει και τις πράξεις των ανθρώπων μα και τις πράξεις της ψυχής.
Αν δεν υπήρχε αυτός θα έπρεπε να δικαιολογηθώ ή να κάνω κάτι :
Πράγματα που αποδίνει εκείνος μονάχα στους δούλους ή και στις υπηρέτριες.
Είναι τόσον αριστοκράτης ο αγαπητός μου που ουδόλως φανερώνεται.
Δεν νομίζετε πως πρέπει να είναι πάντα σικ ντυμένος και να κατοικεί σ’ ένα πύργο;
Άλλωστε επικοινωνεί μαζί μου μονάχα όταν κάνω κάτι που δεν κάνουν όλοι οι άλλοι.
Να τώρα που βουίζουν τ’ αυτιά μου και νιώθω ζαλάδες. Μ’ έχει απομονώσει εδώ και καιρό γιατί θέλει να μάθει αν δυο αγαπημένοι μπορούν να ζήσουν μόνοι- κατάμονοι- και να καταγράψει (αλοίμονο με το χέρι μου) τις εμπειρίες του.
Ομολογώ πως μερικές φορές μου θυμίζει εσάς. Και χαίρομαι που βρίσκω ένα πραγματικό πλάσμα (και τι τύχη- αντίθετο του φύλου μου ) που του μοιάζει έστω στο μικρό του δαχτυλάκι.
Γιατί κι αυτός όπως μου λέγατε και σεις, μου λέει : Πρέπει να καταβάλεις προσπάθειες.
Είμαι τόσον ερωτευμένος μαζί του που πως θα μπορούσα να αρνηθώ ;
Τι είναι οι ζαλάδες, το βούισμα και ο φόβος καμιά φορά μπρός στην ανεπανάληπτη συνεύρεσή μας ;
Εσείς σαν πλάσμα που έχετε επικηρύξει τον άλλο σας εαυτό θα ζηλεύετε.
Ομολογώ πως λατρεύω αυτή την αδυναμία σας.
Είναι φορές που τον αποδιώχνω και τριγυρίζω δω και κει. Εκείνες τις φορές που δεν μπορώ ν’ αντέξω τον έρωτά μας. Τόσον ασυνήθιστος και καταπληκτικός είναι. Αλλά είναι δυνατόν να ξεχάσεις τον αγαπημένο σου ;
Όταν κιόλας έχεις ξοδέψει τόσες δυνάμεις για να τον αγαπήσεις;
Πέστε μου. Εσείς θα ξέρετε.
Αλλά και εγώ να μη πάω να τον βρω εκείνος έρχεται σε μένα. Τόσο πολύ μ’ έχει συνηθίσει να μη κάνω πράγματα που συνηθίζονται.
Με βρίσκει ξαπλωμένο αγκαλιά ή την στιγμή…(ξέρετε)… τέλειωνε μου λέει, πάμε να φύγουμε από δω* δεν είναι μέρος για σε.
Αν θέλεις γυναίκες έχω να σου δώσω. Τι αλλόκοτος έρωτας.
Καταλαβαίνετε ;
Θέλω πάντα να πιστεύω πως καταλαβαίνετε πολύ περισσότερα απ’ ότι αναγκάζεστε να δείχνετε.
Αυτός λοιπόν μου υπαγορεύει το γράμμα. Ή τουλάχιστον τα περισσότερα.
Φεύγει μερικές στιγμές* είμαι βέβαιος εξεπίτηδες. Θέλει να’ χει το γράμμα ανθρώπινο χαρακτήρα.
Όπως μου είπε : « αλλιώς δεν θα το καταλάβει* και πως θα την πληγώσεις;»
Εκείνος επίσης με συμβούλεψε να στήσω το κατάλληλο σκηνικό για να μπορέσει να δουλέψει μαζί μου. Είναι τόσο δύσκολος.
Αν μπορούσατε να κοιτάξετε από μια γωνία.
Να αριστερά το τριαντάφυλλο που σας αρέσει και σας εκφράζει και να δεξιά μου το πιστόλι.
Μόλις τελειώσω το γράμμα θα πυροβολήσω το τριαντάφυλλο.
Ξέρετε με τι ; Με το δικό σας χέρι. Έτσι μου είπε εκείνος.
Ομολογώ πως είναι δύσκολο να το πιστέψω.
Συνέχισε και θα δεις μου είπε. Έχε μου εμπιστοσύνη.
Μόλις έφυγε χαμογελώντας. Νιώθω πως ξαναγίνομαι κτήνος.
Έχω βγάλει τη φωτογραφία σας και την κοιτώ. Χαμογελάτε και σεις όπως και κείνος.
Η φωτογραφία σας ακουμπά στο τριαντάφυλλο. Είστε ακόμη πιο όμορφη μέσα στα άνθη.
Τι απαίσιο το πιστόλι.
Νιώθω την ανάγκη για ηδονή.
Σας χαιρετώ. Αύριο πάλι.
Ξέρω πως θα με διακόψει.
Τον αγαπώ.
Εσείς θα ξέρετε.