δέν νομίζω ότι μπορώ.
θά ήτανε μόνο γιά κακό σκοπό πιά, νά χρησιμοποιήσει κανείς
όλες τίς σωριασμένες λέξεις
όλες τίς λέξεις
νεκρή φύση πάνω σέ βαρύγδουπο τραπέζι σάν εκείνους
τούς παλιούς πίνακες μέ όλα τά παλιά πλούτη καί τά αγαθά
χωρίς νά λείπει η μάσκα η νεκροκεφαλή ο καθρέφτης
τά Vanitas vanitatum et omnia καί τέτοια κουρασμένα
πομπώδη καί ενεχόμενα.
Μικρή ήταν πανέμορφη
λέγανε ,
δέν νομίζω ότι μπορώ
Δέν μιλώ τή γλώσσα
δέ γνωρίζω καμμία , μιλώ μόνο γιά τίς λέξεις μου τώρα
χωρίς χάρτες βαδίζω τήν αιμορραγούσα δερματιστιξία τού σύμπαντος σώματος
Διάττοντες αστέρες μέρες διασαλεύουν τήν κίνηση
τής ουράνιας μηχανικής .
θεέ μου πόσους οπαδούς έχει
Δολοφόνοι μού είπες ψιθυριστά
πέρα από τό σούρουπο καιγόντουσαν πυρκαγιές κόκκινες καί μαύρες
ακριβώς όπως σάν αρχάγγελος Μιχαήλ κρατά στή παλάμη του τή σφαίρα
μέσα σέ ανυποψίαστα Μουσεία
τά πόδια του δέν ακουμπούν τή γή όπως σάν όπως γινόντουσαν ειδώλια
οί πελασγοί τραβώντας γιά τόν Ήλιο .
Είναι καί αυτός πεθαμένος , απόρησα , καί πώς μέ κοιτά έτσι ;
Είμαι κι εγώ πεθαμένος , τρόμαξα , στά όνειρά μου
βούλιαξα ακριβώς έτσι όπως τότε στό πρώτο φιλί τής αγάπης
καί πάλιν τό ελαφρύ τρίξιμο πίσω από τό αυτί μου
άνοιξα τή πόρτα καί βρέθηκα μυρίζοντας ένα χωριάτικο δωμάτιο , η κούνια
λικνιζόταν απαλά στή γωνία καί εγώ ήξερα καλά , ποιός ήτανε εκεί .
Δέν ήμουν εγώ .
Κι εκείνη τήν στιγμή γιά μιά -ακόμη- μοναδική φορά γνώριζα τά πάντα.
Επέστρεφα από λασπωμένους
χωματόδρομους όταν
χτύπησε τό τηλέφωνο καί
μού ζήτησες νά μιλήσουμε .
ανεβαίνω καί όλα σβήνουν απαλά όπως οι ρίζες μές τό χώμα
κατεβαίνω ανάμεσα στούς καθρέφτες , πολύ νέα ακόμη , ποτίζεις
μιά μικρή γλάστρα τότε στήν αυλή σου .
Άφησες τό γατί σου στή γειτονιά όταν έφυγες.
Δώθηκε αντιπαροχή .
Τό οικόπεδο είπαμε τότε .
Τό λένε ακόμα ,
Δέν αλλάζει ποτέ τίποτε
τίποτε από τό απαρατήρητο .
Αδυσώπητο αυτό , γιά κάθε καινούργια γέννα .
Μόνο τό παρελθόν αλλάζει
μού είχες πεί
τό φώς ταξιδεύεται αντίστροφα μά δέν σέ πίστεψα
ερήμην ζωή μας πού προχωρά ως τήν μορφή τής αλήθειας της
τώρα είμαι εδώ καί εδώ καταλαβαίνω ότι υπάρχει ουρανός μόνο όταν βρέχει .
Ή όταν κάποιο γατί γλιστρήσει σκιά του απέναντι στό γκρέμισμα μέ
κάτι περσινές κραυγές χωρίς νόημα κρεμασμένες πάνω του ,
Τό φώς τού Δήμου είναι έξω απ’ τό παράθυρό μου
πιό πέρα δέν μπορώ νά δώ .
Γιά αυτό χύθηκε τόσο αίμα ;
ορφανές φωλιές πελαργοί καί τό Σινιάτσκο ακίνητο στεφανωμένο χιόνι σάν μάτι στόν ουρανό
τό τέλος τού ονείρου
πέφτει απαλά γύρω μας
σάν προφητεία η τέφρα τών μελλοντικών ηφαιστείων
μέ κοίταξες απαλά καί χαμογέλασες τρυφερά καί γιά πάντα
σκίρτησε αόρατη σαύρα στόν ακίνητο βράχο
η αληθινή σημασία τών ψεμμάτων
βροχή , πού αυτούς τούς καιρούς ενοχλεί τούς ανθώπους καί θλίβονται .
Ο Αμαζόνιος ποτίζει τή Θεσσαλία .
Πόσο χρόνο νά έχουμε;
Όπως στά κατά Ματθαίον έσχατα σήμερα
-παραλογίζεσαι
πολύ μετά από τήν ξεχασμένη εποχή τών τρομερών θαυμάτων καί τίς παράδοξες αναστάσεις
Ο Λάζαρος νομίζω πέθανε ξανά λίγα χρόνια μετά . Φρόντισε τίς αδελφές του
καί τήν μητέρα μέ μιά μεγάλη τρυφερότητα .
Οπως έπρεπε . Μέ σφιγμένα τά δόντια . Δέν μίλησε ποτέ .
καί πώς νά φυλαχτεί κανείς απ’ τό δηλητήριο τού φιδιού
αφού τούτυχεν καί είδε τήν μορφή της
νά σέ σκοτώνουν δίχως νά πεθαίνεις χρόνια τώρα
”Άνοίγω τό πορτοφόλι μου καί τά χέρια μου γεμίζουν αίμα , , ,” ακούω
Έχουνε όλοι τά πάντα ,σήμερα έλεγε η γιαγιά μου..
Ναί γιαγιά μου τά πάντα .
Τά πάντα
όχι δέν νομίζω ότι μπορώ
ούτε θέλω πιά , γιά νά πούμε καί καμμιά αλήθεια
πρός τί ;
αφού εσείς νομίζετε έτσι, ποιός σέ χρειάζεται γιά νά σέ διαψεύσει ;
εσύ ;
μέ κοίταξε προσεκτικά
τί έν ευφρόνη άπτεται ψιθύρισε καί γύρισε πλευρό
οι δρόμοι πού επέστρεφαν εστρεψαν αλλού
πού είμαι ;
πού είμαστε ;
Αφησε ο καφετζής τούς καφέδες , έβαλε τά χέρια στή μέση καί
όρθιος δίπλα μας κοίταγε μακριά μέσα από τά παράθυρα
άρχισε νά βρέχει
έξω τρέχανε όλοι νά προστατευτούν .
Μοναστηράκι . Κλειδωμένα τοπία .
Σπίτια αναποδογύριζαν τελειωτικά σέ δευτερόλεπτα τά μέσα έξω σάν
βυζαντινές ξεχασμένες αλήθειες .
Άρπυες σφίγγες σάτυροι μαινάδες φαλλοί φόβοι φθόνοι
φόνοι ανεπίγνωστα σπέρματα ψέμματα εξουσίες αρπάγες
προδοσίες
καί άλλα πολλά σπουδαία πού μείνανε αιώνιες απαντήσεις
σέ καθημερινά αινίγματα ένας τυφλός εφιάλτης σηκώθηκε
στόν αέρα σέ τρελλό στρόβιλο γύρω από τίς προθήκες μέ
φτηνά αναμνηστικά αντίγραφα γιά τουρίστες τής ζωής μας
καί έτσι ξαφνικά
σταμάτησε
καί όλα χαθήκαν
Εγώ ; - Εσύ . Τώρα;
Πόνος σάν νά τραβάν τό δέρμα από τό πρόσωπο .
Φωτισμένος ο ηλεχτρικός περνά σέ μιά σιωπή καμπύλη από κάθε βαρύτητα
μέ τήν πινακοθήκη τού χρόνου κρεμασμένη στά ακίνητα παράθυρά του
Απόγευμα
Η εργατική τάξη πάει στό παράδεισο
κάθε απόγευμα στίς επτά.
Ως τό τέλος .
Θυμάμαι τότε ήταν πού αγόρασα μιά παλιά ασημένια ταμπακιάρα
καί αρχικά μέ τόση καλλιγραφική έπαρση , τελεσίδικη . ΘήτατελείαΚάπα.
Άδειασα τά τσιγάρα μου μέσα καί τήν έβαλα στήν εσωτερική
τσέπη. Σάν κλέφτης . Ή μέ τόν φόβο μήπως φορτώθηκα καί
ξένες αμαρτίες .
( αυτό δέν είναι ο φετιχισμός τού εμπορεύματος πού λέγαμε κάποτε ;)
Αν είναι ξένη η αμαρτία μέσα μας.
Ή ξένος ο πόνος
αυτός όμως έρχεται από τούς άλλους
δέν θυμάμαι όμως τή σωστή σειρά τους
μού φαίνεται πώς πάει καί ανάποδα.
Δέν τόν ξαναείδα πάνε πάνω από είκοσι χρόνια τώρα.
Αυτή τή είδα κάποτε από μακριά μέ κάτι παρέες σέ κάτι θέατρα.
Δέν νομίζω πώς μπορώ.
Δέν θυμάμαι πιά .
Ανήμπορο τό μαζί τών ανθρώπων.
συγχωρήστε με όλοι
κανείς δέν φταίει
κλείνω τό φώς
τόν κόσμο στό δίχτυ του.
Τοπίο αυτόφωτο ο χρόνος.
βγήκα στό μπαλκόνι , τίναξα τή στάχτη έξω.
Τίποτε άλλο.
Πίσω μου η κουρτίνα ανασαίνει απαλά στό νυχτερινό αεράκι.
Κάπου εδώ γύρω, δίπλα. θά κοιμάστε κι εσείς.
Τίποτε άλλο.
Ησυχία
Αθήνα ,
2011 - 2013
*************
Ο Γιάννης Αναγνώστου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953