Ακολουθούν δυο αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ονομάζομαι Γεώργιος Βαφόπουλος.
Ή Γ.Θ. Βαφόπουλος.
Είμαι και άνθρωπος, ξέρετε, εκτός από κτήριο.
Έρχομαι από μια άλλη εποχή.
Μια εποχή που η ποίηση άξιζε, έχαιρε εκτίμησης.
Ονομάζομαι Γεώργιος Βαφόπουλος.
Του Θωμά και της Ρούλας.
Ή αλλιώς, περιπαικτικά όπως με αποκαλεί προσφιλής γνωστός,
‘της δημιουργίας και του δούναι’.
Εξαίρετοι γονείς.
Όπως σας ανέφερα και πριν, έρχομαι από μια άλλη εποχή. Και από έναν άλλο κόσμο. Υπάρχει ένα μέρος κρυφό, ξέρετε. Εκεί κρύβονται οι ποιητές και οι ποιήτριες όταν φεύγουν. Όχι όταν φεύγουν από τον κόσμο. Όταν φεύγουν από τις λέξεις.
Θέλω να σας πάρω από το χέρι και να σας δείξω τα μονοπάτια της ποίησης. Για την ακρίβεια, να φτιάξω αυτά τα μονοπάτια. Ξανά. Κι ας είναι μάταιο.
Αποφάσισα να σας μιλήσω για αυτά, και για έναν ακόμα λόγο: πιστεύω πως ‘ η καλύτερη έκφραση του εαυτού μου πραγματοποιείται μονάχα με το μονόλογο…’
*******
Τα πάντα όμως γίνονται για την ποίηση.
Πως να ξεκινήσω να σας μιλώ για αυτήν;
Σεμινάριο ανατομίας.
Μάθημα πρώτο: η λέξη.
O διχασμός.
Οι λέξεις ενάντια στην πραγματικότητα.
Να μετρήσουμε το μέγεθος μιας προδοσίας.
Ποιος κερδίζει άραγε τη μάχη της ποίησης;
Τι εξαίσια στιγμή η στιγμή της δημιουργίας, ε; Σε χτυπάει σαν κεραυνός. Ξαφνικά, όλα τα ανέκφραστα, οι σκοτεινές νύχτες και οι βασανιστικές σιωπές γεμίζουν φως και φωνή.
H ποίηση σου χτυπά ανύποπτα μια μέρα την πόρτα. Τοκ-τοκ.
Όταν ήμουν μικρός, έπεσε στα χέρια μου η Νεοελληνική Κιβωτός. Μαγεύτηκα. Ρώτησα τον πατέρα μου τι σήμαινε ‘ποιητής’. Μου απάντησε με σοβαρό, αλλά και σπινθηροβόλο βλέμμα, ‘ο ποιητής δε γίνεται, αλλά γεννάται’.
Και λίγο αργότερα, όταν έπαιζα με μικρά ζωγραφισμένα γράμματα πάνω σ’ ένα τραπεζάκι, όσο και να τα ανακάτευα, πάντα τυχαία σχημάτιζαν -σαν μαντείο-
τη λέξη Παλαμάς…
Όταν πρωτοαποφάσισα να γίνω ποιητής. Πως θυμάμαι τη στιγμή; Σε ένα δικηγορικό γραφείο που μισο-απασχολιόμουν. ‘Ωστόσο, είχε ανοίξει μια λεπτή ρωγμή στο παραπέτασμα, πίσω από το οποίο καθόταν η Ποίηση’.
Κάποιες στιγμές τo μυαλό μου πάει στο κακό. Ότι κανείς δε θα νοιαστεί για ορισμένα μεγαλειώδη γραπτά του παρελθόντος, ότι κανείς δε θα γλιτώσει. Άλλες στιγμές, όμως, αναθαρρώ.
Α, εγώ θα τις πω τις λέξεις μου, κι ας με μεταχειριστεί μετά η ζωή όπως θέλει…
************
O Ιορδάνης Κουμασίδης (Θεσσαλονίκη, 1979) είναι συγγραφέας και υπ. διδάκτορας φιλοσοφίας. Έχει κυκλοφορήσει τα βιβλία Ερωτικό Παραλήρημα (2010), Άνταμ Ντρόζντεκ Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι ως θεολόγοι (μετάφραση, 2011), Ξαναπιάνοντας το Νήμα – Για τη Σχέση Δημοκρατίας και Σοσιαλισμού (2012) , Jean-Luc Godard Η Ελεγεία του Έρωτα- μια φιλοσοφική ανάγνωση και Εν ονόματι της Ποιήσεως - ένας φανταστικός μονόλογος του Γεώργιου Βαφόπουλου. Συνεργάζεται με τις επιθεωρήσεις κριτικής The Book’s Journal, Vakxikon.gr και με τα φιλοσοφικά περιοδικά Αντίλογος και Φιλοσοφείν.
Το θεατρικό κείμενο Στάχτη του Καλοκαιριού του Ιορδάνη Κουμασίδη ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και σε πόλεις της Βορείου Ελλάδος τη χρονιά 2011-2012, σε σκηνοθεσία Κώστα Αποστόλου και μουσική Γιώργου Καζαντζή με τις Γιώτα Τσιότσκα, Νίκη Κατσαρού και Μαρίνα Αντωνοπούλου).
O θεατρικός μονόλογος, Εν ονόματι της Ποιήσεως - ένας φανταστικός μονόλογος του Γεώργιου Βαφόπουλου, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη το 2012, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.
Κείμενο: Ιορδάνης Κουμασίδης,
Σκηνοθεσία: Άννυ Τσολακίδου,
Παίζουν: Στέργιος Τζαφέρης, Άννυ Τσολακίδου,
Τεχνική Υποστήριξη: Αντώνης Παπαδόπουλος,
Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Βασιλειάδης,
Ομάδα παραγωγής: Ευτυχία Δασκαλοπούλου, Έλενα Γιαννουτάκη.