ΣΕ ΕΙΔΑ…
Σε είδα…
Σε είδα
να κλαδεύεις τις επιθυμίες σου,
να γίνεσαι το κάτοπτρο της νύχτας.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δόντια σου.
Σε είδα…
Σε είδα
να διπλώνεις την ψυχή σου,
να αραιώνουν τα όνειρά σου
επικίνδυνα.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δάκρυά σου.
Έκλεισα σ’ ένα φάκελο τα αστέρια
και σου τον έσπρωξα κάτω απ’ την πόρτα.
«Πάρε τα χνάρια αυτής της γης
και, κοίτα, να ξανάλθεις. Πατρίδα
είναι όπου κοιτάς. Τα άλλα, όλα,
κ α τ α ν ά λ ω σ η».
***
ΑΜΦΙΒΟΛΑ ΚΕΡΑΣΜΑΤΑ
Παρέλαβα.
Τις σκέψεις, τις φροντίδες, τα γινάτια.
Στο μεταξύ, πεθαίνει ο καπνός.
Φλερτάρει την υπομονή μου ο υδράργυρος.
Με επισκέφτηκε ένα λουλούδι,
κάπως παράξενο στην ομιλία…
«Θα με φιλέψεις μια γουλιά στοργή απόψε;
Στον κήπο του έθνους περισσεύει η οργή.
Ο θάνατος σου, η κρυφή ευχή μου».
Ανέλαβα.
Τα άτονα μαλλιά της Μαργαρίτας.
Στο βάθος αγωνίζεται η ζωή.
Στο μεταξύ, πεθαίνει ο καπνός.
Το επιδόρπιο του ύπνου μένει άθικτο.
***
ΞΥΠΝΑ ΤΟ ΝΕΡΟ (ΌΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΈΡΩΤΑΣ)
Οχτώ χρόνια μείναμε πάνω στη θάλασσα.
Θεωμένοι από τις ανάσες του ήλιου
και τα απαλά φιλιά του ανέμου.
Έστρωνα την καρδιά μου κάθε νύχτα
να κοιμάσαι στον αστερισμό της νιότης.
Οχτώ χρόνια μείναμε πάνω στη θάλασσα.
Μελωμένοι ο ένας απ’ τα μάτια του άλλου
μη νιώθοντας το γκρίζο παρά μόνο
σαν υπότιτλο των ανοιχτών καρδιών.
Οχτώ χρόνια μείναμε πάνω στη θάλασσα.
Οι πατημασιές μας στην άμμο ακούστηκαν
στην απόπνοια του δειλινού σαν μάννα.
Και μην ακούς τι λέει το ρολόι.
Και μην ακούς τι λέει η καμπάνα.
Όταν πεθαίνει ο έρωτας μια
άμαξα από σύννεφα
έρχεται να τον ψάξει.
***
Επιστροφή στις ρίζες του Έρωτα
Nύχτα, αλληλέγγυα του ανέμου,
σπάσε τη μέση σου σε δάκρυα
και φθάσε.
Φθάσε όπου η μέρα δεν μπορεί να φθάσει.
Και πες οι λέξεις διαβρώνουν την Αλήθεια.
Και πες πως ό, τι λάμπει δεν είναι Χριστός
Και πες η σκέψη μου για σένα δεν άλλαξε
διεύθυνση. Τις ίδιες θάλασσες
χαϊδεύω πάντα.