*
Κρίνο Με Τα Κρίνα
Θα γίνω κρίνο με τα κρίνα,
θα μάθω αν έχουνε καρδιά,
αν ονειρεύονται κι εκείνα
και ξεψυχούνε στα κλαδιά…
Και στα φεγγάρια τ’ ασημένια,
στον κρυσταλλένιο το γιαλό,
τη γλώσσα την τριανταφυλλένια
θα μάθω να κρυφομιλώ…
θα μάθω πώς κρυφαγαπούνε
και κλαίνε οι πράσινοι κισσοί,
και τ’ αστεράκια θα μου πούνε
την θλίψη τους, που’ ναι χρυσή…
Και αφού με μάθουν την λαλιά των,
στον ολογάλανό βυθό,
στις αρμονίες των κυμάτων
θα πέσω ν’ αποκοιμηθώ…
Και την φτωχή καρδιά μου οι κλώνοι
θα την αρπάξουν, πριν πνιγώ,
και θα την κάμουν έν’ αηδόνι,
γλυκό-γλυκό, σίγο-σίγο…
`
*
Οι Κόσμοι Ήταν Γιομάτοι
(Vöglein’s Abendlied)
Πήρε το κρίνο, το άσπρο κρίνο,
μια στάλα ασήμι απ΄το φεγγάρι·
κι από τα πέταλα του, εκείνο,
γλυκό χαμόγελο έχει πάρει…
Το ρόδο ρούφηξε απ΄τη δύση
την κόκκινη φωτοπλημμύρα,
και το σκοτάδι, άμα ροδίσει,
πίνει τα ολόγλυκά του μύρα…
Πήρε απ΄τα κύματα η φλογέρα,
κι απ΄τη βροχή, δροσούλα, οι κλάδοι·
η νύχτα πήρε από τη μέρα,
πήρε το φως απ΄ το σκοτάδι…
Ζήλεψα… Οι κόσμοι ήταν γιομάτοι
άστρα, χαμόγελα, άνθη, μύρα!
Πήγα κι εγώ να πάρω κάτι,
μα ήταν πικρό. Και δεν το πήρα.
The post Χάρης Μανουσάκης, Τρία τραγούδια σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, 2019 appeared first on Ποιείν.