Λυκαυγές
Το φως, δειλά διαλύει το σκότος.
Λυκαυγές.
Πληγωμένο το ξημέρωμα,
μοναχικές καρδιές.
Συναισθήματα στον γκριζογάλο ουρανό,
χορεύουν σαν σκιές.
Λυκαυγές.
Εγώ πέθανα από τότε που έφυγες
και άρχισες να κλαις.
Μου χρώστας, ψεύτρα!
Χιλιάδες αγκαλιές.
Λυκαυγές.
Τα χρώματα τ’ ουρανού θαυμάζω
στο λυκαυγές.
Συζητήσεις που στ’ αστέρια ακουμπούσαν,
μακρυνές.
Λυκαυγές.
Οι μοίρες πεθάνανε, ήταν τρεις γριές.
Άφησες, γαμώτο, υποσχέσεις ανοιχτές.
Παράπονα που ψάχνουν τριγύρω στις νυχτιές.
Οι σκέψεις μου καλπάζουν, γυρνώντας σαν τρελές.
Λυκαυγές.
Το χάραμα τελειώνει απ’ αχτίδες ζωηρές.
Κραυγές, ’μείναν σιωπηλές.
Εκεί στο λυκαυγές.
Ο έρωτας θα εκδικηθεί, σ’ απρόσμενες στιγμές.
Όταν θ’ αναλώνεσαι, σε ξένες αγκαλιές.
Τίποτα δεν θα φωτίσει της ψυχής σου
τις σκοτεινές γωνιές.
Λυκαυγές.
Θα ’ρθω στο λυκαυγές.
Λόγο θα ζητήσω για ψέματα που είπες
σ’ ευάλωτες καρδιές.
Ποτέ δεν θ’ αφηνόσουν σ’ αληθινές στιγμές.
Το δάκρυ μου σκουπίζω
μη φανεί, του πόνου ο λεκές.
Λυκαυγές.
Εκείνη την ώρα σε ξορκίζω.
Στο λυκαυγές.
Συζητήσεις με τον εαυτό μου, έκανα πολλές.
Κάπως έτσι τελειώνανε και ήταν τρομερές:
«Εαυτέ μου σου ζητάω, πια να μη την θες»
Μάταιη Αναζήτηση
Να μη ζητάς ποτέ αιώνια πράγματα
σε τούτα τα προσωρινά μέρη.
Επειδή όλα θα σε εγκαταλείψουν.
Παντοτινά.
Υπεριώδης Παρουσία
Θα εξαφανιστώ απ’ τη ζωή σου.
Δεν θα με αντιλαμβάνεσαι.
Δεν θα με βλέπεις.
Αλλά θα υπάρχω.
Πέρα απ’ τις αισθήσεις σου.
Πέρα απ’ αυτά που βλέπεις, και πιάνεις, για να πιστέψεις.
Θα σε στοιχειώνω.
Σαν φάντασμα.
Δεν θα με βλέπεις.
Αλλά, θα υπάρχω.
Δεν θα μ’ αισθάνεσαι,
μα θα ’μαι εκεί.
Στην ακτινοβολία πιστεύεις.
Κι όμως, δεν είναι ορατή.
Στα συναισθήματα λοιπόν,
γιατί να δεις για να πιστέψεις;
Δεν θα με βλέπεις.
Απλά θα υπάρχω.
Μέσα σου.
Ασπίδα
Η ασπίδα της ψυχής μου,
πρέπει να είναι ο εαυτός μου.
Η ουσία του εαυτού μου,
η ίδια η ψυχή μου.
Η ψυχή είναι ο εαυτός μου,
Και ο εαυτός μου ό,τι ειν’ η ψυχή μου.
Χωρίς εσένα
Χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα.
Χωρίς εσένα είμαι.
Χωρίς εσένα.
Χωρίς…
The post Bάιος Παπαδόπουλος, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.