`
Το πατημένο όμως χορτάρι
Μένεις στην πίσω αυλή του σπιτιού
γι΄αυτό τα μεσάνυχτα
δεν πέφτει φως από το δρόμο
στη σκάλα που οδηγεί σε σένα
προχωρώ λίγα βήματα σε χαλίκια
χτυπώ το πόδι στο ξύλο
του πρώτου σκαλοπατιού,
ψαχουλεύω, αγγίζω την κουπαστή με τον αγκώνα,
ανεβαίνω νιώθω στο στήθος μια μπάρα
Η σκάλα ανεβαίνει κι άλλο στρίβει
Τεντώνω σαν κεραίες τα δάχτυλα,
ανεβαίνω πιάνω τον κρύο υγρό τοίχο
γυρίζω πάλι στη στροφή
ανεβαίνω
μέχρι που δεν υπάρχουν άλλα σκαλοπάτια
Το στόμα σου είναι πουλί
ανάμεσα σε δυο φτερουγίσματα
Το στόμα σου πρέπει να πετάξει
`
*
2
Το πρωί στέκεται στη σκάλα
περιμένει
Κλείνω την πόρτα σιγά
Σε μια ώρα
Θα κατεβαίνεις τη σκάλα
πηδώντας όπως εγώ
Στο δρόμο
θα πατάμε τα χαλίκια,
το πατημένο όμως χορτάρι
πάλι θα σηκωθεί
`
*
Κουβέντα μ΄ένα κότσυφα
Χτυπώ την πόρτα του κότσυφα
Ανασηκώνει τους ώμους
Εσύ; ρωτά
Του λέω: είναι άπνοια
Τα δέντρα
υμνούν το τραγούδι της κάμπιας, μου λέει
Του λέω: …της κάμπιας;
Οι κάμπιες δεν τραγουδούν
Δεν πειράζει, μου λέει,
είναι όμως πράσινες
`
*
Το τέλος της τέχνης
Απαγορεύεται, είπε στον αγριόγαλο η κουκουβάγια,
απαγορεύεται να υμνείς τον ήλιο
Ο ήλιος δεν είναι σημαντικός
Ο αγριόγαλος αφαίρεσε
τον ήλιο από το ποίημά του
Είσαι καλλιτέχνης,
είπε η κουκουβάγια στον αγριόγαλο
Κι απλώθηκε ένα ωραίο σκοτάδι
`
*
Καβαλάρης ανάμεσα στη μέρα και την πράξη
Τα πουλιά κουρελιάζουν τον ύπνο
Οι σκέψεις
σπιρουνίζουν την καρδιά
Γίνονται καπνός, ενώ εγώ ακόμα
είμαι ξαπλωμένος
Θα την ξεκάνουν την καρδιά στο τρέξιμο, αν
δεν σηκωθώ
`
*
Σε σχέση με την αναγκαιότητα της λογοκρισίας
Ρετουσάρονται
όλα
Μόνο
το αρνητικό μέσα μας
όχι
`
*
Ευαίσθητοι δρόμοι
Ευαίσθητη
είναι η γη πάνω από τις πηγές: κανένα δέντρο δεν πρέπει
να κοπεί, καμιά ρίζα
να ξεριζωθεί:
Οι πηγές μπορεί
να στερέψουν
Πόσα δέντρα
δεν κόβονται, πόσες ρίζες
δεν καταστρέφονται
μέσα μας