Φίλιος διχασμός
Τό δέντρο διχάζεται ἀπ’ τό «δέν» του
Ἡ πράσινη διαλεκτική του μέ τόν ἀέρα
ἀντανακλᾶ τη δική μου μέ τ’ ἀνυπόστατο εἴδωλο
καθώς μάταια προσπαθῶ νά συνθέσω
τά δυό κομμάτια πού εἶμαι
Οἱ δύο πόλοι δίνουν ρεῦμα
μόνο γιά τό φῶς πού μοῦ δείχνει
ὅτι δέν κόπηκα στό ξύρισμα
ἀλλά στόν καθρέφτη
Στήν ἄκρη τῆς ἄκρης
Ἀπό ἕνα ξεχασμένο μισάνοιχτο συρτάρι
χάσκει ἡ ζωή μου
κι αὐτό τό φαίνεσθαι μέ κάνει νά ντρέπομαι
μέχρι πού κλείνω μέ ὁρμή τό συρτάρι
μαγκώνοντας λίγη ἀπ’ τήν ἄκρη τοῦ φαίνεσθαι
τοῦτο τό ποίημα δηλαδή
τήν ἄκρη αὐτοῦ πού θέλω νά ἐκφράσω
ἀλλά δέν βγαίνει ποτέ ὁλόκληρο
Στήν ἄκρη τῆς ἄκρης λοιπόν ἐδράζεται
ἡ ἀκραία δραστηριότητα
τῆς ἀνέξοδης ποίησης.
Πορεία
Μπαίνεις στό αὐτοκίνητο
καί ὅλοι του οἱ αὐτοματισμοί
σέ ὑπακούουν πειθαρχημένοι
Φρένα τροχοί καί ἀναρτήσεις
ἀνταποκρίνονται στίς ἐντολές
μίας πορείας ἀπαρέγκλιτης
φυσικά ἐντός τῶν λωρίδων
Ὅμως ἐσύ κάποια στιγμή
ἴσως ἀναίτια ἴσως ὄχι
ἀνάβεις alarm καί σταματᾶς
Τά φῶτα φωνάζουν «alarm», «alarm»
κι ὅλοι κουφοί σέ προσπερνᾶνε
χωρίς νά βλέπουν τό παράδοξο
πού ἐσύ σέ μιά ἔκλαμψη ἐνόρασης εἶδες :
πώς ἡ ἄσφαλτος σφάλλει
ἡ ἄσφαλτος σφάλλει
Συνταγή
Ἐλέγχουμε πρῶτα ἄν λειτουργεῖ σωστά
ἡ δικλείς ἀσφαλείας τῆς χύτρας μας
Τρίβουμε εὔθρυπτους ἔρωτες
συμβιβασμένους βίους
κι ἐνύπνιες ἀνατροπές
ἔχοντας πρῶτα νίψει τάς χεῖρας μας
Μετά ἀναδεύουμε καλά
τό ἵζημα τῶν ἀβίωτων βιωμάτων
σέ χαμηλή πείρα
Λίγο ἀπ’ τό χρόνο τῆς ματαίωσης
καί λίγο ἀπ’ τό χρόνο τῆς πραγμάτωσης
γιά ἕνα καλό σβήσιμο τῆς ζωῆς
στ’ ἀναπόδραστο σκεῦος μας
Μετά σερβίρουμε τό νόστιμον ἵζημα
μέ γαρνίρισμα
τήν μέ τό ἀζημίωτο ποίηση
τοῦ παρόντος ποιήματος
Καλή μας ὄρεξη !
(Κι ὅμως μέ ἕνα καλό «στήσιμο» τοῦ πιάτου στό τέλος
τά πάντα μπορεῖ νά διορθωθοῦν)
Στό στῆθος τῆς στάθμης
Κρεμάμενη ἀπό τή βρύση
ἐπιμηκύνθηκε μέχρι τήν πτώση
πού ἡ στιγμή της διεστάλη
καταλαμβάνοντας ὁλόκληρο τό βίο μου
Πρόσωπα πράγματα συμβάντα
τά ἔκλεισε τούτη ἡ στιγμή
μέ τ’ ἀναπόφευκτο τῆς πτώσης
νά στιγματίζει ἀνάδρομα
ὅρκους ἀγάπης καί ποιήματα μ’ ἀξιώσεις
αἰωνιότητας μιᾶς γαντζωμένης ἀπ’ τή βρύση
ζωῆς πού κοσμοῦσε τό δάκρυ
τῆς ἀπαρέγκλιτης πορείας στό σιφόνι
ἐνώτιο δροσιᾶς στό αὐτί πού ἀκούει
τήν ελάχιστη μεταβολή στή στάθμη τοῦ ἄδειου
Ἡ ποίηση πού σ’ ἀρέσει
Θέλω νά χύσω
τήν καρδάρα ἔξω ἀπ’ τό γάλα
τή ζωή ἔξω ἀπ’ τό χρόνο
τόν πίνακα ἔξω ἀπ’ τό χρῶμα
τό ποίημα ἔξω ἀπ’ τή γραφή
Θέλω νά χύσω ἔξω ἀπό σένα
καί τήν ἀναπαραγωγή τοῦ εἴδους
τῆς ποίησης πού σ’ ἀρέσει
Ὁ θάνατος μιᾶς πετσέτας
Τήν κρέμασα
τήν κρέμασα καλά ἀπ’ τή θηλιά της
Τουλάχιστον ἔτσι νόμιζα
Σάν ἔκανα νά φύγω
σωριάστηκε στό πάτωμα
σάν νά λιποθυμοῦσε
ἀναδεικνύοντας ἀπρόσμενες πτυχές
γλυπτοῦ τῆς τυχαιότητας
μιᾶς πτώσης
Ποιᾶς ἐντροπίας ποιητής εἶναι τό ἄμορφο
Τ’ ἄλλο πρωί πού σκουπιζόμουν
δέν ἦταν πιά ἡ ἴδια
Τραβοῦσε τήν ὑγρασία
τοῦ μέσα ἀντί τοῦ ἔξω μου
Γραμματική τῶν πτώσεων
Ἔπεσε στή ζωή του πολλές φορές
καί κάθε πού ἔπεφτε ἔγραφε κι ἕνα ποίημα
Πρίν ἀπ’ τήν τελευταία του
-ἐκείνην ἀπ’ τήν ταράτσα-
ἔγραψε ἄλλο ἕνα
πού προσπαθοῦσε νά ἐκφράσει τ’ ἀδιέξοδο
Ὅταν ἀπέτυχε νά γράψει ὅ,τι ἔνιωθε
τότε κατάλαβε
πώς ἡ αὐθεντική του γλώσσα
δέν ἦταν τά Ἑλληνικά
ἀλλά ἡ ἴδια ἡ βαρύτητα
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ