`
1.
Να σου έκαμα ένα μεγάλο ερωτικό βιβλίο
Αν έγραφα ένα ερωτικό βιβλίο για σένα,
Τα φλογερά τα μάτια σου τα παραπονεμένα,
θα τa’βαζα στο εξώφυλλο το πλατύ,
και στο μελάνι τ’αρωμα της πνοής σου θα έδινα
και όλα τα αρώματα του κόσμου
ας αισθανόντουσαν φτωχά τα καημένα.
Στην πρώτη σελίδα θα έγραφα σαν νa’μουν ακόμα παιδί:
“..Σ’αγαπώ πολύ, που μ΄αγαπάς εσύ!”
Μετέπειτα στις άλλες σελίδες, αχ αυτό εννοείται,
Αγάπη…
και πρόσθεσε και πόθος για μια γυναίκα μοναδική…
Στη συνέχεια, κάπου στη μέση εκείνου του βιβλίου
μερικές σελίδες…
Όλες άδειες, λευκές,
Με αόρατο μελάνι γραμμένες,
από εκείνες
που ο αναγνώστης μόνος του θα τις διανοηθεί.
Για κακή μας τύχη δεν δημοσιέυονται,
Γιατί ανήθικες λέγονται, ε ποιός ξέρει γιατί.
Εκείνες οι άδειες σελίδες, λευκές σαν και αυτές
και το μέλι και το βογκιτό, που ρέει μες τη μέση
Δυο σάρκινους σταυρούς,
Που γεμίζουν με καρφιά
και κανένας δεν πεθαίνει έτσι απλά.
Η εκτύπωση, αυτό εννοείται, θα είναι ένα αντίγραφο μοναδικό
και το χαρτί, αχ, αυτό το χαρτί θα είναι ματ ρουμπινί.
για βραβείο αυτό το τελευταίο που δεν εδόθην ποτέ, το αθάνατο φιλί
χωρίς νούμερο,
χωρίς ημερομηνεία ακριβή…
Αν σου κάμω ενα μεγάλο ερωτικό βιβλίο
Στην τελευταία σελίδα θα πεθάνω
(το ξέρω εδώ και χρόνια αγάπη μου μονάκριβη)
Για αυτό δεν τη γράφω, δεν θα χρειαστεί.
Γιατί ποιός εκδοτικός οίκος θα ασχολείται
με μια τελετή θανάτου ποιητή.
`
*
2.
Γυναίκα
Γυναίκα, μου’χεις κάνει τη ζωή μαύρη και μαύρη σου’χω κάνει τη ζωή,
Έχουμε λογομαχήσει στο φως και στο σκοτάδι έχουμε φιληθεί,
Έχουμε πάρει απόφαση να χωρίσουμε: εχ, και τι έγινε!- έχουμε πει
Και για να πούμε αντίο με τον ίδιο πάθος έχουμε ξαναφιληθεί.
Έχουμε πει ψεμματα φωνάζοντας, δεν σε θέλω πιά,
Έχουμε φτύσει την παροιμια πως ήμασταν σάρκα και οστά,
Έχουμε ένθαρρύνει τα συμβόλαια που κάνουν στην Αμερική έτσι απλά,
Και χίλιες φορές έχουμε πει: ξεχείλισε το ποτήρι, τελεία και πάυλα.
Ύστερα έχουμε αγκαλιαστεί:”μα εγώ ήμουν στον ύπνο μου”
Καi στο πετσί σου σαν ένας ποταμός στην έρημο έχω μπει,
Έχουμε αρρωστήσει και κρυφά στον Θεό έχουμε προσευχηθεί
Και απο το φόβο η ψυχή μας στην Κούλουρι πήγαινε να κρυφτεί.
Και πάλι έχουμε μαλώσει όσπου έχει αστράψει και βροντίξει,
Έχουμε χωρίσει το στρώμα με μια γραμμή(αχ, αυτή η χρυσή γραμμή,)
Αλλά στο σκοτάδι τα σύνορα σαν βάρβαροι έχουμε παραβιάσει
Με πονηριά βαλκανική που ούτε ο ΟΗΕ δεν την έχει σκεφτεί.
Γυναίκα, μου΄χεις κάνει τη ζωή μάυρη και μάυρη σου’χω κάνει τη ζωή,
Μου’χεις πιεί όλο το φαρμάκι και το δηλητήριο σου’χω πιεί,
Μα να που εμείς δεν κάνουμε χωρίς αυτό το φαρμάκι το καταραμένο
Ας μη σταματήσει ποτέ, αυτός ο πόλεμος και ας είναι ευλογημενό.
`
*
3.
Το όνειρο για τα πόδια
Στο όνειρο είδα τα πόδια μου όπως βαδίζανε
Σ’εναν κάμπο όλο πέτρες και λάσπες απ΄τη βροχή
Τρελαμένα τρέχανε και δε φτάνανε τα ρημάδια
Το ένα ήταν ξυπόλυτο, νομίζω το δεξί…
Φέυγανε η μένανε σαν πόδια χαμένα
που πηγαίνανε ούτε ξέρω με τόσην πήγαιν-έλα
Κουνούσαν από πάνω τα καλάμια τους τα σπασμένα
Θεέ μου, πόσο ευτυχισμένα σ’αυτήν την πάλιο τρέλα..
Έτρεχα από πίσω τους και τους παρακαλούσα
και αυτά με κοροιδεύανε και τρέχανε πιο πολύ
Σιχαίνονταν τη γη και στον αέρα έμεναν
λες οτί είχε γεμίσει στάχτι όλη η γη.
Ίσως να πέρνανε εκδίκηση που γλίτωσαν απο μένα
εμένα τον αφέντη βαρβάτο,που τους είχα μαυρίσει τη ζωή
μπορεί να έφευγαν με τα φαρμάκια στα νύχια τους τα καημένα
κατυθείαν στον τάφο να ‘μπαιναν αυτές πριν απο μένα.
Φέυγανε η μένανε και παντού κρυβόντουσαν
και εγώ, παραπληκτικός, πίσω τους δεν έτρεξα για πολύ
Ρημάδια ξεράδια, όλο εκδίκηση αλύπητα αναζητούσατε
το ένα ήταν ξυπόλυτο, νομίζω το δεξί…
`
*
4.
Σε περίμενα να ξυπνησεις;
Είχα αργήσει, αγάπη μου, και στον ύπνο σε βρήκα,
Tα χείλια μου καιγόντουσαν για ένα σου φιλί.
Mα πως να σε ξυπνούσα,
Aφού ήσουν τόσο όμορφη,
Nα βλάπτω την ομορφιά σου δεν θα τολμούσα.
Να σε φιλήσω ποθούσα αργά και τρυφερά,
(γίνεται να φιλάς αργά αυτόν που ποθείς;)
Αχ, να σε φιλούσα μια φορά μονάχα,
(γίνεται να φιλάς μόνο μια φορά;)
Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού,
σαν να καθόμουν δίπλα ενός μωρού
που μόλις έιχε δεί το φως στη ζωή.
Είχες την αγνότητα των ουρανών που ακόμα δεν έχω καρτερεί,
Εντελώς απροστάτεφτη ήσουν απο τις πονηρίες.
Και τότε αίφνης έχω πεί:
Η κάθε γυναίκα στον ύπνο της
Eίναι μια Αφροδίτη θνητή.
Σε ποθούσα και δεν τολμούσα, φοβόμουν να σε ιδώ.
Να σε αγγίξω φοβόμουν τρελά
Η μάνα πάντα μου έλεγε να μην κοιτάξω στον ύπνο του κανένα
γιατί θα ήταν πιό έυκολο να τον πλησιάσει ο θάνατος,τοσο απλά.
Φριχτό! Ο θάνατος;
Ε τότε δεν πρόκειται να κουνηθώ
μέχρι να μου ασπρίσουν τα γένια.
Και περίμενα, περίμενα
Να ξυπνήσεις, μπορείς,
Σε γυναίκα με σάρκα και οστά να μετατραπείς;
`
*
5.
Οι ποιητές
Οι ποιητές-άσχημοι άνθρωποι,οι πολιτείες πάντα τους βρίζουν,
Τους φέρονται οπως στις γυναίκες, τους μαλώνουν και τους χωρίζουν,
Για αυτούς τα κλάματα βάζουν, μετά για τους ίδιους τραγουδάνε,
Με τιμές ενός σκλάβου τους τιμάνε, στους ώμους τους κρατάνε.
Οι ποιητές είναι τρελοί άνθρωποι, μην τους πολύ πιστέυετε,
Γρινιάζουν που έχουν αυπνίες, κάνουν και μαγια να το ξέρετε,
Αρπάζονται με τον εαυτό τους σαν με έναν παλιό τους εχθρό,
Ζουν σε άθλια κατάσταση, με ένα χαρτί και αίσθημα λυπητερό.
Σιχαίνονται τις κυβερνήσεις,υποτιμούν τα λεφτά,
Χτίζουν ναούς για θανάτους,για γυναίκες και για θάυματα.
Πίανουν φιλίες με το διάβολο, φιλοι με μια κληματαριά,
Ρακί πίνουν με τα φαντάσματα,σημαίες με ομίχλη φτιάχνουν στα κρυφά.
Οι ποιητές είναι τρελοί για δέσιμο, το κεφάλι τους είναι σπασμένο,
Στους τοίχους της φυλακής με τις λέξεις τους χτισμένο.
Είναι μεθυσμένοι άνθρωποι, φτύνουν και τον ίδιο τον θεό,
με τέτοιο θάρρος σαν να’χαν μπροστά τους έναν φτωχό θνητό.
Οι ποιητές-σαν τους ποιητές…να τους καταλάβεις-είναι μάταιο-κανείς δεν μπορεί.
Γιατί μήπως ξέρουν και οι ίδιοι, ποιοί είναι σε αυτήν τη γη;