`
Γυαλιά ‘’ηλίου’’
Είναι πρωί
Φοράς τα γυαλιά σου
και βγαίνεις έξω, στο φως
Τα γυαλιά σε προστατεύουν απ’τις ακτίνες του ηλίου
Το βράδυ σε βρίσκει στο δρόμο
Καταστήματα γεμάτα φωτεινές επιγραφές
Σε ξεγελούν να μπεις μέσα κ ν’αγοράσεις,
να το διασκεδάσεις λίγο
Οδηγείς προς το σπίτι
Ο δρόμος δεν έχει φως (!)
μόνο σπάνια καμιά λάμπα
Έχεις βγάλει ήδη τα γυαλιά σου.
Είναι βράδυ.
Κ μπαίνεις στο σπίτι
Δεν ανάβεις το φως
Καιρός για σπατάλες; ,σκέφτεσαι
Ανάβεις τηλεόραση ή υπολογιστή,
Κουτιά του φωτός
Κ βγαίνουν από μέσα τους
Μόδες, ομορφιά κ λόγια του αέρα
Τα γυαλιά σου είναι κάπου αφημένα
να τα πάρεις το πρωί.
Γυαλιά που απορροφούν το φως
να μη μπει μες τα μάτια σου
κ εσύ το βράδυ δεν τα φοράς
Η Μουσική ταξίδι
Αν άνθρωπος σημαίνει λογική κ συναίσθημα μαζί,
παράξενα επιδρά η μουσική πάνω του…
Τον προστάζει να απαρνιέται τη λογική του ,
αυτή που τον διαχωρίζει απ’όλα τα ζώα ,ως άνθρωπο
κι εκείνος με τι ευκολία υπακούει αμέσως.
Τον χα’ι’δεύει κιόλας ,για να τον εξημερώσει
ή και να τον εκτονώσει ταυτόχρονα
κι εκείνος αισθάνεται,άνθρωπος.
Δεν ξέρω τι σημαίνει ,τελικά,άνθρωπος,
όμως μουσική σημαίνει να γίνεσαι άνθρωπος,
όχι μόνο να είσαι!
Ιθάκη μου
Η γη γυρίζει
κ εσύ κάθε μέρα ψάχνεις για την Ιθάκη σου
Ίσως κ να μην τη βρεις ποτέ,
όταν τα πάντα αλλάζουν κι
οι ‘’Ιθάκες’’ είναι πολλές
(κι ίσως ν’αλλάζουν κ αυτές…)
Εκπνέω πνεύμα μου
Πόσο με θλίβει ,όταν λες ότι δεν ξέρεις τι θες
κι εγώ είμαι πάντα εδώ για σένα…
Να’ξερες τι δύσκολο μου είναι
να σε έχω δίπλα μου, μα να’σαι μακριά μου
Εκπνέω
Θυμώνεις μες τη ρουτίνα του σήμερα,
γιατί κ το αύριο είναι ένα σήμερα που καθυστερεί,
το φοβάσαι. Τίποτα δε θα αλλάξει
Βαριά η ανάσα στο στήθος, με καίει
Εκπνέω πνεύμα
‘’Εγώ θέλω τα πάντα μου ν’αλλάξω’’
Το είπες. Το πρόδωσαν τα μάτια σου.
Πώς τη θες τη ζωή σου ;
Εμένα με θες στη ζωή σου ; Σκέψεις που ποτέ δεν είπα
Εκπνέω πνεύμα μου
Κάθε φορά που τσακωνόμαστε
Κ μεθυσμένη από δάκρυα
προσπαθώ να μ’αγαπήσεις λίγο,
παραπάνω. Δε ζητάω πολλά
Εκπνέω το πνεύμα μου
Σου χαρίζω τη ζωή μου
για να μη βαριέσαι ποτέ,
να’χεις δυο ζωές,
μια ψυχή που νοιάζεσαι για σένα παραπάνω απ’ότι ο ίδιος σου ο εαυτός
εκπνέω, πνεύμα μου
Σου εκπνέω το πνεύμα μου.
Χορευτές
Λένε πως ζωή δεν υπάρχει χωρίς μουσική
Κ αν η ζωή είναι μουσική,
μήπως άθελά μας γινόμαστε χορευτές ;
Ναι, είμαστε καταδικασμένοι να γεννηθούμε,
με μια εθνικότητα ,που μπορεί να μην τη νιώσουμε ποτέ δική μας,
μια θρησκεία ή αθε’ί’α των γονιών μας
κ εν τέλει, τους ίδιους μας τους γονείς
Κάποιος απ’αυτούς παίζει τη μουσική, την έναρξη.
Στην πορεία γνωρίζουμε
κι η γνώση είναι δύναμη
Αποκτούμε παιδεία ,
για να γίνουμε σωστοί απέναντι στην κοινωνία,
Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους και
κάποιους τους κάνουμε πιο στενούς ,με το όνομα ’’φίλους’’
Μαθαίνουμε τη στενάχωρη κ τη χαρούμενη πλευρά του να ζεις
Έτσι, όλοι μαζί προσπαθούμε να παίξουμε μουσική.
Κάποιοι πιο αδύναμοι ,δειλοί ,ψεύτες ,αχάριστοι
αποχωρούν πριν την τελευταία νότα,
ελπίζοντας για ένα χειροκρότημα
Οι υπόλοιποι παίζουμε μουσική
Καθένας θέλει ή νομίζει ότι παίζει πιο δυνατά από τους άλλους
Άλλωστε, ποιος δε θα’θελε να πιστεύει ότι είναι κύριος του εαυτού του ;
Τώρα όλοι μαζί χορεύουμε στο ρυθμό της μουσικής
που φτιάξαμε εμείς για μας ή για τους άλλους.
Καταδικασμένοι αρχικά, ελεύθεροι μετά
γινόμαστε, όταν για μας
έχει φτιαχτεί μια pop μελωδία
κι εμείς επιλέγουμε να χορεύουμε rock
χωρίς ντροπή, χωρίς να μας νοιάζει
ποιος μας βλέπει ή ποιος μιλά για μας,
ποιος πήγε να φτιάξει εμάς ή
ακόμη κ τα όρια που θέσαμε εμείς σε εμάς
Γιατί αυτό είμαστε εμείς,
‘’υπερβάτες’’ του εαυτού μας