Ηδονικόν
Ούτε καν κυματίζει το κυπαρίσσι
σε δρόμου περίπατο,
ούτε τ’ αηδόνι βλεφάριασε
στη μαρμάρινη γούρνα.
Μια πεταλούδα μονάχα ξυπνά,
και αυτή ξυπνάει εμένα.
Μόνο σταγόνες γαλακτερού
ξανανιώματος, ξάφνιασμα
τ’ άστρου που μοιάζει με πνεύμα
τώρα που διπλώνει ο κρίνος
όλη τη γλυκά του
και χώνεται μες της λίμνης τον κόρφο.
Ένα βήμα μπροστά, μίση λεύγα
μέσα στην κοιλάδα « θανάτου.»
Ας διπλώνεις λοιπόν τον εαυτό σου
να λαγιάζεις μέσα στη λίμνη και χώσου
στον κόρφο μου, ας χαθείς, θέλω
εντός μου!..
Ο πλανήτης Αγάπης
είναι τώρα ψηλά
κι είν’ η αύρα της πρωϊνής κίνησης
ξεκινώντας να σβήνει το φως π’ αγαπά.
Όλη τη νύχτα σάλευε το γιασεμί στο παράθυρο
χορευτής άξιος που χορεύει στον τόνο
Και είπα:
Μονάχα με μένα της κάνει, της καρδιάς
να ευθυμήσει.
Και είπα:
Τι σημάδια είναι ετούτα, για κάποιον
που πότε δεν θα γίνει δικός σου;
κι αναστέναξε ο Μαρτιάτικος άνεμος
βάζοντας το πετράδι- σημάδι στο πόδι σου
κι ήταν το γιασεμί ξυπνητό όλη τη νύχτα
για το χατήρι σου
γνωρίζοντας την υπόσχεσή του σε μένα!..
Σε ξεριζώνω, γιασεμί μου, από τις ρωγμές
εκεί σε κρατώ,
ρίζα και όλα
μέσα στο χέρι μου, μικρό λουλουδάκι
τι είσαι εσυ,
ρίζα και όλα
και όλα μέσα σε όλα.
Έλαμψ’ ο ήλιος μέσ’ απ’ τα φύλλα
και φλόγισε τα μπρούτζινα γόνατα,
σαν μια φλόγα μονάχα που καίει μαζί
βγάζοντας στεναγμό για την αυγή και εσένα.