(Πηγή φωτογραφίας:ΕΔΩ)
`
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ: «Ρωτώ να μάθω την αλήθεια»
Οι αντοχές μου μαδούν μες στα χρόνια
Σκύβω, μαζεύω την ερημιά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια
Τα παιδιά μου κηδεύω τα βράδια
Μες στους αιώνες καρτερικά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια
Τη ζωή μου κοιτώ και δειλιάζω
Πόσο δεν άλλαξε πουθενά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια
Σε δουλειά, συντροφιά και αγάπη
Έσκυψα, πήρα τη μοναξιά
Κι όλο σε σένα που με συντροφεύεις
Μιλώ και δεν καταλαβαίνεις
Έλα κάτσε κυρά μου εδώ πέρα
Μου λέει κάποια από μακριά
Κόβει η αλήθεια, κόβει και θερίζει
Κι όποιος την βρει τον βασανίζει
`
*
Στο καφέ «Γρκέκο»
Το καφέ “Γκρέκο” ανοιχτό με τη σάλα στρωμένη
να `ρθουν παρέα οι φίλοι να πιούνε καφέ,
να `ρθουν κι αυτοί που στη γη μείναν τιμωρημένοι
να πουν τραγούδια της τζαζ που τα βάφτισαν μπλε.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
τόπος συνάντησης όλων, εκλεκτών και θνητών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
δίαυλος ερωτευμένων και βωμός εραστών.
Πάνω στον τοίχο παλιά ζωγραφιά σε λιμάνι,
άσπρα τραπέζια μικρά και μια πίστα μπροστά.
Για την αγάπη ξανά χύνεται το μελάνι
πριν το μετάξι σχιστεί σε ζεστή αγκαλιά.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
δάσος μικρό της αγάπης, πηγή των ρυθμών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
σύναξις στίχων και λόγων, συντροφιά ποιητών.
Το καφέ “Γκρέκο” ανοιχτό δυνατό μες στη μνήμη
έχει στις δυο του γωνιές Δύση κι Ανατολή,
γράφει στη μια του πλευρά καφενείο “Ειρήνη”
που οι ελπίδες λαών την κρατούν ζωντανή.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
κόσμος καινούργιος γεννιέται μα ξυπνά ο παλιός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
ζήτημα πάντα ανοιχτό στη ζωή καθ’ ενός.
Με το μικρό μου φτερό θα `θελα να πετάξω,
δείκτες μετρούν και γυρίζουν τις ώρες στη γη.
Δώδεκα κι ένα λεπτό προσπαθώ να προφτάσω,
μία κι αρχίζουν ξανά οι παλιοί αριθμοί.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
είναι μια φλέβα στο χέρι, ποταμός πορφυρός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ “Γκρέκο”
δεν είναι τόπος ν’ ανήκει στα δεσμά κανενός.
`
*
«Σόνια»
Κόκκινο φως του φεγγαριού κι εσείς αστέρια χαμηλώστε
μ’ ένα ουράνιο σπαθί όλα τα λόγια μου ματώστε.
Γιατί ποτέ δε θα το δω το πρώτο αστραφτερό σου σώμα.
Γιατί ποτέ δε θα σε δω σ’ όλη την ομορφιά σου Σόνια.
Σόνια, την εφωνάζανε οι γνωστοί.
Σόνια, την ξέραν οι πελάτες όλοι.
Σόνια, από μικρή ναρκομανής.
Σόνια, στους δρόμους έκανε την πόρνη.
Υπέροχες δεξαμενές τώρα ξεπλένουν τα μαλλιά σου
στων λαθρεμπόρων τις σκιές δικάζονται τα βάσανά σου.
Κι εγώ ποτέ δε θα το δω το πρώτο αστραφτερό σου σώμα.
Κι εγώ ποτέ δε θα σε δω σ’ όλη την ομορφιά σου Σόνια.
Χρόνια χωρίς παιχνίδι, ξεγνοιασιά.
Χρόνια χωρίς στοργή, αγάπη, χάδια.
Χρόνια που σε πλακώνει η μοναξιά.
Χρόνια γεμάτα απόγνωση τα βράδια.
Το σώμα σου άσπρη πληγή στην άκρη του στερνού σου δρόμου
μαζί του φεύγει κι η ζωή κι όλα ένα τίποτα μικρό μου.
Γιατί εδώ στην άκρη αυτή με του τυφλού την αγωνία.
Γιατί εδώ στην άκρη αυτή δε σού `τυχε άλλη εκλογή.
Χρόνια που καταστρέφουν μια ζωή.
Χρόνια που τα λουλούδια δεν ανθίζουν.
Χρόνια που όλα σε σπρώχνουν στη φυγή.
Χρόνια που όλα τα όνειρα ραγίζουν.
`
*
Πόλεις του καλοκαιριού
Πόλεις του καλοκαιριού
της λιακάδας και του νότου
του καιρού αρχοντικά
καταφύγια του ανθρώπου.
Σαν το φως
σας χαϊδεύει το σκοτάδι
κι η ζωή σαν στρατός
σας πονάει και σας αλλάζει.
Αλεξάνδρεια, Βηρυτός
Σαλονίκη, Καρχηδόνα
εστεμμένη Δαμασκός
με πορφύρα και κορώνα.
Τραπεζούντα, Οδησσός
ημισέληνος και άστρα
κι ο παπούς ο Κομνηνός
στης Ιεριχώς τα κάστρα.
Στις δικές σας γειτονιές
θά ‘ρθω και θα κατοικήσω
με το γέλιο σας κρυφά
τη ζωή μου θα κεντήσω.
`
*
«Το ποτάμι»
Ένα ποτάμι ξεκινάει από δω,
ένα ποτάμι θα σαρώσει το γιαλό,
είναι η γυναίκα που ξυπνά,
δεν μπορείς να τη σταματήσεις,
δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί.
Τις προδοσίες που μας κάνουν σιωπηλές,
όλες τις πίκρες κι όλες μας τις ενοχές,
Μία γυναίκα, ναι εγώ,
δεν μπορώ άλλο ν’αγνοήσω,
δεν μπορώ πια, δεν μπορώ.
Ένα ποτάμι που κυλάει βιαστικό,
ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό,
είναι η γυναίκα το νερό
και δε γίνεται να ησυχάσει,
δεν μπορεί πια, δεν μπορεί.
Όσα κατάπιε μια ζωή χωρίς μιλιά,
όσα την πνίγουν μια ζωή στα σκοτεινά,
τώρα η γυναίκα σου η μικρή
δεν μπορεί άλλο να τ’ αντέξει,
δεν μπορεί να τ’ ανεχθεί.
*
Οι αρχικοί στίχοι του τραγουδιού ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ που είχαν φτιάξει μαζί η Μπέτυ Κομνηνού με τη Νένα Βενετσάνου στην Κίνηση για την Απελευθέρωση των Γυναικών, κάπου μεταξύ 1975 και 1978.
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Είναι ποτάμι είναι θρύλος είν’ αυτό
είναι που ξεκινάμε όλες είν’ αυτό
είναι που τίποτα τώρα πια δεν μπορεί να μας σταματήσει
δεν μπορεί κανείς δεν μπορεί
Φεύγουμε όλες για ταξίδι μακρινό
ξέρουμε τη δύναμή μας είν’ απλό
είναι που τώρα πια γνωρίζουμε τι ζητάμε
είν’ απλό σου λέω είν’ απλό
Είναι που χώρος πια δε μένει είν’ αυτό
είναι που η ώρα μας σημαίνει είν’ αυτό
είναι που πια να σταματήσουμε δεν πάει δε γίνεται
είν’ αυτό σου λέω είν’ αυτό
Είναι που βαρεθήκαμε τη μοναξιά
είναι που χάνεται η ζωή μας στα βουβά
πάρε το χέρι μου σκαρφάλωσε και ανεβαίνουμε
είν’ απλό σου λέω είν’ απλό
Κόσμος καινούργιος και μεγάλος και πλατύς
κόσμος που μέσα θα χωρέσουμε κι εμείς
σπάσε το ρόλο σου τους θεσμούς το ρόλο του σκλάβου σκότωσε
είν’ απλό σου λέω είν’ απλό
Πίσω ακολουθεί το πλήθος είν’ αυτό
πίσω συντρίβεται ο μύθος είν’ αυτό
είσαι το μέλλον είσαι ο κόσμος ποτάμι γίνεσαι
είν’ αυτό σου λέω είν’ αυτό
`
*
Χύνονται τα φώτα
Χύνονται τα φώτα και νυχτώνει,
καίει το γιασεμί και δικαιώνει
τούτη τη στιγμή του χωρισμού
που σε παίρνω και σε χάνω,
αποτύπωμα υγρό βουλιάζει
στο σώμα μου επάνω.
Κράτα με, με τινάζει στο Θεό
τούτο τ’ άγριο λεπτό το τελευταίο.
Έχει αυτό τον δικό του το σκοπό,
το βουβό, το δυνατό και τον αρχαίο.
Άλλοι είν’ οι νόμοι των ανθρώπων
κι άλλοι της αγάπης και των δρόμων
που ανοίγονται καθώς αργά
στο κορμί σου δραπετεύω,
ατσαλένια τα φτερά μ’ αρπάζουν
στη δίνη τους και φεύγω.
Τα λευκά καΐκια της αγάπης
που απόψε μαύρα μου τα βάφεις
τρέχουν σαν πουλιά μες στο λευκό
του απόβραδου τ’ ατλάζι,
σμίγουν με το μέλλον που θλιμμένο
στα μάτια μας κοιτάζει.