ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
Μικρή τη σταματήσανε απ’ το σχολείο και
δεν παρηγορήθηκε από τότε. Στις
εκκλησίες άναβε τα χερουβείμ κι ερχόταν
έπειτα να μου τα τραγουδήσει. Της χάριζα
μικρά χτενάκια και τα καρφίτσωνε στους
ώμους της φτερά. Τις νύχτες περπατούσε
στο ταβάνι κι έσταζε δάκρυα το σπίτι μας.
Μου μάθαινε ανάγνωση και άλλους
πόνους, μου σταύρωνε στο μαξιλάρι
προσευχές. Ύστερα ήρθε κίτρινος καιρός
και την ετράνταξε. Πάνω στο λόφο ένα
μεσημέρι την παραδώσαμε στα σύννεφα.
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Είχε η κυρά Λένη πέντε παιδιά και τα
Χριστούγεννα ένα δέντρο με
χρυσόχαρτα. Ούτε κερί ούτε
ηλεκτρικό. Μια λάμπα πετρελαίου
μόνο στο μικρό δωμάτιο. Εκεί
τρώγανε, εκεί κοιμόντουσαν. Στις
εορτές μου’ δινε η μητέρα τρόφιμα
και τους τα πήγαινα. Αυτό που θα
θυμάμαι πάντα είναι εκείνα τα
χρυσόχαρτα, περιτυλίγματα από
φτηνά σοκολατάκια που τα
μαζεύανε στο δρόμο τα παιδιά και
στόλιζαν το δέντρο.
ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ο κύριος Φωκίων είναι ο
διευθυντής. Καλός άνθρωπος λένε
όλοι. Με προστατεύει. Έχει μεγάλα
χέρια και με στριμώχνει στη γωνιά
του δωματίου. Θέλει να με
επιβραβεύσει για την έκθεση. Ο
χώρος ξαφνικά μικραίνει. Κοιτάζω τα
παπούτσια του που γυαλίζουν.
Έρχονται πιο κοντά. Όσο πιο
γρήγορα μπορώ ξεφεύγω και τρέχω
στην αυλή. Οι άλλοι κάνουν τη
γυμναστική τους. Δε λέω τίποτα το
βράδυ στη μητέρα. Ξαπλώνω στο
κρεβάτι κι αφήνω τη νύχτα να με
καταπιεί.
Η ΑΡΓΥΡΩ
Η Αργυρώ με τα καμμένα δάχτυλα
έχει καλύβες στο βυθό,
χορταριασμένους δρόμους στο
λιβάδι. Έχει δωμάτιο τη νύχτα. Δεν
ξέρει να μιλά σωστά, κάνει νοήματα
στους γλάρους , μοιράζει φέτες το
φεγγάρι στα παιδιά και ονειρεύεται
να μην ξυπνήσει. Η Αργυρώ που δεν
ξεχνά.
