Το κρυφτό.
Κάθε βράδυ που πέφτω -σώμα βαρύ,
να κοιμηθώ….. Οι λέξεις….
Κατεργαρικα παιδιά παίζουν κρυφτό μες το μυαλό μου.
Μια χωνεται σε παραπεταμενα μυστικά, άλλη σ απωθημένα.
Και μένω πάλι εγώ, άλλη μια νύχτα μόνη, μετρώντας πληγές,
να τα φυλάω.
Ελεύθερα.
Έμαθα μικρή να κολυμπώ.
Μια μέρα, κάποιος, κάπου, με πέταξε στο νερό.
Δεν είχα σανίδες και βοηθήματα.
Δεν ξέρω πως επιβιώνω.
Είμαι ακόμα στο νερό.
Καμιά φορά, τις μπερδεμένες νύχτες μου, νομίζω ότι γεννήθηκα εδώ.
Κάπου ανάμεσα στη παλίρροια και την αμποτη άρχισα να περπατάω.
Κι είναι ωραία εδώ.
Είσαι ασφαλής εδώ.
Διαρκώς κινούμαστε εδώ.
Δεν είμαι ναυαγός.
Δεν ξεβραστηκα ποτέ και πουθενά.
Ούτε θα σας συναρπασω με την ιστορία ενός πνιγμου.
Ανασαίνω στο νερό, υπάρχω στην απεραντοσύνη του.
Μ αρέσει να διασκεδάζω στο νερό. Χορεύω καθημερινά. Ελισσομαι σε σκιές και φώτα, ανεβάζω παραστάσεις για τα πλοία της γραμμής.
Γράφω και μερικά σημειώματα, όπως αυτό, φτιαγμένα για μπουκάλια.
Ύστερα τ αφήνω ελεύθερα.
Είναι ωραία να κολυμπάει έτσι ένα μυαλό. Ελεύθερα.
Η ταυτότητα.
Έξω από τα πρότυπα της εποχής μου θέλω να ζήσω.
Σε κοινότυπα πρόσωπα τρέλας που χαραγμένα έχουν στα μέτωπα παράξενα σημάδια.
Μέσα στα παράδοξα θέλω να βυθιστώ και σ αυτά, σαν σ οικογένεια, εξ αίματος ν ανήκω.
2:47.
Είναι μια ώρα περίεργη.
Είναι η ώρα για ύπνο.
Μόνο οι απελπισμένοι και οι τρελοί ψάχνουν συντροφιά μια τέτοια ώρα.
Μην κατηγορείς τον ποιητή, λοιπόν, που ξενυχτάει. Εσύ φταις.
Δεν έπρεπε ποτέ να του στρώσεις σ εκείνο το μαλακό κρεβάτι.
Τώρα πονάει.
Τώρα ξέρει ότι δεν βολεύεται στην συνήθεια.
Τώρα μια ψυχή λυσσομανά.
Εσύ φταις.
Δεν έπρεπε ποτέ να του τη μάθεις αυτή την ώρα.
Η ευαισθησία θέλει ξεκούραση.
Είναι τώρα τρεις. Είναι περίεργη αυτή η ώρα για έναν ποιητή.
Είναι νωρίς για συμπεράσματα, μα είναι αργά για ύπνο.
Κ.Μ.Κ.
Έτσι πεθαίνουν οι φυματικές αγάπες:
Με στυλ, με αέρα αριστοκρατίας,
Ακριβά σεντόνια βουτηγμένα
Σ’ ακόμη πιο ακριβά αρώματα της ανατολής.
Του μυστηρίου.
Στο προσκεφάλι τους ο εκπαιδευμένος να περιμένει τη γιατρειά.
Τι φριχτή αρρώστια αλήθεια!
«Η αγάπη σας ένα επικίνδυνο πέρασμα»
Πόσο μπορείς να ζήσεις σε βιβλία;
Κατασκοπεύει η ανάγκη να κρατήσεις τη δόξα.
Έχει δόξα η λέξη; Ή μήπως το ποτάμι;
Ή ο ήλιος; Ή το Παρίσι; Το όνομα;
Τελικά, αν η λέξη κρύβει τον ρομαντισμό,
τότε δεν υπάρχει στην οικουμένη τίποτα πιο πεζό απ’ αυτόν.
Όπως αυτός που εκπαιδεύτηκε
-τίποτα πιο πεζό-
να κοιτά κάθε κυρία με καμέλιες
περιμένοντας ν’ αλλάξουν χρώμα.
Λευκό κι ύστερα λίγες μέρες κόκκινο.
Τι σινιάλο!
Οι φυματικές αγάπες αργοσβήνουν.
Με κάθε ανάσα ξεφτίζουν.
Σταθερό στέκεται το ταρακούνημα,
η ταλάντευση στο σχοινί του ρεαλισμού.
Τουλάχιστον, η διήγηση -όπως σ’ όλα τα παραμύθια-
ποντάρει σε μια κάποια αιωνιότητα.