`
Κατά ειδική ομολογία
Τα ποιήματα είναι για να περπατάνε πάνω τους οι τυφλοί.
Με κομβία αμέτρητα ευχές και παράπονα
άφοβοι, γυμνοί, μεθυσμένοι.
Φωνάζοντας ονόματα νεκρών, ζωντανών
νεκροζώντανων
ολοζώντανων.
Σε χορούς όπου πνίγεται η φωνή
κι η τιμή αντιστρατεύεται τ’ όνειρο
η ελευθερία κατά καιρούς στήνει λαμπάδες
σειρά τάματα αληθοφανούς αθωότητας
Ικεσία σε ξένους τόπους
δοκιμάζοντας τη δύναμή μας
σαν άγγελοι πτώσης.
Ή σαν μαρτυρία για την πιο καλή μας καλοσύνη.
Τα ποιήματα είναι για να χορεύουν πάνω τους οι τυφλοί.
`
*
Περίπολος
Νύχτες γλυκές στο έμπα και στο έβγα του χειμώνα
θυμίζουν μία παλιά πληγή που κλείσαμε όπως όπως.
Κι ας ενηλικιώνεται κι αυτή ξωπίσω μας.
Τα βήματά μας κάποτε άρρυθμα –μια στάση εδώ
μια επιτάχυνση παρακάτω.
Ή σαν οστινάτο με παλτό, κλειστές φτερούγες.
Έχουμε μπόλικα αντισώματα για το επερχόμενο κρύο.
Πιο πολύ από τα Νέον όμως μας μπερδεύουν οι βιτρίνες.
Αυτές που παίζουν κάθε βράδυ το ίδιο έργο σε διάφορες πράξεις.
Γλιστρούν τα χέρια μας στο τελευταίο τετράγωνο.
Μερικοί δρόμοι χιονίζουν ολόχρονα
ή τα βλέφαρά μας φοβούνται τις γωνίες;
Οι αγίες των μεγαλουπόλεων θρηνούν
για όλα τ’ αγγίγματα που πήραν ή που θα ‘ χουν.
Κι εδώ και παντού.
Από τη συλλογή ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ (2008)
`
*Νομοτέλεια
Μια γάτα από τις γάτες που δεν συμπαθώ
επιδέξια προσπερνά τις βουκεμβίλιες
μ’ ένα γελάκι στη γύρω αιχμηρότητα.
Πιστεύω πως γνωρίζει την αυλή καλά
κορδώνει για το θάρρος της ν’ αναπηδά από ύψη
άκρες και ευμετάβλητες ματιές
σαν είδωλο γάτας. Θα τελειώσει όμως
μ’ έναν προβλεπτό θάνατο στη μέση του δρόμου.
Μοιραία κατάληξη ερωτικού καλέσματος
ή κακός υπολογισμός ταχύτητας.
Στο να χαθεί ή να σωθεί
υπάρχει μια παθητική ομοιότης
και μια προλέγουσα σαφής διαφορά.
Η γάτα όμως αυτή παντελώς αδιαφορεί.
`
*
Respiro dei morti
Ένα σώμα ολάνοιχτο
Κυνηγημένο τρέχει προς τις καλαμιές
Στα μαλλιά μουσικές αγριεμένες
Κι ανάσες κάτω από σιδηρογραμμές.
Ό,τι είχα το ’χασα για σένα
Τα χέρια μου τώρα τελειώνουν
Και δεν προλαβαίνω να το φτάσω-
Το σώμα μου λέω
Που τρέχει αλλού.
Τα δέντρα που αγάπησα
Έγιναν τραγούδια
Αλλά οι ειδικοί θέλουν να κόβουμε
Κλαδιά που βγαίνουν προς το φως
Τάχα πως δυναμώνει ο κορμός
Ίδια κι οι επιθυμίες. Γεωπονική αυταπάτη.
Το δέντρο γεννά και γεννιέται αδιάκοπα
Όπως το ποίημα.
Μισός άνθρωπος μισός πουλί
Πώς έφτασα εδώ κάτω
Σε μια ιστόρηση παλιά
Κι αληθινή όσο εσύ.
Δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια.
Δεν επεδίωξα να έχω αυτή την ευθύνη.
Από τη συλλογή ΑΚΤΗΜΩΝ (2014)
`
*
Οδηγία
Απαγορεύεται πια να κάνουμε παρέα στον εαυτό μας
ο εαυτός μας να πάει να γαμηθεί
όλοι βλέπουν τηλεόραση
όσο πιο μεγάλη τόσο καλύτερα
γεμίζει ο χώρος
γίνεται όλος τηλεόραση
κι έτσι λιγοστεύει η πιθανότητα
να πέσουμε πάνω στον γαμημένο τον εαυτό μας.
Ακούω τον ήχο της από τους γείτονες
ο εαυτός μου τρώει φρούτα
ήσυχα στην αυλή και θέλω να του κάνω συντροφιά
αλλά ο ήχος δυναμώνει.
Από ανέκδοτη συλλογή.
`
*
Κατάθεση
Θα κατέβουμε μετά από σένα θάνατε
απρόσκλητοι σ’ όλα
σαν άγγιγμα
σύντονες έρχονται οι κινήσεις μας.
Πείραξις ονείρου ή εφιάλτης
να σήπεται ο χαλκός.
Επί του στίχου ασελγούν ενηλικιώσεις
όπως οι αρουραίοι των υψηλών
και οι απόμαχοι των αγώνων.
Στη διεθνή λαϊκή αγορά
μέτοχοι είναι κι οι τεχνίτες
οι αμοιβές του κάλλους
σ’ αυτά που υπάρχουν για να μην τα θέλουμε.
Ενεργό συμμετοχή γενικά έχουν τα παράλια
κι η θεατρική σκηνή μας.
Από τη συλλογή ΜΝΗΜΟΡΟΗ (2002)