(William Blake, Ο βλάσφημος )
`
ΜΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΑΣΙ - με
μια σταγόνα και των δυο τους τελευταία:
πορεύτηκα έφιππος μες στο χιονιά, ακούς;
καβάλα στο Θεό πήγα μακριά, κοντά. Εκείνος τραγουδούσε.
Ήταν
η τελευταία μας πορεία αυτή
πάνω από ανθρώπους εμπόδια.
Σκύβανε αλαφιασμένοι το κορμί,
πάνω από τα κεφάλια τους αν μας ακούγαν΄.
Κατέγραφαν
παραποιώντας το χλιμίντρισμά μας
σε μια
από τις δικές τους τις εικονογραφημένες γλώσσες.
*
BEI WEIN UND VERLORENHEIT, bei
beider Neige:
ich ritt durch den Schnee, hörst du,
ich ritt Gott in die Ferne - die Nähe, er sang,
es war
unser letzter Ritt über
die Menschen - Hürden.
Sie duckten sich, wenn
sie uns über sich hörten, sie
schrieben, sie
logen unser Gewieher
um in eine
ihrer bebilderten Sprachen.
`
***
ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ που
κάποιος φέρνει εμπρός μας. Ήμουν,
όταν σε αντίκρισα - πότε; -
έξω
στους άλλους κόσμους.
Ω, εκείνοι οι δρόμοι οι γαλαξιακοί,
εκείνη η ώρα,
που με νύχτες ακόμα προσαύξησε
των ονομάτων μας ήδη το βάρος!
Δεν είναι αλήθεια - το ξέρω -
πως ζήσαμε. Μόνο
μια ανάσα πέρασε τυφλή
ανάμεσα στο Εκεί, το Όχι-εδώ, το Ενίοτε,
κι όπως κομήτης το βουητό ενός ματιού
σε τροχιά προς κάτι σβησμένο,
προς τα φαράγγια,
που η πυρά του λίγη λίγη τρεμόσβηνε και πρότασσε ορθός
τα λαμπρά του μαστάρια ο Χρόνος,
ενώ από το κορμί του πέταγε βλαστούς
πάνω, κάτω και πέρα, ό, τι υπάρχει
ή υπήρξε ή θα υπάρξει -
ξέρω,
ξέρω και ξέρεις, ξέραμε,
δεν ξέραμε, αφού
ήμασταν εδώ και όχι εκεί,
και ενίοτε,
μόνο όταν το Τίποτα ήταν ανάμεσα μας, απόλυτα
σμίγαμε.
*
SOVIEL GESTIRNE, die
man uns hinhält. Ich war
als ich dich ansah – wann? -
draußen bei
den andern Welten.
O diese Wege, galaktisch,
o diese Stunde, die uns
die Nächte herüberwog in
die Last unsrer Namen. Es ist,
ich weiß es, nicht wahr,
daß wir lebten, es ging
blind nur ein Atem zwischen
Dort und Nicht-da und Zuweilen,
kometenhaft schwirrte ein Aug
auf Erloschenes zu, in den Schluchten,
da, wo’s verglühte, stand
zitzenprächtig die Zeit,
an der schon empor- und hinab-
und hinwegwuchs, was
ist oder war oder sein wird-,
ich weiß,
ich weiß und du weißt, wir wußten,
wir wußten nicht, wir
waren ja da und nicht dort,
und zuweilen, wenn
nur das Nichts zwischen uns stand, fanden
wir ganz zueinander.
`
***
RADIX, MATRIX
Όπως μιλά κανείς στην πέτρα, όπως
εσύ
σε μένα απ΄το χάσμα, από
μία πατρίδα, εσύ μαζί μου συν -
αδελφωμένη, καταπάνω μου εκ -
σφενδονισμένη, εσύ,
εσύ σε μένα απ΄τα βάθη του χρόνου,
εσύ σε μένα σε μιας νύχτας το Τίποτα,
εσύ στην αντι - κριστή -νύχτα σε μένα Αντι -
κείμενη, εσύ,
Αντί- ρροπη - Εσύ:
Κάποτε που δεν ήμουν εδώ,
που
το χωράφι μέτραγες με δρασκελιές μονάχη:
Ποιό ήταν,
ποιό,
εκείνο το γένος, το αφανισμένο, που
μαύρο πρόβαλλε στον ουρανό:
ράβδος και όρχις;
(Ρίζα.
Ρίζα του Αβραάμ. Ρίζα του Ιεσσαί. Του Κανενός
η ρίζα - ω
η δική μας!)
Ναι,
όπως μιλά κανείς στην πέτρα, όπως
εσύ
με τα χέρια μου πιάνεις μακριά
και μέσα στο Τίποτα, έτσι
είναι ό, τι είναι εδώ:
ακόμα και αυτά
τα πλούσια χώματα χάσκουν,
και αυτός
ο ήχος πτώσης
είναι από τα πέταλα του ενός λουλουδιού απ΄όσα ανθίζουν
άγρια.
*
Σ.τ. μ.
1. [Τ] Radix (Λατινικά): ρίζα, καταγωγή, γένος, ανδρικό μόριο. Μatrix (Λατινικά): μητρικό έδαφος, μήτρα.
2. [Ράβδος], [Ρίζα Αβραάμ … πέταλα]. Ησαϊας , 11.1: «Και εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται». Στην χριστιανική εικονογραφία βρίσκονται στην κορυφή (στεφάνη = το σύνολο των πετάλων ενός άνθους) του γενεαλογικού δέντρου του Χριστού, ο ίδιος και η Μαρία (Θεοτόκος).
Η έννοια «ράβδος, ραβδί» - Rute στα Γερμανικά - χρησιμοποιείται στην αργκό και ως χυδαίος χαρακτηρισμός του ανδρικού μορίου.
`
*
RADIX, MATRIX
Wie man zum Stein spricht, wie
du
mir vom Abgrund her, von
einer Heimat her Ver-
schwisterte, Zu -
geschleuderte, du,
du mir vorzeiten,
du mir im Nichts einer Nacht,
du in der Aber-Nacht Be-
gegnete, du
Aber-Du - :
Damals, da ich nicht da war,
damals, da du
den Acker abschrittst, allein:
Wer,
wer wars, jenes
Geschlecht, jenes gemordete, jenes
schwarz in den Himmel stehende:
Rute und Hode - ?
(Wurzel.
Wurzel Abrahams. Wurzel Jese. Niemandes
Wurzel - o
unser.)
Ja,
wie man zum Stein spricht, wie
du
mit meinen Händen dorthin
und ins Nichts greifst, so
ist, was hier ist:
auch dieser
Fruchtboden klafft,
dieses
Hinab
ist die eine der wild-
blühenden Kronen.
`
*************************************************************
Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή «Του Κανενός Το Ρόδο»
*
Η μετάφραση των ποιημάτων είναι αφιερωμένη στους φίλους μου Klaus & Sabine Falk και Παύλο Λουράκη.
