Κοκκινοσκουφίτσα (1)
Υπήρξα κάποτε
Μια Κοκκινοσκουφίτσα
Σε δάσος κάπηλο
Με δέντρα κόκκινα, αραιά
Ήχους από σπασμένα καρουζέλ
Ό, τι είχε απομείνει
Ηχώ από χαμένα παραμύθια
Λουλούδια ψεύτικα
Πουλιά χωρίς φτερά
Ολόγεμο δαιμόνια ντουζίνες
Παίζαμε ολημερίς κρυφτό
Μέσα στα δέντρα
Έχανα πάντοτε
Κάθε φορά
Πνίγαμε έναν ακόμη λύκο
Αυτή ήταν η συμφωνία
Τρώγαμε την καρδιά του
Και στη γιαγιά πηγαίναμε
Μονάχα τα γαμψά του νύχια
Τα έβαφε και τα κολλούσε
Στα δικά της
Εγώ φοβόμουνα
Πέταγα το καλάθι στο διάδρομο
Και το’ βαζα στα πόδια
Μόνο τα νύχια της
Προλάβαινα να δω
Την ώρα που με χαιρετούσε
Κάθε φορά ολοκαίνουρια
Βαμμένα πράσινα ή κόκκινα
Ή καφετιά
Και τα δαιμόνια στο δάσος
Οι λύκοι που ουρλιάζανε
Μέχρι να ξεψυχήσουν
Ήταν πιο φιλικοί
Μια μέρα ίσως ξεχάστηκα
Ή τ’ αποφάσισα σίγουρα δε θυμάμαι
Άφησα το καλάθι στην κουζίνα
Και περίμενα
Κάτι ξεσκόνιζε η γιαγιά
Παλιές φωτογραφίες
Κι ήτανε γυρισμένη
Τη φώναξα, την ξαναφώναξα
Μα δε γυρνούσε
Πήγα κοντά της
Χτύπησα την πλάτη της
Δε μου’ πε ούτε κουβέντα
Γυρισμένη
Είχα θυμώσει
Ήμουν παιδί
Μικρό παιδί
Δεν έπρεπε να μ’ αγριεύει έτσι
Να αδιαφορεί
Την τράβηξα με δύναμη
Τη γύρισα ανάποδα
Την κοίταξα στα μάτια
Ήταν
Ήμουν εγώ
Χωρίς τα κόκκινα
Γιαγιά όπως και τώρα
Όπως και πάντα
Υπήρξα κάποτε
Μια Κοκκινοσκουφίτσα γερασμένη
Σε δάσος κάπηλο
Όλα στη θέση τους
Με καλωσόρισαν
Καλοβαλμένος ο χώρος
Όλα στη θέση τους
Η σκόνη στα ψηλά ράφια
Και στις φαλάκρες
Τα τετράποδα
Με τα ξύλινα πόδια
Μυρηκάζαν χαρτιά
Εντολές
Στόχους
Ο πιο έξυπνος
Είχε δύο τετραγωνικά επιπλέον
Να βολέψει τα ξύλινα πόδια του
Έξω απ’ την τουαλέτα
Πάντα συνωστισμένες
Ξύλινες καρέκλες βιαστικές
Τα ρολόγια αγριεύανε
Οι δείκτες ουρλιάζανε
Πετάγονταν έξω
Γυμνό το άσπρο καντράν
«Πίσω στις θέσεις σας»
απαιτούσαν
Πίσω
Στα χαρτιά
Στις εντολές
Στους στόχους
Με τις παλάμες ακόμη υγρές
Θολές υποσχέσεις στην οθόνη
Απλωμένα γράμματα στο χαρτί
Νωποί λεκέδες ελευθερίας
Παρ’ όλα αυτά
Ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό
Δεν ξεχώριζε το ε από το σ
Από το δ
Ελευθερία σκλαβιά δεσμά
Όλα ίδια
Όλα στη θέση τους
Κι εκείνοι σκυμμένοι
Πάντα σκυμμένοι
«Δεν έχετε μάτια;»
Ρώτησα
Γύρισαν όλοι μαζί
Είχανε μάτια
Αντί για κόρες
Δείκτες ρολογιού
Στη θέση τους.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΜΑ
Με ρωτάς για το ένα και το άλλο
Των λέξεων και των αισθημάτων
Και αν είναι ποίημα
Το πώς συνταιριάζονται
Πώς θωπεύονται με το χαρτί
Πώς γίνονται ένα
Εκείνο το μάγμα απ’ όλα τους
Το σχεδίασμα των υψηλών
-τουλάχιστον στόχων-
Το άκκισμα με τις επιγεύσεις των πραγμάτων
Εκείνος ο δαιμονικός χορός
Με το ολόπυρο μέσα μας
Ή το ξαπόστεμα των ματόκλαδων
Στις μικρές περιοχές σκιών
Μιας συλημένης ηλιοφάνειας
Δεν πιστεύεις στα ποιήματα λες
Και πολύ καλά κάνεις
Μόνο αυτό έχω να σου πω
Μόνο αυτό ξέρω
Γιατί αυτό που με ρωτάς
δεν είναι ποίημα.
Είναι νερό στις στέγες
που αναποφάσιστο δακρύζει
είναι το παζλ των χρωμάτων στα μάτια σου
όταν κοιτούν τις κεραίες
και εξαφανίζονται τα πουλιά
είναι ο ήλιος που γέννησα
όσο μ’ αγαπούσες
είναι η γεύση της τσίχλας
όταν την ξεχνάς
είναι η θάλασσα του νου
πνιγμένη στο αλάτι
είναι οι φίλοι μου
δεμένοι με σκοινιά
στα σπιτικά τους
είναι ο κόσμος που ψυχομαχά
κάτω από βαριές μπότες
είναι η διαδρομή
που αλλάζει τα σημεία
το πάνω κάτω στο δρόμο
το πέρα δώθε στις ράγες
το λίκνισμά σου στο ρυθμό του ρολογιού
κι εγώ να αναρωτιέμαι
πότε τα βρήκες με τους δείχτες
είναι η πόρτα βαριά στο ολαρία ολαρά
μιας μέρας που ξέφυγε
από ένα παλιό μπαούλο σε ένα υπόγειο
και τρέχει αδέσποτη
σε χρόνο που δεν της ανήκει.
είναι το κυνήγι από πίσω της
και εκεί που αγγίζεις τα κοτσίδια της
κάνει μια έτσι
γελάει κελαρυστά και αναλήπτεται
-ποιος είπε πως είναι λύση η ανάληψη-
και εσύ να σχίζεις φύλλα με σχεδιάσματα από κοτσίδια
είναι τοπία θανάτου
ζωγραφισμένα από παιδιά
είναι η ηχώ των απόντων
που γυρνοβολά στον κόσμο
είναι τα είδη της μουσικής
οι τρόποι να ανακατεύουν
τα διευθετημένα σχέδια
τα τακτοποιημένα όνειρα
είναι οι νότες που πυροβολούνε
κάποτε εξ επαφής τις αποφάσεις
και είναι και οι φόβοι
και οι λόγοι
και οι άλογοι
και τα άλογα
πράσινα και λοιπά
όλων των δυνατών και αδύνατων χρωμάτων
είναι εγώ κι εσύ
Τι θέλεις να σου πω;
Και κάποιες φορές
Κι εμείς κι εσείς απ’ την αρχή
Και τότε νομίζω μεγαλώνει
Αν και το εγώ και το εσύ επίσης
Όλους το ίδιο αφορά
Είναι όλα αυτά
Και τίποτα
Ένα τίποτα πηχτό
Που κόβεται με το μαχαίρι
Κι ακροβατούνε ψίχουλα
Λιμνάζει το αίμα
Πάντως ποίημα δεν είναι.
Να μείνεις ήσυχος.
Ρία Φελεκίδου
Σπούδασα Νομική και Δημοσιογραφία. Παράτησα την Οδοντιατρική. Δούλεψα ως δικηγόρος και ως δημοσιογράφος. Σήμερα είμαι εκπαιδευτικός. Τελείωσα ένα Μετατπυχιακό Δημιουργικής Γραφής και γράφω από πολύ παλιά ποίηση, πεζά και παραμύθια που άλλοτε ολοκληρώνω και άλλοτε αφήνω ημιτελή για να τα ολοκληρώσω κάποτε. Έχω εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές με τίτλους “Τελεία και παύλα” και “Αυτά” από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και πέντε παιδικά βιβλία. Σας επισυνάπτω τρία καινούρια ποιήματά μου.