«COGITO ERGO SUM»
Μη ολιγαρκής η ψυχή
Με τα κομμένα της πόδια
Ό,τι πάρα πολύ, ποτέ αρκετό
Στο ναρκισσισμό της αυταπάτης
Καταπίνοντας αέρα κενό
Το υπερτροφικό εγώ κοντεύει να σκάσει
Άφθονος ο αέρας αυτός
Και η ομορφιά τεχνητή πάντα
Οπτικές ίνες σε συμπιεσμένη μορφή zip
Χάρμα οφθαλμών η αποθεραπεία
Στη λίμνη της αντανάκλασης
Δεν είδα τίποτε απόψε ούτε και χθες·
Τα σκέφτηκα όλα
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Το πρώτο ποίημα ήταν ίσως για την Πρωτομαγιά
το δεύτερο για τα ανέμελα χρόνια στο σχολείο
ακολούθησαν άλλα όπου ένα αγόρι γνωρίζει ένα κορίτσι
και θέλουν μόνο να χορεύουν μαζί
κάποτε ήρθε ο θάνατος να μονοπωλήσει τους στίχους
ύστερα η αληθινή ζωή
– στη σκιά ενός δέντρου με άγνωστους καρπούς
που παλεύει να ριζώσει σε έναν ωκεανό από χώμα
χωρίς να πνιγεί
χωρίς να σωριαστεί από τη ναυτία του κουνημένου πότε
από τη μια και πότε από την άλλη ορίζοντα
αφαιρώντας τη λέξη ανώδυνα από το λεξικό της συγκο-
μιδής
πηδώντας και ξαναπηδώντας κύματα σύννεφα βλήματα
επί ματαίω
ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Στον Γιώργο Βέη
Τρία χρώματα αρκούν
της γης του νερού των δέντρων
για να κάνει χώρο επιτέλους ο ουρανός
ν’ ανεβούν όλα τα στοιχειά ψηλά στον αέρα
όπως θέλει και στρίβει τα πανιά του ο άνεμος
ή το γέλιο του παιδιού που κρατάει σφιχτά
το βοηθητικό σκοινί με τα δαχτυλάκια του –
μέχρι να μάθει την πτώση
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΜΕ ΗΛΙΟ
Κάτω από υπεριώδεις ακτίνες αναμονής
στείρος ακόμα ιδρώτας προμηνύει κάτι σαν αλλαγή θερ-
μοκρασίας
μόνο που τώρα παρατηρείς και δεν συμμετέχεις
κάπου κοντά – εξ αποστάσεως
στην ασφαλή θέση του ενός ανάμεσα σε άλλους
να λαμβάνεις προεκλογικά sms υποψηφίων
και άλλα της Citibank για τους φόρους που σου χρεώ-
νουν στην πιστωτική κάρτα
περιμένοντας έναν ίσως διορισμό εντός των τειχών
με βλέφαρα πίσω από γυαλιά ηλίου και μετρημένες
αμπούλες τεχνητά δάκρυα
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΝΕΝΟΗΜΕΝΩΝ
ΜΑΡΑΣΜΩΝ
Έφτιαξα πρώτα έναν μικρό κήπο. Κάποιος μου ευχήθηκε να μου φέρει μόνο χαρά. Τα λουλούδια του ήταν εξωστρεφή, πέρασαν στις διπλανές αυλές και μπερδεύτηκαν με γειτονικούς θάμνους. Έγιναν –κάτι σαν– φίλοι λουλούδια και θάμνοι. Εκείνοι όμως φθόνησαν τα ανθισμένα τους χρώματα και τα ξερίζωσαν. Ύστερα έφτιαξα ένα κάστρο. Ψηλό και απόρθητο, σκοτεινό, χωρίς κανένα λουλούδι. Έμεινε για χρόνια στο λόφο του ανεξερεύνητο. Κάποτε συνάντησε τα γειτονικά κάστρα των απέναντι λόφων. Έγιναν –κάτι σαν– φίλοι κάστρο και κάστρα. Μιλούσαν μέσα από τα τείχη τους κάθε πρωί για τον καιρό.