`
[άνοιξη]
*
Σε νιώθω που είσαι πίσω απ’ τη βαριά πόρτα
-πέντε βήματα από μένα-
παλιρροϊκό κύμα έτοιμο να τη σπάσεις
άνεμος έτοιμος να τη ρίξεις
τέρας έτοιμο να τη φας
τίποτα δε σε κρατάει πια!
Έλα μέσα,
Έρωτα.
`
*
δυισμός
Θέλω μέσα σου να μπω
μα δεν ξέρω ποια πόρτα να χρησιμοποιήσω
Του Σώματος ή της Ψυχής;
`
[καλοκαίρι]
*
Είναι πολύ παράξενο
Εκεί που σ’ αγάπησα
Ήταν στ’ αλήθεια το τέλος του κόσμου
οδηγώντας για ώρα πολλή
φτάναμε σ’ ένα σημείο
που ο δρόμος τέλειωνε
και υψωνόταν ένα τεράστιο βουνό μπροστά μας.
Το τέλος του κόσμου
Η αρχή της αγάπης
`
[φθινόπωρο]
*
Ένα αθέατο ράγισμά μου
-δικό σου δημιούργημα-
μ’ έκανε τελικά
μύρια θρύψαλα
κι έπειτα κόπηκες
απ’ τα κομμάτια μου
Θαυμαστά τα έργα σου!
`
[χειμώνας]
*
Βαριά κληρονομιά
μου ’δωσες
Ζωή μου
Σε χρυσό μπαούλο
να κουβαλώ ακόμα θραύσματα
Σε ιερή περγαμηνή
να φέρω ακόμα ονόματα
Όλα που πήγανε λάθος
αιώνια με στοιχειώνουν.
`
*
Ξέρω πολλούς ηθοποιούς
μετά το χειροκρότημα
που πάνε στα παρασκήνια
και κλαίνε
γιατί τα κανονικά τους ρούχα
ξανά φοράνε
και τον εαυτό τους πάλι παίρνουν
αποκεί που διπλωμένο τον είχανε αφήσει.
`
*
[αγρανάπαυση]
Ταύτιση
Αυτό το βράδυ
εγώ κι ο εαυτός μου
είμαστε ένα και το αυτό
Η διαφορά
ασταμάτητα η ίδια
Εγώ
πλην ο εαυτός μου
ίσον
μηδέν
Απολύτως τίποτα
δεν περισσεύει
Τα βρήκα όλα
τα δέχτηκα όλα.
`
*
Η πέμπτη εποχή
Τέλειωσαν όλες οι εποχές
έχω ζήσει τον κύκλο
που κάνει ο έρωτας
Το πρώτο λάκτισμα και τον τελευταίο σπασμό του έρωτα.
Έχω βάλει τα συναισθήματά μου σε βιτρίνα
και μπορώ, επιτέλους, να τα κοιτάζω
λες κι είναι αρχαιολογικά εκθέματα
ο χειμώνας τούτος ήταν βαρύς
επέζησα όμως
και ζω τώρα την παντοδυναμία της αυτοδυναμίας μου
Είμαι ο Ένας και ο Καθένας.
Διαισθάνομαι πως κάποτε θα’ ρθει ξανά η άνοιξη
μα αυτή η εποχή, τώρα, είναι ιδιαίτερη
Όχι, ξεγελάστηκα.
Δεν είχαν τελειώσει όλες οι εποχές
Κάθισα
άπλωσα τα άκρα μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
κι αναπαύομαι·
μέσα μου ίσως σκιρτούν ακόμα ζιζάνια
αλλά, τι λύτρωση,
δεν χρειάζομαι τίποτα.
Δεν ήξερα πως υπάρχει εποχή πέμπτη!
Τώρα ξέρω
γιατί οι πάνσοφοι αγρότες
αφήνουν κάποτε τα χωράφια τους
σε αγρανάπαυση.
`
**********************************************************
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1981 στην Κύπρο. Εργάζεται στην εκπαίδευση. Βραβεύτηκε στο διαγωνισμό για νέους λογοτέχνες της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου (2008). Το 2012 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι πέντε εποχές» στις εκδόσεις «Μελάνι» (έφτασε στη βραχεία λίστα του βραβείου ποίησης «Γιάννη Βαρβέρη» που θέσπισε η Εταιρεία Συγγραφέων της Ελλάδας για πρωτοεμφανιζόμενους λογοτέχνες). Στην πρώτη συλλογή του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου η λυρική διαύγαση του ερωτικού στοιχείου επιτρέπει στον άνθρωπο να νιώσει τα πιο ισχυρά συναισθήματα της ύπαρξης και να ταξιδέψει διαμέσου πέντε περιόδων της ζωής του προς την ανακάλυψη του εαυτού του. Οι τέσσερις εποχές (Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας) διαπερνώνται από την ένταση των συλλογισμών για τη δημιουργία και την ποίηση, τον έρωτα και την καθημερινότητα. Έπεται η «Αγρανάπαυση» με την επέλαση του αδηφάγου πένθους και «Η πέμπτη εποχή» που δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό· εξομολόγηση για όσα βιώνει ο ερωτευμένος· σπουδή ποιητική για το τραύμα του ανεκπλήρωτου έρωτα· στοχαστική προσέγγιση μιας «μετα-τραυματικής άνθισης που ενδεχομένως ακολουθεί».