`
ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Είναι ένας επουράνιος Κηπουρός/
-κολλήγος-
κάθε δεύτερο βράδυ/
ανάβει το φως στη γωνιά του Μαγγελάνου/
και ποτίζει τα νεφελώματα με μια μάνικα χρόνου/
έτσι η ίδια η φύση /
ανίκανη να γεννήσει/
μια στιγμή που να περιέχει/
και την αρχή και το τέλος της/
αρνείται τη διάρκεια/
αντ΄ αυτής-
ως διακοπή της ροής των ενδεχομένων-
επιλέγει/
μια συρραφή από αμετάκλητες μονάδες “τετέλεσται”/
μια τέτοια στιγμή-
κάθε τέτοια στιγμή-
αγκαλιάζω τον ώμο της/
μια αμβλεία καμπύλη σε έναν κόσμο κενού και αιχμών/
κι έτσι πορευόμαστε μικροί κι ασήμαντοι/
-ζώντας στο κύμα των μικρών θανάτων-
ένα στιγμιαίο τέλος σε
λούπα εμπλοκή/
`
****
ΑΠΟΧΗ
στην αριστερόστροφη – για το βόρειο ημισφαίριο – κατελισσόμενη χρονική περιδίνηση/
κι ενώ είναι Δευτέρα/
τρεις τα χαράματα/
η σαρωτική ροή, διακόπτεται ελλειπτικά/
και ασυνεχώς/
από την επιλεκτική απόχη/
έτσι/
δύο στιγμές καθαρού οργασμού στο δυάρι του Νέου Κόσμου/
-πάνε τριάντα χρόνια-/
πετσοκόβονται ζηλότυπα/
και καταρρέουν σε βεβαιότητα/
αν και γεννιούνται ως πιθανότητα/
ενώ με μια διάθεση νοσταλγικού εγκιβωτισμού/
ταξινομούνται ως εαυτές/
αυτό σημαίνει ταυτόχρονα το θάνατο όλων των παραλλήλων ειρμών/
και την αυγή της ακινησίας/
έπειτα/
ανασύρονται κάθε Απρίλη με την ακολουθία του Νυμφίου/
φρέσκες κι αφράτες σαν τσιπούρες αλανιάρες/
άλλοι γελούν- μόλις τις αντικρίζουν-/
άλλοι οδύρονται/
ενώ στην κορυφογραμμή/
λιώνει το χιόνι πιο γκρι/
ο θάνατος είναι ακόμη στη σπηλιά/
και η γαρδένιες μυρίζουν γλυκό θειάφι/
στο σεντόνι μου λίγο θαλασσινό νερό/
στεγνώνει με τη παλιά ζέστη απ΄ τα πόδια της/
`
****
Η ΠΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Ι
δεν είναι η πτήση/
ταπεινό ενδιαίτημα της αθανασίας/
που διογκώνει τη ζήση/
και την υλοποιεί/
είναι η λαχτάρα για την πτήση/
το παιδιόθεν όνειρο/
το τρίξιμο του ανέμου/
στις φτερούγες/
ενώ καταπίνεις όνειρα/
στην καρμική ενόραση του μέλλοντος/
μετά ξυπνάς/
και βλέπεις τις εφηβικές σου φλέβες κιρσούς/
τα μπλε μάτια θύελλες/
και στο στήθος σου στρωμένο χιόνι/
- αν και κάτω απ΄ το χιόνι/
το φτέρωμα ιδρωμένο και καυτό –
ΙΙ
δυνατός/
ο απύθμενος λιμός των χυμών/
οδηγεί τους αδένες/
σε μια κοσμική μετουσίωση/
δίχως ηλικιακές αφορμές και επιφυλάξεις/
ο έρωτας είναι πουλί/
και ο χειμώνας του κορμιού/
είναι μια ξόβεργα/
όμως και μετά θάνατον/
αφήνει ο πόθος λίγη καυτή τέφρα/
ΙΙΙ
στη σφεντόνα της μέρας/
κι αν τεντώθηκες/
υπέργειο άροτρο/
το λευκό σε τύφλωσε/
ηλιοσυλλέκτης/
ένα μάτσο κόκαλα/
σε ένα λιβάδι ασβεστίου/
πως να διαχωρίσεις το σάκο σου/
απ΄ το σωρό;/
ΙV
διπλωμένος ο καρπός/
στη φρέσκια κάψα/
αντηχεί/
στολίδια ήχου και λυγμών/
συμπτύσσει/
τη ζωή που προηγήθηκε/
τη ζωή που ετοιμάζεται ν΄ ανθίσει/
`
****
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ)
…και πάλι απέναντι στην πτώση (και στη φθορά):
ενώ δείχνει ανάγκη νομοτελής/
πρωτεϊκή και αναπόδραστη/
- συχνά, ανολοκλήρωτη/
γίνεται φθίνουσα ταλάντωση -
μια πτώση, μια ανύψωση/
περί ενός ακίνητου παρόντος/
με όρια που στενεύουν διαρκώς/
Κάθε κύκλος της, γεννά/
την ίδια θύελλα ερημιάς και ασφυξίας/
τον ίδιο φόβο και το ίδιο δέος/
αλλά ενώ το χώμα έλκει/
και απορροφά/
και ομογενοποιεί/
και συναρμόζει/
τη φθαρτή περιγεγραμμένη υπόσταση/
η ουσία- δροσερή κι ανέμελη- αποδρά λίγο λίγο προς τα πάνω/
προς την αιθέρια πεμπτουσία/
και το διάστημα/
ώσπου εν τέλει σταματά/
παγωμένη/
σε ταύτιση απόλυτη με το ελκτικό της κέντρο/
Αυτή είναι και η ομορφιά της/
που κατά τη φθίνουσα τροχιά/
επιτρέπει την ανάληψη και τη θέωση/
μες στον ενεστώτα χρόνο/
έτσι η ψυχή μπορεί να υπάρξει/
δίχως μεταφυσικά υποζύγια/
Τυχερός, που στη ζωή μου/
αντάμωσα με ανθρώπους που έζησαν έτσι, με τέτοια συνείδηση/
πως ο θεός τους/
είναι ο ίδιος τους ο θάνατος/
`
`
********************************************************
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1965 στην Ελευσίνα και είναι Φυσικός. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά περιοδικά, στο συλλογικό τόμο της ομάδας CRAFT (εκδόσεις Γαβριηλίδης - 2013) και στον τόμο “Η τέχνη του Γράφειν” (εκδόσεις Καστανιώτης - 1993) με βραβευμένα διηγήματα του περιοδικού “Ρεύματα”. Διατηρεί το ιστολόγιο: “Έλευσις, ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας”