[author] Του Σπύρου Αραβανή [/author]
`
`
Διαβάζοντας το πρώιμο μανιφέστο του Σταύρου Θεοδωράκη σημειολογικά θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε πολλά: από την εσκεμμένη χρήση του α’ εξομολογητικού προσώπου ως άμεσο επικοινωνιακό τρυκ -ενώ ευαγγελίζεται μια συλλογική προσπάθεια- μέχρι τις γενικόλογες αναφορές που παραπέμπουν σε έκθεση ιδεών Πανελληνίων εξετάσεων (και μαλιστα «κομμένη» εξαιτίας ασυνταξίας, ασάφειας και προκάτ επιχειρημάτων) και την «τυχαία» απαθανάτισή του (με ασπρο μπλουζάκι στη θέση του αλησμόνητου «ζιβάγκο») εν ώρα δράσης στο κέντρο της αίθουσας εξηγώντας στους συνεργάτες του κάτι που όφειλε -ως συνεργάτες του- ήδη να το γνωρίζουν.
`
Παραμερίζω τη χρονική στιγμή της ανακοίνωσης (την επομένη της ξηρασίας της «Ελιάς») ως σύμπτωση και θα μείνω μόνο σε μια ενδοκειμενική παρατήρηση. Εκεί προς το τέλος: «Το τι θα κάνω θα εξαρτηθεί πάλι από εσάς. Αν πάμε καλά στις Ευρωεκλογές, μετά θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και στις εθνικές εκλογές. Αν αποτύχουμε – αν αποτύχω για την ακρίβεια- τότε μετά τις ευρωεκλογές, θα προσπαθήσω να γυρίσω στη δημοσιογραφία». Τουτέστιν «θα προσπαθήσω», «θα προσπαθήσουμε», «θα προσπαθήσετε» (διαλέγει και παίρνει ο καθένας ό,τι θέλει) για τρείς μήνες. Σαν ένας προπονητής που αναλαμβάνει άμεσα να σώσει μια ομάδα από τον υποβιβασμό ή να κατακτήσει το πρωτάθλημα αν και βρίσκεται σε μειονεκτική θέση (επίσης διαλέγει και παίρνει ο καθένας). Έχοντας όμως μπροστά του μόνο την προοπτική της επιτυχίας και όχι της αποτυχίας. Τι θέλω να πω; Οτι δεν έχει τίποτα να χάσει όποιο αποτέλεσμα και να έρθει… Όχι όμως όπως το ορίζει ο Μπακούνιν: «Αληθινοί επαναστάτες είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε». Αλλά με μια ήττα ασφαλή. «Αν αποτύχουμε – αν αποτύχω για την ακρίβεια- τότε μετά τις ευρωεκλογές» και πάλι φίλοι θα είμαστε, σαν να λέει. Όπως ο προπονητής που μοιράζεται με τους παίκτες την επιτυχία, στην ήττα όμως είναι μόνος…
`
Η δημοσιογραφία, λοιπόν, θα τον περιμένει (και ας γράφει παραπλανητικά αυτό το «θα προσπαθήσω») όπως φυσικά θα τον περιμένουν και οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες οι οποίες δεν ανακόπτουν την πορεία τους ούτε τη ζέση που προσφέρουν. Η ζωή θα συνεχιστεί, η ενδεχόμενη αποτυχία θα ξεχαστεί μέσα σε λίγες μέρες ή έστω εβδομάδες ενώ η ενδεχόμενη επιτυχία θα δώσει την επιθυμητή παράταση στον πάγκο. Το πρώιμο μήνυμα, επομένως που εξέλαβα είναι «Τρεις μήνες είναι αυτοί, θα περάσουν. Και βλέπουμε…». Τόση λοιπόν, αγωνία για το μέλλον της πατρίδας μας μόνο για τρεις μήνες; Τόσο μεγάλο όραμα και να εξαρτάται μόνο από τη ψήφο του λαού που δεν έχει δώσει και τα καλύτερα δείγματα τελευταία….; Ακόμα και αν ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει τις καλύτερες των προθέσεων (συνεχίζω να απευθύνομαι προσωπικά σε αυτόν και όχι στο συλλογικό της κίνησής του εφορμώμενος από την ίδια του τη γραφή) αυτές ξεκίνησαν με βραχυπρόθεσμο προγραμματισμό. Η πολιτική όμως είναι μαραθώνιος. Και η αλλαγή που επιθυμεί ο οποιοσδήποτε θέλει να συμμετέχει στα κοινά, μαραθώνιος δρόμος μετ’ εμποδίων. Χωρίς να ανακόπτει την πορεία του το πρώτο στραβοπάτημα όπως και η πρώτη επιτυχημένη κούρσα.
`
Άραγε όμως ο Σταύρος Θεοδωράκης γνωρίζει τη φιλοσοφική ρήση του Ηράκλειτου «κανείς δεν μπαίνει στο ίδιο ποτάμι δυο φορές;»