Quantcast
Channel: Ποιείν
Viewing all articles
Browse latest Browse all 4221

Αλμανάκ Ποιείν: 4 + 1 παραστάσεις του 2013 (Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας)

$
0
0

1. “ΑΚΑΛΕΣΤΟΣ” ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΚΑΒΟΥΛΗ

Ένα έργο που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ και με εκφράζει απόλυτα. Το αδιέξοδο τής μοναξιάς τού ποιητή σε αντιποιητικούς καιρούς. Σα να ζει σε λάθος χρόνο, στο σωστό τόπο, αλλά με ανθρώπους πανικοβεβλημένους που άγονται και φέρονται από τη σκουπιδομανία τών μέσων μαζικής ενημέρωσης και δεν έχουν ούτε ένα λεπτό σιωπής για να διαθέσουν στο συνομιλητή τους. Όλοι ομιλούν αγχωτικώς σε κινητά και σταθερά, κοινωνούν τα αισθήματά τους, βιάζονται να επιβάλλουν τις απόψεις τους, τρέχουν άρον-άρον να ικανοποιήσουν τις πλαστές επιθυμίες τους κι ο Άλλος δεν υπάρχει, ούτε καν ο Εαυτός. Είναι απών στη σκουπιδοφαγία τών σαστισμένων. Ίσως από όλον αυτόν τον κουρνιαχτό να μείνει μόνο μια πνιγμένη κραυγή κι ένα χαμόγελο που δεν πρόλαβε να ανθίσει.

`

Ο Στέφανος Κακαβούλης είναι ένας ταλαντούχος θεατράνθρωπος και ποιητής που αφήνει στιβαρό το ίχνος του στην πολιτισμική μας πραγματικότητα. Κάθε παρουσίαση έργου του, κάθε εμφάνισή του, κάθε βιβλίο του είναι γεγονός. Γιατί είναι αυθεντικός και συμπάσχει. Είναι ρεαλιστής και ποιητικός ταυτόχρονα. Είναι σουρεαλιστής και “τετράγωνος”. Είναι χιουμορίστας και σπαραξικάρδιος. Είναι ο εαυτός του και δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Όπως όλοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες δεν μιμείται κανέναν. Πολλοί όμως θα τον μιμηθούν. Στον “Ακάλεστο” θέτει το ερώτημα τής ποιητικής μοναξιάς. Βάζει τρεις γενιές ποιητών (οι δύο είναι ο ίδιος σε μέση και ώριμη ηλικία – ο τρίτος είναι νεοσσός) να μονολογούν και να σπαράσσονται επί σκηνής. Καταλύτης η γυναικεία φιγούρα τής αποδιωγμένης βιαίως κι ενοχοποιημένης αδελφής, που κατηγορείται γιατί απέτυχε να ενσαρκώσει το αρχετυπικό Θηλυκό τής Μεγάλης Μητέρας Θεάς και να σώσει το έντρομο αρσενικό από τη νευρωτική εμμονή του στα γραπτά και τις αταβιστικές κινήσεις που το στοιχείωνουν και το βυθίζουν ολοένα και σε μεγαλύτερα ερέβη. Η κινούμενη άμμος τής ομφαλοσκόπησης είναι αμείλικτη, έτοιμη να καταπιεί τον άτυχο εγωμανή.

`

`

Όμως, εκτός από συγγραφέας και βραβευμένος ηθοποιός, ο Στέφανος Κακαβούλης είναι επιτυχημένος σκηνοθέτης (και τού θεάτρου και τού κινηματογράφου) – μόνο σκηνογράφος, ενδυματολόγος, χορογράφος και μουσικός επιμελητής δεν έχει γίνει ακόμα (γιατί τότε ο Ντα Βίντσι θα ωχριούσε!).
Συντόνισε απόλυτα τους τέσσερις ηθοποιούς, δίδαξε ρυθμό, επέτυχε ήθος και σκηνική αρμονία. Η αρτιότητα τών υποκριτών αποκαλύφθηκε περίτρανη στις ερμηνείες τους. Δεν θα ξεχωρίσω τώρα κανέναν για να μην τους αδικήσω. Σε επόμενο σημείωμά μου θα καταπιαστώ με κάθε έναν τους ξεχωριστά για να αναδείξω το ταλέντο τους και να διατυπώσω τις συμβουλές-επιφυλάξεις μου.
Το τέλειο είναι μόνον ο Θάνατος. Κι ευτυχώς απέχουμε αρκετά από αυτό (ελπίζω κι εύχομαι).
Μην χάσετε αυτή την παράσταση!
`

info

Συντελεστές:
Συγγραφή – Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Μουσική: Γιάννης Μυγδάνης
Φωτισμούς: Βασίλης Γιαννακόπουλος
Σκηνικά – Κουστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης
Παίζουν:
Γιώργος Χαλεπλής, Στέφανος Γεωργόπουλος, Οδυσσέας Κιόσογλου, Δανάη Καλαχώρα
info:
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ (Πλατεία Ηλ. Σταθμού Ν. Φαλήρου, 210 4816200), από 16/12/2013-13/4/2014, Δευτέρες και Τρίτες
στις 9.15 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 7-12€.

`

`

******************

2. ΈΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ στο θέατρο Παραμυθίας

Η Αλμπέρτα Τσομπανάκη είναι μια θεατρική παρουσία ασυναγώνιστη, ανεπανάληπτη και μοναδική. Η μιμική τού προσώπου της, η παντομιμική εκφραστικότητα τού σώματός της, το στραντιβάριους τής φωνής της, η συγγραφική ιδιοφυία της και η απαράμιλλη αυτοσχεδιαστική της ικανότητα, την καθιστούν ένα φαινόμενο εν εξελίξει. Εκτός από θιασάρχις και παθιασμένη άνθρωπος τού θεάτρου σε κρίσιμες εποχές, είναι και μια εντελής ηθοποιός, η οποία παρέχει στο θεατή ένα πλούσιο θέαμα με τίτλο “Έλα… όπως είσαι”, το οποίο υπερβαίνει ακόμα και τις συμβάσεις τού stand-up comedy, πηγαίνει πέρα κι από τους νούτικους ήθοποιούς τής παλαιάς αθηναϊκής επιθεώρησης και – συνεπικουρούμενη από τον εύπλαστο ηθοποιό, χορευτή και μουσικό Άκη Σιδέρη, που με άκρα ταπεινότητα πληροί τούς όρους τού εμψυχωτή τών ιντερμεδίων, τόσο απαραίτητων σε ένα χειμαρρώδη μονόλογο… Και οι δύο επαρκέστατοι θεατράνθρωποι, με σκηνική ευφυία και χιούμορ ακροβατούν πάνω από το υπαρξιακό έρεβος τής ανθρώπινης ψυχής και με τη σοφή ενορχήστρωση του σπουδαίου σκηνοθέτη Χριστόφορου Χριστοφή αποδίδουν το πικρό εκείνο γέλιο τών κλόουν που διασκεδάζει και ψυχαγωγεί τον θεατή, φυγαδεύοντάς τον από τα ασφυκτικά προβλήματα τής καθημερινότητάς του.
Μια ενδιαφέρουσα παράσταση που ανυπομονώ να την ξαναδώ πολλάκις και πλειστάκις.

`

info:
Θέατρο Παραμυθίας, Παραμυθίας 27 και Μυκάλης, Κεραμεικός

Ημερομηνία: Από 20 Νοεμβρίου 2013 έως 27 Απριλίου 2014, κάθε Τετάρτη στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 19:30

Τιμή εισιτηρίων: 10€ (γενική είσοδος) & 5€ (φοιτητικά, σπουδαστές, συνταξιούχοι, άνεργοι και σύλλογοι)

Πληροφορίες: Τηλ.: 210 3457904 & 6939 498289

`

`

******************

3.ΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΒΑΛΕΝΤΙΝ: 2-0

Η Χαρά Μπακονικόλα, καθηγήτρια θεατρολογίας, παραγωγική συγγραφέας και γνώστις τού θεάτρου επιμελήθηκε με φιλοπαίγμονα διάθεση κι εμβρίθεια το θεατρικό αναλόγιο με τίτλο “Τακόπουλος και Βάλεντιν: Τέσσερεις παράλληλοι διάλογοι” στο “Αγγέλων Βήμα”. Διάλεξε δύο μονόπρακτα τού Καρλ Βάλεντιν, που τόσο τον θαύμαζε ο Μπρεχτ και δύο μονόπρακτα τού αιρετικού τής γλώσσας Πάρι Τακόπουλου.
Ένας άντρας ηθοποιός, πρωτεϊκός πατριάρχης σε τέσσερις ρόλους που συγκοινωνούν υπόγεια, και τέσσερις γυναίκες-ακτίνες τού αρχετυπικού Θηλυκού που φλέγεται χωρίς να καίγεται στην επαφή του με το Αρσενικό. Γυναίκες ελευθέριες, γυναίκες καταπιεσμένες, γυναίκες χειριστικές, γυναίκες πρωταθλήτριες τής επιβίωσης και το αρσενικό-μπαλαντέρ, ο Τρελός τής ταρώ, ο Ερμής τού Δωδεκάθεου, που κρύβει όμως κάτω από την επιφάνεια τον Διόνυσο… Αν δεν διάβαζες το τυπωμένο φυλλάδιο και δεν γνώριζες το έργο τού Βάλεντιν ή τού Τακόπουλου, αν πίστευες ότι το παλαιότερο και γνωστότερο είναι συγκριτικώς σημαντικότερο, θα νόμιζες ότι τα καλύτερα ερμηνευμένα μονόπρακτα ήταν τού Βάλεντιν… Πλην όμως, φευ! Τακόπουλος-Βάλεντιν: 2-0!!!!!
Ο Έλληνας γλωσσοπλάστης και γλωσσο…κτόνος, ο δημιουργικός εγκέφαλος με το τρανταχτό γέλιο, το πρωτότυπο χιούμορ και την εκρηκτική προσωπικότητα δεν είναι απλώς δημιουργός… είναι περσόνα. Το έργο του είναι ίχνος, η κορυφή τού παγόβουνου. Για όσους τον έχουν ζήσει από κοντά, και μακράν τών φώτων τής ράμπας είναι μια ανεξάντλητη πηγή εκλάμψεων πνεύματος μετά χαράς τής ζωής. Perpetuum mobile… Έτσι λοιπόν, οι αποτυπωμένες στο χαρτί εκφάνσεις τού ευθυβόλου πνεύματός του είναι μέρος μόνον τής αδιάπτωτης ιδιοφυίας του. Το μέρος αντί τού όλου. Συνεκδοχή. Κάθε φορά διαφορετικός και πάντα ο ίδιος. Λόγος αναγνωρίσιμος, ιδιόλεκτος επεξεργασμένη στο έπακρον, χαριτολογία, σαρκασμός και ειρωνεία χωρίς μεροληψίες και προκαταλήψεις, καμία φιλ-ανθρωπία. Το ανθρώπινο είδος πάσχον αλλά όχι αναξιοπαθές και μηδέποτε αξιολύπητο κάτω από τον θεατρικό φακό τού Τακόπουλου παρελαύνει με όλη την πολύχρωμη παραδοξότητά του χωρίς να εξελίσσεται, απλώς επιβιώνει. Βεβαίως, αυτή η επικούρεια αντίληψη τών πραγμάτων από τον επιτυχημένο συγγραφέα προσδίδει τη χαρά τής ζωής στο θέαμα και το μεταγγίζει στο θεατή. Αυτή είναι και η πρωτοτυπία του και το μυστικό τής επιτυχίας του. Το “κοκκαλάκι τής νυχτερίδας” τού Τακόπουλου είναι η αποδραματοποίηση τής ανθρώπινης κατάστασης και η διονυσιακή ελαφρότητα τού ερέβους πάνω στο οποίο ακροβατούμε άπαντες, εκόντες-άκοντες, υποψιασμένοι κι ανυποψίαστοι.
Ο Καρλ Βάλεντιν, από την άλλη πλευρά, είναι φιλόσοφος-διασκεδαστής, σαν τους καταθλιπτικούς Σαρλώ ή το αχτύπητο δίδυμο Χονδρός-Λιγνός που προκαλούν το γέλωτα δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου. Σε αυτόν το έρεβος δεν καλύπτεται, αλλά χάσκει απειλητικό κάτω από τα πόδια μας και το γέλιο τού θεατή κόβεται στη μέση, δαγκώνεται ο έρμος και παθαίνει ναυτία, όταν συνειδητοποιεί το ανέφικτο τής ανθρώπινης επικοινωνίας, το ασύμβατο και παροδικό τών ανθρώπινων σχέσεων, το παράλογο τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το αδιέξοδο τής ελπίδας, το αυθαίρετο τής πίστης, την ψευδαίσθηση τής ιδιοκτησίας από ένα όν τόσο προσωρινό και θνητό, τόσο “βροτό” που ζει σε έναν ψευδαισθητικό-παραισθητικό κόσμο και το μόνο που περνάει από το χέρι του είναι να φιλοσοφεί και να διασκεδάζει. Ο ψυχ-αγωγός Βάλεντιν, πέρα από ματαιοδοξίες κάθε είδους, κατέκτησε τη σεμνή του θέση στην Παγκόσμια Ιστορία τού Θεάτρου κι αλλάζοντας φορεσιά απήλθε (για να θυμηθούμε τον Καβάφη).
Ο Έλληνας Πάρις Τακόπουλος με πλήρη φιλοσοφική συνείδηση τού μάταιου κάθε ανθρώπινης προσπάθειας ενσπείρει και διασπείρει τον αιρετικό γλωσσικό του κώδικα σταθερά εδώ και δεκαετίες, έχοντας ήδη κατακτήσει την περίοπτη θέση που του αρμόζει στο Λεξικό τής Ελληνικής Λογοτεχνίας.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι.
`

info:
στο αΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜα
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου
και 7 & 14 Νοεμβρίου 2013
ώρα 5:30 το απόγευμα

Ο Κάρλ Βάλεντιν του μεσοπολέμου και ο Πάρις Τακόπουλος του «μεταπολέμου», δεν είναι πνεύματα συγγενικά, δεν εμφανίζουν ομοιότητες παρά μόνο στο πεδίο της γλωσσικής επικοινωνίας η οποία γελοιοποιείται ή αποδεικνύεται αδύνατη. Εφαρμόζοντας διαφορετικές τεχνικές ο καθένας τους εκθέτουν με χιούμορ την αδυναμία της γλώσσας να χρησιμεύσει ως γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους, όχι επειδή η ίδια η γλώσσα είναι φτωχή ή ελλειπής, αλλά επειδή η κριτική ικανότητα και η νόηση εν γένει χωλαίνουν δραματικά.
Αλλά οι δύο συγγραφείς μας δεν αρέσκονται σε περιγραφές δραμάτων : προτιμούν να γελούν με τη διανοητική σύγχυση και ασυναρτησία του μέσου ανθρώπου.
Πάρις Τακόπουλος : Ο γύρος του κόσμου σε οκτώ λεπτά
Παίζουν : Αγγελική Δημοπούλου, Νίκος Ευσταθιάδης
Φωνή Πιλότου : Ξένια Γεωργοπούλου
Πάρις Τακόπουλος : Η Ψαρόσουπα
Παίζουν : Λουκία Μάνδαλη, Νίκος Ευσταθιάδης
Κάρλ Βάλεντιν : Κουνέλι ψητό
Παίζουν : Νίκος Ευσταθιάδης, Μαρία Πολίτη
Κάρλ Βαλεντίν : Στο καπελάδικο
Παίζουν : Ελένη Ψαρά, Νίκος Ευσταθιάδης
Σκηνοθετική επιμέλεια : Χαρά Μπακονικόλα
Επιμέλεια προγράμματος : Σοφία Θεοφάνη

`

`

*****************

4. ΘΥΜΙΣΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΑΜΕ ΕΔΩ, Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής

Όταν έφυγα από την πρεμιέρα ζαλισμένος και πανευτυχής που είχα λησμονήσει για δύο ώρες τους απλήρωτους λογαριασμούς σου, ένιωσα την τηλεοπτική ευφορία επιτυχημένων σειρών όπως το “Παρά πέντε” σε θεατρική-πανοραμική-τρισδιάστατη εκδοχή. Οι χαλαροί διάλογοι, η καθημερινότητα σε όλο της το μεγαλείο, η απόλυτη φυσικότητα τών ηθοποιών και η αληθοφάνεια τών τεκταινομένων έδιναν μια χροιά αυτοσχεδιασμού ή ταυτοποίησης ερμηνευτή-σκηνικού προσώπου, που δεν κινητοποιούσε μεν το λογισμικό μέρος τού εγκεφάλου ικανοποιούσε όμως το θυμικό του λυτρώνοντάς το από σκοταδιστικά συμπλέγματα και παθογένειες τής ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς το θέμα να είναι απολύτως εθνικού ενδιαφέροντος, είχε το απαραίτητο εκείνο couleur locale που προσέδιδε ιδιαίτερη νοστιμιά στο στην αισθητική απόλαυση τού θεατή.
Κάποια παιδιά-ενήλικες, δήθεν σοβαροφανείς και ίσως πετυχημένοι, ανακαλύπτουν τον αληθινό εαυτό τους και αναθεωρούν τις αξίες, τις προτεραιότητες και τη στάση ζωής τους σε μια απομονωμένη παραλία κάποιου ελληνικού νησιού, όπου οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν τα ρούχα και τις προκαταλήψεις τους, αν το θέλουν. Οι αισθητικοί ρατσισμοί εναντίον τών παχουλών, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί τών ομοερωτικών, το κυνήγι τής καριέρας και η ψευδείς δημόσιες εικόνες εκείνων που πατούν επί πτωμάτων, αλλά στο τέλος το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους… Όλα αυτά τίθενται επί σκηνικού τάπητος από τον απόλυτο σταρ τού νέου ελληνικού θεάτρου Βασίλη Τσιγκριστάρη: ηθοποιός διεθνούς βεληνεκούς αλλά και ιδιοφυής πρωτότυπος συγγραφέας, δημιουργικός και εύθυμος, χιουμορίστας κι ερεβώδης, μεταπλάθει την υπαρξιακή αγωνία τής νέας γενιάς σε εκρηκτική χαρά τής ζωής. Ένας άνθρωπος που συμπάσχει με τον μέσο άνθρωπο είναι ο ιδανικότερος μάρτυρας τής εποχής του, αφού καταθέτει και ως θύμα και ως συναυτουργός, αφού όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι – ακόμα και για τη σιωπή ή την απραξία μας.
Στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής μια ομάδα νέων παιδιών στην ψυχή και στο σώμα, καταθέτουν το δικό τους πολύχρωμο, πολυπρισματικό, πολυδιάστατο στίγμα στη σύγχρονη ελληνική μας πραγματικότητα, που ευτυχώς – χάρη στην Κρίση – κινείται προς πιο πανευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα, αφού απομακρυνθήκαμε προ πολλού από τη βαλκανική μας αυτολύπηση και την υπερεθνική μας αλαζονεία και είδαμε τον εαυτό μας ως ψηφίδα στο πανέμορφο μωσαϊκό τού κόσμου.
Ο σκηνοθέτης Σταμάτης Πατρώνης έστησε μια ασθματική παράσταση με απόλυτο έλεγχο του ρυθμού και του νεύρου χωρίς παραφωνίες κι υπεραναλύσεις. Ταιριαστά τα κοστούμια και τα …γυμνά, δυσβάσταχτες οι κολώνες τού σκηνικού χώρου που ξενέρωναν το μάτι τού θεατή και υπερτόνιζαν την θεατρική σύμβαση χωρίς να του αφήνουν πολλά περιθώρια να ταξιδέψει νοερώς σε μια απομακρυσμένη παραλία. Βεβαίως, η σκηνογράφος Φανή Παλιούρα, η ενδυματολόγος Κατερίνα Παπανικολάου, η καλλιτεχνικώς υπεύθυνη για τους φωτισμούς Ελένη Αναγνωστοπούλου, η υπεύθυνη για τη μουσική επιμέλεια Ρουμπίνη Σταγκουράκη κι ο Μηνάς Μηνατσής που είχε τη συνολική καλλιτεχνική επιμέλεια, έκαναν απαξάπαντες τα αδύνατα δυνατά για να πραγματοποιήσουν μια θεατρική ευωχία, ένα σκηνικό συμπόσιο όπου όλοι έφυγαν κατενθουσιασμένοι κι ευχαριστημένοι.
Όσο για τους ηθοποιούς, θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον, αφού ακόμα κι ο συγγραφέας εναρμονίστηκε απόλυτα στο σφιχτοδεμένο σύνολο και δεν ευνοήθηκε κανείς προκειμένου να “κλέψει” την παράσταση. Φαίνεται ότι η νέα γενιά ελλήνων ηθοποιών έχει συλλογικότερο πνεύμα από τους παλαιότερους ή μήπως η κρίση μας ανάγκασε όλους να κατεβάσουμε κάπως τους τόνους και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε απλώς κρίκοι σε μια αλυσίδα που μας συμφέρει να παραμένει αρραγής;

`

info

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Ρομίνα Κατσικιάν (Μαρία), Γιάννης Μυλωνάς (Αλέξανδρος), Βασίλης Τσιγκριστάρης (Θωμάς), Σπύρος Ξένος (Νίκος), Μαρίνα Γερμανού (Μάγια), Γιώργος Λαμπριανός (Παύλος) , Φανή Παλιούρα (Ειρήνη).
i
Θύμισε μου γιατί ήρθαμε εδώ… Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής/ 2.11-22.12.2013, τηλ. 2103425637

`

`

*****************

5. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ σε ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ FLAMENCO στο θέατρο “ARROYO NUEVO”

Aισθητική τελειότητα. Σπανίως βλέπω παραστάσεις που να με ταξιδεύουν να ενισχύουν την πεποίθησή μου ότι κάτι καλό γίνεται μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό. Σχεδόν ποτέ δεν αφοσιώνομαι τόσο πολύ στα τεκταινόμενα επί σκηνής έτσι ώστε να με ενοχλεί το “ψιχάλισμα τών προβολέων” όπως το βάφτισα (εννοώντας τους ήχους που παράγονται από τη συστολή και τη διαστολή τών μεταλλικών μερών τών προβολέων που ανάβουν και σβήνουν).
Η “Δεσποινίδα Τζούλια” τού Αύγουστου Στρίντμπεργκ σε διασκευή φλαμένκο, με χορογραφία κι ελάχιστο λόγο που ακούγεται με την ηχογραφημένη φωνή τής Άντζελας Μπρούσκου, είναι εξ ορισμού πρόκληση. Επειδή όμως δεν ανήκω στην κατηγορία τών κολλημένων σχολαστικών κριτικών θεάτρου με τις σκουριασμένες απόψεις και τις προκατασκευασμένες ιδέες, προσέρχομαι πάντα στα θεάματα αθώος, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα, χωρίς να έχω μελετήσει το πρόγραμμα, χωρίς να έχω στήσει ευήκοον ους στα σχόλια και στις κριτικές… απλώς περιμένω να γοητευθώ. Στις περισσότερες τών περιπτώσεων στέλνω μηνύματα και αναδιοργανώνω τις υποχρεώσεις μου στο ημερολόγιο τού κινητού. Μια φορά στο Εθνικό Θέατρο παραπονέθηκε ο διπλανός μου για το αναμμένο φως τής τηλεφωνικής συσκευής, ερωτώντας με: “Μα δεν σας άρεσε καθόλου η παράσταση;”. “Φάνηκε τόσο πολύ;” τον ερώτησα (αφού συνήθως όταν δεν μου αρέσει κάτι απλώς το προσπερνώ).
Ο Σταύρος Λίτινας με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με εξειδίκευση στον βιοκλιματικό σχεδιασμό και στη διακόσμηση εσωτερικού χώρου, καλλιτεχνικός διευθυντής τής χοροθεατρικής ομάδας “Arroyo Nuevo”, είναι ένας παθιασμένος θεατράνθρωπος και βαθύς γνώστης του φλαμένκο. Στην “Δεσποινίδα Τζούλια” τού Αύγουστου Στρίντμπεργκ διασκευάζει, σκηνοθετεί, χορογραφεί, σκηνογραφεί, ντύνει τους ηθοποιούς, φωτίζει, επιμελείται τη μουσική και υποδύεται με εκπληκτικό τρόπο τον Υπηρέτη Ζαν. Η θεατρολόγος Εύα Παρασκευοπούλου κορωνίδα τής επιτυχημένης διανομής, άψογη, αποτελεσματική, θεατρικώς λειτουργική και κομψότατη ως αρμόζει στο παθιασμένο και σαστισμένο πρόσωπο τής αριστοκράτισσας που υποδύεται με θαυμαστό τρόπο και πλήρη έλεγχο τών εκφραστικών της μέσων, έκοψε την ανάσα τού θεατή, αφού σώμα-ψυχή και πνεύμα συλλειτουργούσαν προς την απογείωση τού νοήματος μέσα από τους συνυφαινόμενους σκηνικούς κώδικες. Η επίσης διπλ. Αρχιτέκτων, σκηνογράφος κι ενδυματολόγος Αλίνα Αναστασιάδη που κράτησε επαρκώς το ρόλο του Αρραβωνιαστικού και τής Μαγείρισσας Κριστίν, αλλά υπογράφει και την μουσική επεξεργασία και τα ηχητικά εφέ έδωσε τον απαραίτητο γήινο τόνο, τόσο χρωματικώς όσο και κινησιολογικώς στο ρόλο που συμπληρώνει το περίεργο ερωτικό τρίγωνο που καταλήγει στην αυτοχειρία τής αλαζόνος δεσποινίδος που υπερέβη τα όρια και δεν μπορεί να επανέλθει στον κοινωνικό της ρόλο.
Παρακολουθώντας με ιδιαίτερη νοητική εγγρήγορση το θέαμα προέβην σε μία άλλη αναδιάταξη του γνωστού κειμένου στο συνδημιουργικό μυαλό τού επαρκούς θεατή: Αν ο αόρατος Πατέρας κατά Στρίντμπεργκ είναι το Πνεύμα, η κόρη του είναι η Ψυχή που περιπλανάται στην Ύλη, ο Υπηρέτης Ζαν εκπροσωπεί το Σώμα και την ερπετοειδή ενέργεια τής Κουνταλίνι που εμφιλοχωρεί στην σπονδυλική στήλη τών θηλαστικών και η Μαγείρισσα Κριστίν την φιλόξενη Γαία, την Χθόνα, που ανέχεται αυτό το κοσμικό πείραμα συνάντησης και παντρέματος “ανώτερων” και “κατώτερων” ενεργειών… Με αυτή την υπόθεση εργασίας, ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ εικονογραφεί παραστατικώς κι ανιχνεύει τη σχιζοφρένεια τού Δυτικού Πολιτισμού μας, από τότε που η ελληνορωμαϊκή ενότητα Σώματος-Ψυχής-Πνεύματος οδήγησε τόσο το σώμα όσο και την ψυχή στη νόσο τού αποχωρισμού και στη νοσταλγία τής επανένωσης, της επιστροφής τής άσωτης Ψυχής στην “Ιθάκη”, εκεί όπου το Πνεύμα αφομοιώνει και καλοδέχεται την αποκτηθείσα επί γης εμπειρία.
Βεβαίως, όταν μια παράσταστη ενός έργου που έχει δει ατέλειωτες φορές, κομίζει γλαύκαν και προσφέρει αφορμές για νέες ερμηνείες, εεε, τότε, αξίζει να τη δεις και να την ξαναδείς. Κάτι βεβαίως που σκοπεύω να κάνω. Προλαβαίνω και προλαβαίνετε!
`

info:
Η Δεσποινίς Τζούλια του August Strindberg, σε σκηνοθεσία & χορογραφία Σταύρου Λίτινα, ανεβαίνει για 40 παραστάσεις στο ARROYO NUEVO. Το έργο πέρα από τα προφανή επίπεδα της πάλης των φύλων και των τάξεων, διεισδύει αριστοτεχνικά στο δίπολο «φόβος & εξουσία» και μέσα από αυτό φωτίζει πρισματικά όλες τις σχέσεις των εμπλεκόμενων προσώπων. Η παράλυση που προκαλεί ο φόβος και τα περιθώρια χειραγώγησης που επιτρέπει, καθώς και η δυνατότητα ανατροπής της εξουσίας, ως προέκταση, σμιλεύουν νοηματικά το κείμενο ενισχύοντας τη διαχρονικότητα του. Γράφτηκε το 1888 και προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο για την προκλητικότητα των ιδεών του και την αμεσότητα της γραφής του. Αποτελεί σήμερα το εμβληματικό δράμα του Σουηδού συγγραφέα.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά με flamenco. Ο σκηνοθέτης & χορογράφος της παράστασης αναφέρει χαρακτηριστικά, «…αναζητώ την αιτία που κινεί τα σώματα πριν ακόμη αρθρωθεί ο λόγος. Ψάχνω το βαθύτερο λόγο, τον φυσικό, και τον χρησιμοποιώ ως υλικό, θέτοντας τον άλλο, τον επεξηγηματικό, σε κατάσταση σιωπής».
Διανομή:
Δεσποινίς Τζούλια: Εύα Παρασκευοπούλου
Υπηρέτης Ζαν: Σταύρος Λίτινας
Μαγείρισσα Κριστίν: Αλίνα Αναστασιάδη
Αφήγηση: Άντζελα Μπρούσκου
Tη μουσική επιμέλεια, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τα κοστούμια της παράστασης υπογράφει ο Σταύρος Λίτινας.
Φώτο αφίσας: Μελίνα Δοσίου
Grafic design: Αλίνα Αναστασιάδη
A R R O Y O N U E V O
Μ. Αλεξάνδρου 128, Κεραμεικός
Έναρξη παραστάσεων: 11 Οκτωβρίου 2013
Ώρα έναρξης: Παρασκευή & Σάββατο 9.30 μ.μ. – Κυριακή 8.30 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων:12 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ φο
ιτητικό & ανέργων, τηλ. κρατήσεων: 210 34 69 575

`

****

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι συγγραφέας, θεατρολόγος και κριτικός.


Viewing all articles
Browse latest Browse all 4221

Latest Images

Trending Articles