`
Πρόκειται για ένα Ημερολόγιο με 50 από τα ωραιότερα ελληνικά ποιήματα που μελοποιήθηκαν σε τραγούδια που αγαπήσαμε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 μέχρι σήμερα. Η επιλογή-επιμέλεια είναι της δημοσιογράφου και ποιήτριας, Στέλλας Βλαχογιάννη. Ανθολογούνται οι ποιητές: Μανόλης Αναγνωστάκης, Οδυσσέας Ελύτης, Νίκος Καββαδίας, Κωνσταντίνος Καβάφης, Κώστας Καρυωτάκης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τάσος Λειβαδίτης, Μαρία Πολυδούρη, Γιάννης Ρίτσος, Γιώργος Σεφέρης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιώργος Χρονάς.
`
Τραγούδια του μήνα Δεκεμβρίου-ποιητής Γιώργος Χρονάς
1. Ήτανε αέρας
2. Κάτι χαλασμένα τζουκ μποξ: ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ
3. Πέραμα
4. Έπρεπε να ΄ρχόσουνα
`
*******
Παράλληλα κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Διθύραμβος, Λητούς 6, πλατεία Αγίας Λαύρας, Μαρούσι, παρουσιάζεται το θεατρικό έργο της Στέλλας Βλαχογιάννη, «Μην παίζεις με τα χώματα».
`
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ (Για το Ποιείν)
`
…Όταν το κοριτσάκι σταμάτησε να χτενίζει τα άσπρα μαλλιά της κούκλας του, είχανε γίνει χιόνι τα δικά του. Πολλά τσιγάρα και πολλοί δρόμοι στο μεταξύ, για να καταλάβει πόσο δίκιο είχε που δεν ήθελε να μεγαλώσει. Τη βίασε ο χρόνος. Και ενώ το θύμα παρουσιάστηκε στο δικαστήριο πλήρες αποδείξεων, ο κατηγορούμενος κηρύχτηκε πανηγυρικά αθώος. Είναι το επάγγελμά του, είπαν.
`
*
(…) Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε, λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν πειρατές επιπόλαιοι χωρίς χρυσό δόντι και γάντζο στο χέρι, κάναμε γιουρούσι στις ήττες, και τι όμορφα που γελάει κανείς όταν είναι λυπημένος… Αυτό το γέλιο που στάζει αλμύρα και έχει τον ίσκιο των αναμνήσεων στον ήχο του. Μην κλείνεις τα μάτια τώρα που λιγόστεψε η διαδρομή. Άσε το αεράκι να διαπεράσει τις ηλικίες σου και πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο όνειρό σου. Αμέσως. Και πού είσαι; Εκείνο το κρυμμένο τραύμα πώς το κρατάς ακόμα κόκκινο; (…)
`
*
Τα τρελά παιδιά συνήθως χάνονται από τα χέρια των γονιών τους κι ανοίγουνε λογαριασμούς με τον ουρανό. Ή τη θάλασσα. Θα τα βρείτε σε λόφους να ανεμίζουν αετούς, προσπαθώντας νa ελαφρύνουν τόσο που να φύγουν μαζί τους προς τα πάνω∙ ή πλάι στα νερά να καθρεφτίζουν μάτια αλλόκοτα και λένε λόγια που μπορεί και να σημαίνουν: «Εγώ, ο μονογενής υιός της θλίψης, επιθυμώ σε νερό θανάσιμο να μετατραπώ και να κατακλύσω εκείνους που δεν μπόρεσαν να μ’ αγαπήσουν» (…)
`
*
«Κομνηνών 8, Ελληνικό. Η Άννα δεν μένει πια εδώ. Ο αριθμός που καλείτε έχει αλλάξει. Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε το 199. Να σβήσει αυτό το ρημάδι το τσιγάρο που εξακολουθεί να καίει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι τριών ετών. Σπάνια περνάω. Δεν θέλω να δω την κάφτρα πίσω από το τζάμι της τραπεζαρίας, στην πολυθρόνα που ρίζωσες για μια δεκαετία. Δεν θέλω να σε ξέρω πια, μητέρα. Ήθελα να σε γνώριζα».
`
*
Δεν ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους οι οποίοι θυμούνται πάντα σε ποιον τόπο άφησαν κάποιο μέλος τους, αλλά θα είχε ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι τη γεωγραφία. Με το τι παράγει κάθε νομός και με ποιον συνορεύει, που μας λέγανε στο σχολείο, προσωπικά, ούτε που πέφτει η Καλαμάτα δεν ξέρω. Ρωτήστε όμως πού βρίσκεται ο αριστερός λοβός του εγκεφάλου μου, το δεξί μισό μου χαμόγελο, και θα σας πω αμέσως. Με οδό και αριθμό. (…)
`
Σκηνοθεσία: Έφη Νιχωρίτη - Δήμητρα Μαστορίδου
Σκηνικά, κοστούμια: cpu
Μουσική επιμέλεια: Όλγα Λασκαράτου
Παίζουν: Έφη Νιχωρίτη, Εύα Κεχαγιά, Μαρούσα Στρογγυόγλου
Παραστάσεις: κάθε Σάββατο στις 9μμ και κάθε Κυριακή στις 8μμ.
Τιμές εισιτηρίων : Γενική είσοδος: 10 €
Φοιτητικά, Άνεργοι ( Με επίδειξη της κάρτας ανεργίας ): 5 €
Διάρκεια : 70΄ λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
