Όλα κυλούσαν έτσι σαν το κρασί ίσα προς τα κάτω, ίσα στο τίποτα, ίσα με ένα χέρι ανάποδα στον τοίχο. Ο τοίχος αγαπημένο σημείο στο σπίτι. Ο τοίχος κι εγώ. Ώρες περνούσα εκεί μαζί του, ήθελα να τον σπάσω, να γίνει κομμάτια, να ελευθερωθώ, να πετάξω, επιτέλους, να γίνω άνθρωπος χωρίς τοίχο, χωρίς τοίχο.
(ξερός ήχος γκαπ-γκάπ:)
Πήρα μια μέρα τη βαριοπούλα σκληρή κι αυτή σαν το τσιμέντο. Μάχη στήθος με στήθος. Χτυπούσα μια το τούβλο, μια εμένα, μια και στο σκοτάδι. Έπεφταν τα λόγια που δεν είπα τα μεγάλα. Σωρό στα πόδια μου, έπεφταν τα δάκρυα, λαμπερά στη σκόνη. Το κλάμα μαλακώνει τα μπάζα, γίνεται λάσπη, μπορείς να ξαναχτίσεις. Δεν κοιμήθηκα το βράδυ που έσπαγε ο τοίχος, μού άρεσε ο ήχος της βαριάς, η δύναμή μου, εγώ ο μικρός Βασίλης χτυπούσα για πρώτη φορά το πιο σκληρό καθρέφτη των μοναχικών, των μοναχών. Κι έσπαγε κι έσπαγε το πηχτό, το κατακάθι, πλημμύρα η ζωή στο πάτωμα οι απώλειες, οι προδοσίες, τα όνειρα, το θάρρος. Το θάρρος. Πόσο αγαπώ το θάρρος. Θέλει θάρρος η ζωή και τα κομμάτια τα ξένα, τα άρρωστα να τα πετάς έξω. Έξω, έξω από τη ζωή μου ο μικρός άνθρωπος που κουβαλάω. Απόψε γιορτάζω τη γέννα, τη γέννα ενός ασήμαντου που ανέβηκε στη στέγη αετός. Το είδα αμέσως στο πρώτο γκαπ (κίνηση), ήθελα να το σώσω, να το σώσω το Μυρμήγκι. Πόσο μεγάλο μου φάνηκε το μυρμηγκάκι. Μεγάλο μέσα στα χαλάσματα να πηγαινοέρχεται ακούραστο και βέβαιο πώς θα σωθεί. Ναι, το έσωσα, το έσωσα από εμένα, το άφησα να τρέξει στην τρύπα που μόνο του έφτιαξε. Τα ψίχουλα είναι το γεύμα των δυνατών. Θα τα μαζέψω όλα όσα έχω κι εγώ σαν το ζωάκι αυτό. Τί παραπάνω έχω εγώ, τί παραπάνω μονάχα τη βαριοπούλα και τα μπράτσα. Ο αγώνας, ο αγώνας είναι ο ίδιος ….(κουρνιάζει σε εμβρυακή στάση). Ξημερώνει.
(μουσικό χαλί)
Είχα σπάσει τα παΐδια μου πριν από λίγα χρόνια, είχα βγει ζωντανός από μια μάζα λαμαρίνες στην εθνική Λάρισας-Βόλου… Χειμώνα, στις πέντε η ώρα τα χαράματα, με τον κάμπο να είναι τυλιγμένος στην ομίχλη… Ατύχημα, ήταν ατύχημα. Άκουγα τις σειρήνες να χώνονται στα αυτιά μου. Ξαπλωμένος στο χώμα, αίμα, πόνος παντού. Το πούπουλο η Άννα λίγο πιο κάτω ένα με το χορτάρι πράσινη θλίψη να κλαίει, να φωνάζει: ήπιαμε πάλι πολύ γαμώτο. Περίμενα ακίνητος το ασθενοφόρο, μια ζωή ακίνητος, τραυματισμένος στα μπαρ, να ξοδεύω τα χνώτα μου, εκεί να ερωτεύομαι, εκεί να πεθαίνω.
(Λίαν προσεχώς ο θεατρικός μονόλογος επί σκηνής με τον Βασίλη Καρμίρη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Ανδρεόπουλου)