[author] Του Βασίλη Λαλιώτη [/author]
Πολύ του πήγαινε το Δημήτριος… ήταν ένα Καβαφικό παιδί φερμένο μετά από μισόν αιώνα στας Αθήνας… βιοπόριζε και ήταν δοσμένο στην τέχνη του… ένα πικρό πρόσωπο σχεδιασμένο αδρά με το πενάκι του αλλά δαφνοστεφές… Αν η ποίηση, η τέχνη μπορεί να εξευγενίζει εκείνος ήταν ζωντανή τέχνη εν παρουσία… Τόση του η ευγένεια… Σκέφτομαι την κηδεία του σαν επιστροφή στα παιδικά του χρόνια… εν μέρει χριστιανός εν μέρει ελληνίζων… ως να επιστρέφει στο άλλο του κομμάτι, το για μας αδιάφανο… ως και ο θάνατός του μια ενσάρκωσις ποιήματος… οι συγγενείς τα χριστιανικά και οι φίλοι τα ελληνίζοντα… Έτσι θα λέγαμε με το Γιώργο Χρονά στη Διδότου. Θα του θύμιζα τη γενναιοδωρία του να μου χαρίσει μια ζωγραφιά του… Το γεγονός ότι περισσότερο κι από τον Τσαρούχη μοιάζει με το Βασιλειάδη, τον εικονογράφο των ποιημάτων του Ρίτσου, και πως ακόμα έξω από τη ζωγραφική του ήταν ένα παιδί σιωπηλό και απαλό για να μην ταράξει τα πράγματα του κόσμου. Επειδή όλα είναι τόσο γρήγορα για μένα έβαλα αυτό το φαγιούμ εδώ θέλοντας πιο πολύ να πω ότι ο θάνατός του είναι μια αλλαγή στο βλέμμα του καθώς μας κοιτάζει από έναν απέραντο πια χρόνο. Την τιμιότητα της μορφής του ας την κρατήσουμε όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε ζωντανό.
Υ.Γ. Για τη Δήμητρα Χοϊδου
info: Δημήτρης Λαλέτας, Το ταξίδι: Αλεξανδρούπολη-Αθήνα-Αλεξανδρούπολη. Εκθεση ζωγραφικής. Ελληνοαμερικανική Ενωση, Μασσαλίας 22. Εγκαίνια 16 Σεπτεμβρίου. Εως 12 Οκτωβρίου.