[author] Του Σπύρου Αραβανή [/author]
Όταν ξημέρωσε στον Παράδεισο, υπήρχε μια διάχυτη αγωνία στην ατμόσφαιρα. Εμπειρία από άλλη ζωή δεν υφίστατο, μονάχα υποσχέσεις από τον Θεό για τις μέρες που θα έρθουν στον ευλογημένο, όπως τον ονόμαζε, τόπο. Αυτές όμως δεν ήταν αρκετές να πείσουν τον Αδάμ και την Εύα για την αξία του μέρους όπου διήγαγαν το βίο τους. Η έλλειψη σύγκρισης τούς πίεζε ασφυκτικά. Συνεπώς το ερώτημα «τι είναι ευτυχία» έμενε αναπάντητο. Κάποια μέρα αποφάσισαν να ρωτήσουν ευθέως τον Θεό: «Μεγαλοδύναμε, πώς μπορούμε να κρίνουμε οτι είμαστε ευτυχισμένοι, αφού δεν γνωρίζουμε τι εστί δυστυχία ή ακόμα έστω το πώς είναι μια άλλη ευτυχία;». Και ο Θεός τούς απάντησε: ««Ἐν ἀρχῇ ἦν η Γνώση, καὶ η Γνώση ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεός ἦν η Γνώση». Και τότε εμφανίστηκε ο όφις. Με την οικεία σε όλους συνέχεια της ιστορίας. Αυτό όμως το «Θεός ἦν η Γνώση» έμεινε για τους απογόνους ως ο χρησμός Του απέναντι στη θεμελιώδη αγωνία των Πρωτόπλαστων. Κι έτσι πορευτήκαμε στα χρόνια, αναλόγως με το πού έγερνε η πλάστιγγα της σύνταξης. Κι έτσι προέκυψαν οι θρησκευτικοί φονταμενταλισμοί αλλά και οι λαμπρές εφευρέσεις. Οι εικονομαχίες αλλά και τα αριστουργήματα της τέχνης.
Ώσπου ήρθαν οι Νεοέλληνες. Και πίστεψαν περισσότερο και από τον νεαρό Αρθρούρο το «Θεός ἦν η Απόγνωση». Για αυτό και καθημερινά κάθε είδηση μάς προκαλεί «το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου». Και έπειτα τον ίλιγγο της πτώσης. Μοναδική μας σωτηρία εκείνο το νεαρό ζευγάρι που θα υψώσει το βλέμμα του στον ουρανό και θα αναφωνήσει: «Μεγαλοδύναμε, πώς μπορούμε να κρίνουμε οτι είμαστε δυστυχισμένοι, αφού δεν γνωρίζουμε τι εστί ευτυχία ή ακόμα έστω το πώς είναι μια άλλη δυστυχία»; (όντας οι πρώτοι χορτασμένοι, ειρηνικοί και καλωδιωμένοι Έλληνες της ελληνικής Ιστορίας). Για να τους απαντήσει τότε και πάλι ο Θεός: «Ἐν ἀρχῇ ἦν η Γνώση, καὶ η Γνώση ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεός ἦν η Γνώση»…
**
Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται σε όσους νεότερους εκφέρουν πύρινους λόγους πλάι στη θερμάστρα. Σε όσους μιλούν για την επικείμενη πείνα εν μέσω λαμπρού γεύματος. Και σε όσους προτείνουν ανερυθρίαστα τον Εμφύλιο ως λύση του δράματος.