Έργο εξωφύλλου: Κυριάκος Κατζουράκης
ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Στη μνήμη των θυμάτων
του σχολικού δυστυχήματος των Τεμπών
και του «πετάλου» του Μαλιακού Κόλπου
Κάθε που συμβαίνει
Ένα μικρό παιδί να ξεψυχά
Την ώρα εκείνη ακριβώς
Την ύστατη που δίνει μάχη του θανάτου
Μια γαλάζια παπαρούνα ανθίζει
Κάτω από τα βλέφαρα
Ενός αγγέλου που όρκο έδωσε
Σιωπηλό, να το φυλά
Κι οδεύει εκείνος τώρα
Με βαρύθυμο βηματισμό
Στον ίσκιο της υδρόεσσας ιτιάς
Προτάσσει εκείνος τώρα
Στα βαθυπράσινα νερά
Λυγίζει λαβωμένα τα φτερά του
Κι ένα ηλιόφωτο σπαθί
Απ’ τον βυθό αναδύεται
Και διαπερνά με θάμβος την καρδιά του
Και τότε η παπαρούνα καταπόρφυρη
Τρώγει τις κόρες των ματιών του
Θεριεύει και πυργώνεται
Και στρέφεται εντός του
Και το νεκρό παιδί
Χαμογελά και τα παιχνίδια του αρπάζει
-μες στο μικρό του φέρετρο -
Σταυρώνει τα χεράκια του
Και ο σφυγμός του ησυχάζει
*
ΟΠΕΡ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ
Άστεγος γαρ
και προχωρημένης ηλικίας
-συν τοις άλλοις-
ο μπάρμπα-Λιάκος
κοιμότανε πάντοτε μπρούμυτα
ή έκανε ότι κοιμότανε
για να αποφεύγει τη χλεύη
του κόσμου
Με τα χρόνια
του ‘γινε συνήθειο
ώστε την μέρα που τον ήβρανε νεκρό
είχε προνοήσει να αφήσει παραγγελιά
να τον εθάψουν μπρούμυτα•
όπερ και εγένετο.
*
Ο ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΨΑΛΛΩΝ
«Θαυμάσια: μεθυσμένος να τρεκλίζεις
στο μισοσκότεινο δάσος.»
GEORG TRAKL
(Μετάφραση Μιχάλη Παπαντωνόπουλου)
φεγγάρι
χρώματος ροδοκόκκινου
σαν το κρασί που ρέει
τα σωθικά του•
ο μυλωνάς
τύφλα απ’ το πιοτό
με τη ψωλή απ’ έξω
ψέλνει ύμνους
κοιτάζοντας τον ουρανό
ψέλνει ύμνους
για ένα θεό
που δεν εγνώρισε ποτέ του
στα βιβλία
*
ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΦΤΕΡΑ
Κρώζει τη νύχτα
Κρώζει ως το πρωί
το σπουργίτι με τα πέτρινα φτερά
Το παράθυρο φυλλοροεί
Οι γρίλιες του ξάγρυπνες θροΐζουν
Το σπουργίτι με τα πέτρινα φτερά
με μάτια γκροτέσκα με κοιτά
κι εκείνη τη στιγμή
το νόημα της ζωής βρίσκω
και το χάνω
ευθύς αμέσως
Τότε εκείνο
κουρνιάζει
και ταΐζει
τα μικρά που δεν έχει
Το σπουργίτι με τα πέτρινα φτερά
ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ
Τούτες οι σταγόνες της βροχής είναι ασήκωτες σαν βράχοι
Πανικόβλητοι οι άνθρωποι σκάβουνε τη γη και χώνονται από κάτω της
Σύννεφα πέφτουνε στην επιφάνεια συντρίβοντας πόλεις
Όταν ο ουρανός ξανοίγει, ανατέλλει ένας υπέρλαμπρος ήλιος
Οι άνθρωποι επιστρέφουν στις δουλειές τους μα οι περισσότεροι πεθαίνουν από εγκαύματα
Μόλις σουρουπώσει φυσάει ένα αεράκι που παρασέρνει όποιον βρίσκεται στο δρόμο
Και κατά το βραδάκι άστρα πέφτουν στις αυλές των σπιτιών και τις γεμίζουν απολιθώματα
Τέλος, κατά την αυγή εξατμίζονται οι ωκεανοί• σύννεφα σηκώνονται βαριά στον ουρανό
Και ο πλανήτης που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, προκαλεί ίλιγγο σε όσους υποφέρουν από συμπτώματα ζάλης