[author] Του Σπύρου Αραβανή [/author]
Μέσα σε λίγες ώρες η Κική Δημουλά έζησε τη δική της Μεγάλη Εβδομάδα με νωπές ακόμα τις μνήμες από την original Εβδομάδα. Ελέω διαδικτύου η Αποκαθήλωση και η Ανάσταση είχαν ελάχιστη χρονική διαφορά -αύριο άλλωστε και αυτό το θέμα θα έχει ξεχαστεί. Η ανθρωποφαγία της δημοσιογραφίας και των διαδικτυακών σχολιαστών, λες και δεν χόρτασε από το κρέας της Κυριακής, έσπευσε να ανοίξει τα πελώρια σαγόνια της για να κατασπαράξει το καινούριο της θύμα. Δεν έχει νόημα να διατυπωθεί ακόμα μια άποψη, αν αυτά που ειπώθηκαν εξ΄αρχής από την Κική Δημουλά ήταν προκλητικά ή η δημοσιογράφος τα μετέφερε σκοπίμως επιλεκτικά ή αν η κατοπινή απάντηση της ποιήτριας ήταν αποστομωτική.
Αυτό που εγώ προσωπικά κρατώ ως κέρδος ήταν οτι για πρώτη φορά μέσω συνέντευξής της διάβασα έναν λόγο γήινο, κυριολεκτικό, έναν λόγο ανθρώπινο, όχι ποιητικό. Έναν λόγο εκτός γραπτών συνεντεύξεων με απεσταλμένες από πριν τις ερωτήσεις, έναν λόγο εκτός αποστειρωμένου Μεγάρου, έναν λόγο καρδιάς και όχι ποιητικής καρδιάς. Πώς διαχωρίζονται άραγε αυτά τα δύο θα αναρωτηθεί κανείς. Διαχωρίζονται. Γιατί δεν είναι όλα τροφή για τους μελετητές του έργου της Δημουλά. Γιατί ως αναγνώστης ήθελα να ακούσω και την «άλλη» Κική Δημουλά, την χωρίς ποιητικό περιτύλιγμα και “προστασία” των κολάκων δημοσιογράφων- συνεντευκτών της. Για πρώτη φορά διάβασα τα ανθρώπινα λόγια της, χωρίς καλολογικά στοιχεία και ποιητικά τεχνάσματα, τα οποία έχει καθε δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί στα βιβλία της. Στις συνεντεύξεις της όμως, ακολουθώντας την ίδια λογική, έβγαινε ένας λόγος σοφός μεν, κρυστάλλινος όμως και διαυγής. Ακόμα και όταν έθιγε τα ίδια θέματα για τα οποία μίλησε σήμερα. Και εγώ, πάντα προσωπικά μιλώντας, ήθελα να διαβάσω τις απόψεις της καθημερινής, τσαλακωμένης Δημουλά και όχι της ακαδημαικής. Τον προσωπικό της λόγο και όχι το ποιητικό της προσωπείο. Τη ανθρώπινα θυμωμένη Δημουλά και όχι την ποιητικά οργισμένη. Απόδειξη, λοιπόν, οτι αυτά διαχωρίζονται ήταν η σημερινή της συνέντευξη στο maga.gr. Τη χάρηκα. Με κέρδισε περισσότερο. Έτσι απροστάτευτη, τρωτή, με συγκίνησε. Χωρίς ούτε ένα ποιητικό στόλισμα, έδειξε πόσο μεγάλη ποιήτρια είναι. Ένιωσα το νεύρο που χάνοταν μέσα στο ποιητικό της κέλυφος. Τους χυμούς της αληθινής ζωής. Την αληθινή σοφία των 80 χρόνων ζωής δίχως προσωποποιήσεις αφηρημένων εννοιών. «Εκτός σχεδίου» κυριολεκτικά…
Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, χάρηκα με το δυσάρεστο κατά τα άλλα και τραγικό σημερινό συμβάν. Κι ας δυσαρέστησε αυτό τους βιογράφους της….