Αντίο 2012
Αντίο 2012.
Άλλο ένα τέρμα ζωής,
δώδεκα μήνες που ανακούφιζαν
ο ένας τον άλλο, αλλά όχι εμένα.
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως ο νους μου
είναι άγκυρα που συγκρατεί
οτιδήποτε θα ήταν χαρά
στο μεσοδιάστημα, παρά
φωτογραφική μηχανή, το φιλμ να εκτίθεται στο φως,
οι φωτογραφίες κατεστραμμένες.
Τώρα έρχεται το 2013,
Χριστός ή Αντίχριστος,
μέλλον που υπάρχει στη φαντασία
και μόνο - κόσμος ονειρικός.
Οι προσευχές ξεθώριασαν τα εικονίσματα
στον τοίχο του υπνοδωματίου. Αναγκάζομαι
να απομυζώ τη μοναξιά για να επιβιώσω.
Οι σκέψεις δεν είναι αισθήματα ώστε
να είμαι ο άλλος εαυτός.
Κάνω το παν να εμποδίσω
την περιθωριακή μου ζωή
να ξεχειλίσει
σε κατώτερο βαθμό χαρακτήρα.
Το ρολόι ορφάνεψε από σκοπό,
στην κάθε μέρα γράφεται «επιστροφή, άγνωστος»,
η σκιά μου και μόνο έχει τη γενναιότητα
να φέρει το βάρος της μοίρας μου.
Αχ, 2013, μην είσαι ο επίσημος φορέας
που ασκεί λογοκρισία στο συναίσθημά μου!
*
Ο καημένος ο τάδε
Παρελθόν βιωμένο πάνω από εβδομήντα χρόνια.
Ευτυχία καθυστερημένη μια αιωνιότητα.
Ένα μήλο την ημέρα τον Θεό έκανε πέρα.
Ήλπιζε όπως μάθαινε το α β γ,
δύο συν δύο, τρία επί τέσσερα.
Όνομα πατρός, η αιχμηρή παρένθεση
μεταξύ βαπτιστικού ονόματος και επωνύμου.
Τα δάκρυα, σημεία στίξεως στις σελίδες
του τίποτε. Η αγάπη, επίνοια γεύση.
«Γείτσες!» δεν συνόδευαν ποτέ ένα φτέρνισμα.
Πάντα τον ανέφεραν ως ο τάδε,
ο πώς τον λένε, ποια η φάτσα του.
Ήταν η ιδέα που τον στόλιζε
και η έννοια που τον μουντζούρωνε.
Απομονώθηκε για να διαφυλάξει τα αισθήματά του
μήπως και περιέλθουν σε αχρησία σ’ ένα κόσμο
ανήμπορο να βαστιέται στα αισθήματά του.
Βασιζόταν σε ενδεχόμενα, σε μια ζωή
να τον εκφράσει με λέξεις.
10/10/12
*
Εκών, άκων
Η νύχτα τεντώνεται στο δέρμα τ’ ουρανού.
Η αστροφεγγιά είναι επευφημία
για την εντυπωσιακή εμφάνιση του φεγγαριού.
Από τον δρόμο ανέρχεται ένα μουρμούρισμα
που θα διατηρήσει για λίγο την ιχνηλασία προσώπων,
ακόμη και τα ονόματά τους.
Επιστρέφει σπίτι, μη γνωρίζοντας και πάλι
αν ζει στη λάθος πλευρά της σωστής πλευράς, ή αντιστρόφως.
Ένας ήχος σαν αναστεναγμός είναι η εξώπορτα που κλείνει.
Το εκκρεμές τον καλωσορίζει με δώδεκα κτύπους.
Το πουπουλένιο πάπλωμα κρατάει τα πόδια του σταυρωτά.
Μια παλιά εικόνα τον εποπτεύει με διφορούμενη αγιότητα.
Η τηλεόραση πλαισιώνει δύο πρόσωπα σε μια μοχθηρή σκηνή
ερωτικής έκφρασης. Με ρυθμικές κινήσεις το χέρι του
ξύνει τ’ αρχίδια του. Οι σκέψεις επιτίθενται εναντίον του.
Τα όνειρα τον καλούν να είναι έτοιμος για απογοήτευση.
12/10/12
*
Ιδανική δικαιοσύνη
Το βράδυ είχαμε ένα ήσυχο γεύμα σπίτι.
Τα κούτσουρα στο τζάκι ήταν ένας συμφυρμός απόχρωσης και θαλπωρής.
Αφού ήπιε μια γουλιά κόκκινο κρασί,
και πάνω στο πιάτο της σχημάτισε ένα Χ με το μαχαίρι και πιρούνι,
γύρισε και προσήλωσε το βλέμμα της έξω από τη μπαλκονόπορτα,
που, για κάποιο λόγο, ίσως ποιητικό, το ερμήνευσα
ότι αναζητούσε την αθωότητα του πάθους της.
Όταν το πρόσωπό της επέστρεψε σε μένα, αισθάνθηκα σαν όνειρο
που προσπαθεί να θυμηθεί αυτόν που τ’ ονειρεύτηκε. Δεν γίνεται να μείνεις
αδιάφορος, για να μη πω επιλήσμων, για μια στιγμιαία σκηνή,
παίρνεις απ’ αυτή ό,τι πρέπει να πάρεις, και μετά το ερμηνεύεις
στο μυαλό σου κατά βούλησιν.
14/10/12
*
Ζούσε σε μια μονοσύλλαβη πόλη, Περθ,
μονοσύλλαβο και τ’ όνομά της, Μπεθ.
Όμως ο κώλος της είχε το σχήμα της Αυστραλίας.
Στην Τασμανία τρέμανε μήπως αμολήσει καμιά πορδή.
14/10/12
*
Γενέθλια
Το ημερολόγιο καταδέχεται τα γενέθλιά μου.
Με οίκτο κοιτάζει η γάτα, σα να λέει:
«Δεν είσαι παρά μια χαοτική ασυναρτησία.»
Πάντως μερικές φορές αυτό αρκεί
για να εστί ώθηση θανάτου.
Συχνά νιώθω ότι τα γενέθλιά μου έχουν ως αντικείμενο
την ταπείνωση των άλλων τα γενέθλια.
Αλλά ως εδώ.
Την ημέρα των γενεθλίων μου
δεν είμαι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από τη γονιμότητα της λήθης.
Προκαλεί δέος, γιατί αυτό σημαίνει ότι ο πόθος μου
γι’ αγάπη δεν μπορεί πλέον να ικανοποιηθεί.
Να, εκεί, σε κάποιου την ακαθόριστη ματιά είναι η αλήθεια μου.
14/10/12
*
18/10/12
Καλντερίμι από σύννεφα ο ουρανός στου υπνοδωματίου το παράθυρο
να σεργιανίζουν ψυχές αγαπημένες. Ταυτόχρονα με μένα
ξυπνά κι η μοναξιά για να μου κρατάει συντροφιά.
Σηκώνομαι στο ύψος που κρέμονται οι πίνακες στον τοίχο,
κι αυτοί με προσέχουν με εικαστική στοργή.
Του μυαλού μου οι στροφές δεν είναι αρχαίες ελληνικές ωδές
μα σύγχρονες ελληνικές συμφορές. Κατάντησα να λυπάμαι τις μητέρες
που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για μια εποχή
δίχως αγωνία και μιζέρια. (Με δουλεύεις ψιλό γαζί, θα πεις!)
Παλιά μου άρεσε να εναλλάσσω τον ουρανό της Ελλάδας
με τον ουρανό της Αγγλίας ή να τους γυρίζω ανάποδα σαν κλεψύδρες
για να στάξει μια καινούρια ζωή. Λυπηρό που έγιναν
δύο τραπουλόχαρτα τζόκερ έξω από την δεσμίδα τους.
Η απόσταση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης όλο και να μακραίνει.
Τώρα, το πρόσωπό μου πρέπει να’ ναι μάσκα υποφερτή,
ακόμη και για τη μοναξιά μου.
18/10/12
*
Κάποιον που γνωρίζω
«Ένα βήμα πίσω απ’ τον εαυτό σου ποτέ μην κάνεις,»
έγραψε ο Πάστερνακ.
Κι αυτός ακολούθησε τη συμβουλή του.
Κι έτσι μένει κολλημένος στη δυστυχία του.
19/10/12
*
Λύτρωση
Παρασκευή, χθες, άλλο ένα χαμένο συμβάν στη ζωή.
Να το εισπνεύσω πάλι δεν μπορώ.
Όμως στου μυαλού το κάθε σταυροδρόμι συναντώνται αναμνήσεις.
Δίπλα μου, πρόσωπο παιδικό, το μέλλον ροκανίζει ο θάνατος.
Μέσα μου ακούω μια κραυγή: «Τι έχω κάνει;»
Μα εγώ θέλω το ανείπωτο,
άλμα από το τίποτα στο τίποτα,
την ακύρωση ετούτου και του άλλου,
η αλήθεια χωρισμένη στα δύο, ψεύτικες κι οι δύο πλευρές.
Νεαρός, παιδί, δεν υπήρξα ποτέ: ήρθα σε λάθος ζωή,
απαγορευμένος καρπός η κάθε μου ελπίδα.
Έπρεπε να κάνω αυτό, να κάνω κείνο, μα ποτέ, ποτέ, αυτό που ήθελα.
Ήμουν δυστυχής σκεπτόμενος πως είμαι ευτυχής,
ευτυχής σκεπτόμενος ότι δεν υπάρχει δυστυχία.
Πού ρόλος να μου αποσπάσει αυτό που πράγματι αισθανόμουν;
Κανένας ρόλος να ανατρέψει τον καημό μου.
Όσους γνωρίζω, με καινούριο τρόπο προσπαθούν να λένε ψέματα:
«Γεια χαρά!» «Καλή αντάμωση!» Μια επίθεση στη μοναξιά μου.
Για άλλους είμαι ο κύριος Γιάννης ή ο κύριος Γκούμας,
για τον εαυτό μου… ναι, λύτρωση!
19/10/12
*
Επιβίωση
Καθημερινά κάνω αυτό που δεν πρέπει να κάνω.
Είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω (μη γελάτε!).
Γενέθλια και γιορτή ωρίμασαν
μαζί μ’ αυτό που γενικά το λένε ματαιότης.
Ποιητικά θα έλεγα ότι είμαι ένα μανικετόκουμπο
που να διαπεράσει δεν έχει μανικέτι.
Κι έτσι αυτό που δεν πρέπει να κάνω και το κάνω
μεταβάλλεται σε επιβίωση για την οποία αξίζει να πεθάνεις.
25/10/2012
*
Ποίημα εικαστικό
Βλέμμα εικαστικό και βλέπω τα σύννεφα
να παλεύουν με την παροδικότητα· τον γαλάζιο ουρανό
να παίζει κρυφτούλι· τον ήλιο
να ασχολείται με το χόμπι του. Βλέπω τα δέντρα
αδυνατισμένα από έλλειψη φύλλων· τα πουλιά
να αναλαμβάνουν τα ζαρωμένα κλαδιά.
Έξω στο δρόμο βλέπω τον σκουπιδιάρη
-ο εξαναγκασμός της δουλειάς του -
να δίνει διέξοδο στις κατάρες καθώς ανοίγει
το σκουπιδοτενεκέ και δεν βρίσκει… τι; Βρόμικο χρήμα;
Και να, ένας κούριερ καταφθάνει,
νεαρός ακόμα κι έτσι ζωτικά της μόδας.
Νομίζει πως με μούρη τριχωτή
θα ενισχύσει την προσωπικότητά του
και (δεν θα εκπλαγώ)
το σεξαπίλ του με χαλάουα.
Απλώνει τον δείκτη του
και ζωντανεύει της πόρτας το κουδούνι.
Το σπίτι εισπνέει τη μπασιά του
και εκπνέει το φευγιό του.
Σήμερα είδα τον κόσμο σαν ελεύθερο στίχο,
ελεύθερο στίχο, μήπως και ελευθερωθώ
από της ανυπαρξίας την καθυπόταξη.
26-27/10/2012
*
Αμφίβολο
Το ξυπνητήρι έχει της αφύπνισής του το κλειδί,
τον ξεκλειδώνει από τα όνειρά του. Ο ουρανός
τον περιμένει όταν ανοίγει τα παντζούρια.
Χρειάζεται τη ματιά του για να συνεχίσει. Θέλει
να του αφιερώσει μερικούς στίχους. Ηχεί
μια σοπράνο βροχόπτωση για να τον γοητεύσει.
Είναι ποιητής αλλά βρίσκεται σε δίλημμα
αν ουράνιος ή μυθικός.
Ποια η διαφορά;
29/10/2012
*
www
Φοράω ένα μαύρο μπλουζάκι,
το σήμα Ποιείν τυπωμένο
στην πλευρά της καρδιάς.
Συμπεριλαμβάνονται τα γράμματα www.
World Wide Web Συμφοράς,
υποθέτω.
30/10/2012
*
Ω καιροί, ω ήθη!
Ζώντας σ’ αυτό τον τόπο των τσαπατσουλιών,
κατάντησα αγνωστικιστής του εαυτού μου,
κι έτσι το αναθέτω στον αέρα να πει τις προσευχές μου.
Περιορίζομαι στην εκτίμηση των καταστάσεων, να τις αξιολογώ,
και με παραστάσεις φαντασίας και χαζό χαμόγελο,
ν’ αποφεύγω τον πολιτικό και κοινωνικό βόθρο.
Δεν θ’ αφήσω το μυαλό μου να σβολιάσει.
Δεν το θεωρώ πια ατυχία να περνώ κάτω από σκάλες,
η ατυχία δεν φεύγει να πάει κάπου αλλού.
Μου ζητούν να μαρκάρω μια ώρα πίσω την κάθε ώρα,
ώστε να έχω μεγαλύτερο περιθώριο ανεκτικότητας.
Τη μια με θέλουν λεπιδόπτερο,
την άλλη χρυσαλλίδα, και τελικά κάμπια.
Αντίθετα από τους τριακόσιους Σπαρτιάτες, οι τριακόσιοι βουλευτές
δεν έχουν ψυχική και ηθική δύναμη να φυλάσσουν Θερμοπύλες.
Αγράμματοι άνθρωποι έμαθαν να διαβάζουν τις σελίδες
της μοίρας τους. Οι μουγγοί τούς αγγίζουν με βουβή συμπόνια.
Τα νέα παιδιά αισθάνονται ότι ζουν παράνομα
στην ίδια τους τη χώρα. Περιζήτητα τα διαβατήρια,
ανάρπαστες οι βίζες. Με τρομάζει η σκέψη ότι αυτή η χώρα
θα μείνει με άδεια κοχύλια ν’ αντανακλούν τον ήχο του χρέους της.
31/10/2012
*
Υπάρχει μια ωραία στιγμή
τη στιγμή που έρχεσαι στον κόσμο.
Μόνο ας μπορούσες να την συγκρατήσεις
και να την ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου.
2/11/2012
*
Ίσως, αν
Έφθασα στο σημείο
η μοναξιά μου να είναι ευφραδής και εύγλωττη.
Η ανατολή και η δύση του ήλιου, βιβλιοστάτες της μέρας μου.
Οι προσδοκίες μου εκτός βολής, οι προσευχές μου εκτός ακοής,
οι σκέψεις μου υπό απαγόρευση, το σεξ εκτός των τειχών.
Υπήρξα πολύ μόνος στη ζωή για να είμαι κάτι πλέον.
Οι καθρέφτες χρειάζεται να φροντίσουν για την αντανάκλασή τους
αν νομίζουν πως η εικόνα μου είναι δεσμός αμοιβαίας αγάπης.
Η ζωή που θα μπορούσα να είχα ζήσει κόπηκε
μαζί με τον ομφάλιο λώρο.
Αν υπάρχει παράδεισος στερημένων ζωών,
τότε ίσως εκπληρωθεί.
8/11/2012
*
Bingo!
Τον ρώτησαν:
«Είναι πιο ακριβής η βροχή από τον άνεμο;»
Κι αυτός απάντησε:
«Είναι πιο ακριβής ο οργασμός του άνδρα από της γυναίκας;»
11/11/2012
*
Σημερινή πρόγνωση
Κάτω από τα οδοντωτά σύννεφα ένα ελικόπτερο πετάει,
ο ήχος του σα να κοπανάς σκόρδα στο γουδί.
Στο ραδιόφωνο οι ειδήσεις σού γυρίζουν το στομάχι.
Στο δρόμο η παγωμένη λακκούβα μπλοκάρει
το καθρέφτισμα της πολυκατοικίας, και εισδύει ο παλιατζής
επισύροντας την προσοχή μας στην κατάντια μας.
Οι λέξεις Καλά και Ευτυχισμένος έχουν αφαιρεθεί
από τα Χριστούγεννα και τον καινούριο χρόνο που έρχονται.
Το μέλλον εξαναγκάζει να κλείσουν για πάντα
τα χρωματιστά πέταλα των ανθέων, οι προσδοκίες δέντρα
να προετοιμάζονται για το υποχρεωτικό τους φυλλορρόημα.
17/11/2012