LE RETOUR D’EURYDICE
dans ce petit
port
perdu
que les larmes
des poissons
ont atteint
comme les dernières
gouttes
du
soleil
la vie s’élève
droite et tranquille
au-dessus
des bassins
de marbre
et des lotus
amers
sur les rythmes
nostalgiques
des hautbois
et de
la nuit
et voici
qu’est arrivée l’heure
où revivent
les rêves
nés
dans les agates enfantines
et les palmiers devenus fous
brûlent
et dressent
vers les astres
leurs mains
blanches
et leurs
cris
de
désir
dans les ténèbres
et les messages
ont maintenant
saisi
les étendards
qui flottaient
sur les cachettes
inexpugnables
de la forêt
sauvage
et l’on a de nouveau
entendu
les tendres
voix
venant
des confins
lumineux
de l’horizon
et les sanglots
qui
regards ensorceleurs
ont coloré
les tambourins de la fièvre
dans les rameaux
de l’adoration
très lentement
se taisent
du moment que
les pleurs
de la séparation
seront plus vite
oubliés
puisque surgit
la bête sauvage
battue
par les vents
toutes voiles carguées
dans l’ouragan
de la jalousie
- et non pas
notre Minotaure
habituel
et bien connu
mais un taureau à tête humaine -
et derrière
flottent
les larges ailes
- comme le fauve
qui rugissait
sur un socle
de statue -
et les lampions
montrent
le chemin
les torches
indiquent
la route
au cortège
et s’avancent
les vierges
sans amants
qui se sont débauchées
dans les antiphonaires
de la délivrance
et des cortèges
d’ensevelisseuses
s’avancent
et de leurs mains
ensanglantés
elles me montrent
l’arbre
de la vie
et de la mort
mais elles ne se rient
pas de moi
car
la vengeance
et le pélican du sacrifice
ont déchiré
mes lèvres
sans pitié
et parce que
dans
mes yeux
ont
profondément
pris racine
les éclairs
furieux
de l’océan
et si
le cercle impie
n’a pas réussi
à vivre
en moi
les chaloupes
carnassières
mes fières
clameurs sauvages
ont réveillé
les déserts
effrayants
les
déserts
qu’encercle
la nuit
et si
le cortège
poursuit
son chemin
dans la lumière
des torches
et dans le bruit
des sistres
et si
toujours
va devant
le taureau
anthropomorphe
et si les vierges
avec les parfums
ferment la marche
je sais
pourtant
moi
que
je suis
le seul
qui ait pleuré
quand
sont passés
les
égorgeurs
lyriques
et je sais
que
l’arbre
qui est apparu
est l’arbre
unique
de la vie
c’est l’arbre
qui
dans
ses paumes
fraîches
tient
le secret
séculaire
de l’oubli
et c’est
l’arbre
que
patiemment
j’ai
toujours
attendu
pour ne faire qu’un
avec
ses
épais
feuillages
c’est l’arbre
unique
et cher
dont
les fleurs
ont
toujours
chanté
la chanson
de
ma joie
et c’est Eurydice
Eurydice qui vient
et qui repart
et REVIENT
pour
rester
à jamais
dans
la terrible
plaie
de mes
entrailles
enragées
(et c’est
peut-être
pour que
s’accomplisse
l’ancien
oracle
qui annonça autrefois
que je serais
le svelte
et immortel
Orphée
jailli
de la large
poitrine
d’Hermès
Trismégiste )
et maintenant
que
le rêve
a triomphé
dans
le petit
port
où l’incendie des palmiers
a jeté l’ancre
sur
les bassins
de marbre
à nouveau
partout la joie du soleil
s’étend
et seuls
résonnent
les hautbois
quand
vient
la nuit
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ
μες’ στο χαμένο
το μικρό
λιμάνι
π’αγγίξαν
σαν τις στέρνες
στάγονες
του
ήλιου
των ψαριών τα δάκρυα
υψώνεται η ςωή
καθετή και ήρεμη
σε μαρμαρένιες
γόυρνες
και λωτούς
πικρούς
με τους νοσταλγικούς
ρυθμούς
των βαρυαύλων
και της νύχτας
και να
όπου μας πρόφταξε η ώρα
και ζωντάνεψαν
τα όνειρα
που ειπώθηκαν
στους παιδικούς αχάτες
κι’ οι φοινικιές ετρελλαθήκανε
και καίγονται
κι’ ορθώσανε
προς τ’άστρα
τ’άσπρα
χέρια τους
και στα σκοτάδια
τις κραυγές
των
πόθων
και τώρα
τα μηνύματα
αρπάξανε
τα φλάμπουρα
π’ανέμιζαν
στου άγριου
δάςους
τους απόρθητους
κρυψώνες
κι’ οι στοργικές
φώνες
πάλι
ακούστηκαν
νάρχωνται
από
τα τρίσβαθα
τα φωτεινά
των οριζόντων
και οι λυγμοί
όπου
σα βάσκανες ματιές
χρωμάτιζαν
του πυρετού τα ντέφια
στης λατρείας
τα κλωνάρια
αργά αργά
σιγούν
μια που
πιο γρήγορα
θα ξεχαστή
του χωρισμού
το κλάμμα
αφού προβέλνει
το θηρίο
τ’ανεμόδαρτο
ίδιο ξυλάρμενο
μέσα στης ζήλειας
το δρολάπι
– κι’ όχι ο
συνηθισμένος
ο Μινώταυρος
ο γνώριμος
αλλά
ένας ταύρος
με ανθρώπινο
κεφάλι –
και πίσω
τα πλατειά
φτερά
ανεμίζουνε
– ωσάν τ’ αγρίμι
π’ ούρλιαξε
σε βάθρα
αγαλμάτων –
και τα λυχνάρια
δείχνουνε
το δρόμο
που έρχουνται
και οι δαυλοί
ορίζουν
της
πομπής
το δρόμο
κι έρχονται
οι ανέραστες
παρθένες
που ασέλγησαν
σ’αντιφωνάρια
λυτρωμού
και
πόρπες
σαβανώτρες
κι’ έρχονται
και μου
δείχνουν
με τα
ματωμένα χέρια τους
το δέντρο
της ζωής
και του
θανάτου
όμως δεν με γελούν
γιατί τα
χείλια
μου
τα ξέσκισ’άσπλαχνα
η
εκδίκησις
κι’ ο
πελεκάνος
της θυσίας
και γιατί
μες’ στα
μάτια μου
βαθειά
ριζώσανε
τα
μανιασμένα
αστροπελέκια
του
πελάγους
κι’ αν ο
ανίερος κύκλος
δεν κατάφερε
να ζήση
μεσ’ στο
είναι μου
τα σαρκοβόρα
τρεχαντήρια
οι
υπερήφανες
αγριοφωνάρες
μου
ξυπνήσανε
τις
ερημιές
τις
φοβερές
που
ζώνει
η
νύχτα
κι’αν η πομπή
κυλάη
το δρόμο
της
μεσ’στων δαυλών
τα φώτα
και τα σείστρα
και μπρος
πάντα
πηγαίνει
ο ταύρος
ο
ανθρωπόμορφος
και τελευταίες
οι παρθένες
με τα μύρα
όμως
το
ξέρω.
είμαι
ο μόνος
που εδάκρυσε
όταν
περάσανε
αυτά
τα
λυρικά
σφαχτάρια
και ξέρω
ότι
το δέντρο
όπου
εφάνταξε
είναι
το δέντρο
της ζωής
μονάχα
είναι
το δέντρο
που
στις
δροσερές
παλάμες του
κρατά
το αιώνιο μυστικό
της
λήθης
κι’ είναι
το
δέντρο
που
καρτερικά
πάντοτε
πρόσμενα
να γίνω ένα
με τις
φυλλωσιές
του
είναι
το δέντρο
το
μονακριβό
που
τα λουλούδια
του
έλεγαν
πάντα
το
τραγούδι
της
χαράς
μου
κι’ειν’ η Ευρυδίκη
η Ευρυδίκη που έρχεται
και φεύγει
και ΞΑΝΑΕΡΧΕΤΑΙ
για
να
σταθή
οριστικά
μεσ’ στη
φρικτή
πληγή
των
αγριεμένων
σωθικών
μου
(κι’ ίσως
και
για
να δικαιωθή
ο παληός
χρησμός
που
κάποτ’ ώρισε
πως είμαι
ο Ορφέας
ο ψηλός
λεπτός
κι’ αθάνατος
βγαλμένος από
τα πλατεία
τα στήθια
του
Ερμή
του
Τρισμεγίστου)
και τώρα
που
το όνειρο
εθριάμβεψε
μες’
στο μικρό
λιμάνι
όπου άραξε
η πυρκαϊά των φοινικιών
στις
μαρμαρένιες
γούρνες
πάλι η χαρά του ήλιου
ολούθε
απλώνεται
κι’ ήχουν
μονάχα
οι
βαρύαυλοι
σαν
έρθη
η
νύχτα
LE SEIGNEUR DE CARYTAINE
Le seigneur de Carytaine, cet homme si fameux …
Chronique de Morée
A Robert Levesque
Mais qui donc a brandi le coutelas de guerre
et marche sans repos, la nuit par les marais,
ayant orné son front de myrtes et de lauriers,
couvrant sa nudité de paletots lyriques?
Quel est donc celui qui, dans la tristesse obscure
de midi, combattit le monde et fut vainqueur,
qui dans les champs traîna les tresses toutes blondes,
et remplit de regards clairs fossés et ravins?
Celui qui dans son coeur a revécu le mythe
du rêve et de la vie, de l’esprit et du corps,
qui était un bateau qui partit sans retour,
une statue dressée sur les rives désertes?
Qui lorsque le soleil sombrait delà les monts,
comme l’aigle royal, paraissait plein de gloire,
lui la fierté du jour, le bouclier de l’aube?
Digne amant de la nuit et des niches secrètes?
S’il fut jadis aimé des treize néréïdes,
qu’il boive tout d’abord l’eau d’immortalité
et s’il est celui qui délivre, l’imagier,
que se perde effacée son ombre avant qu’il parle.
Nous l’avons attendu dans les maisons détruites,
dans de sombres miroirs, dans les mosquées fermées,
coeurs que le mal d’amour creusait profondément,
regards que révoltaient le chagrin du désir.
Et lorsqu ’il sera là il lèvera sa lance,
il nourrira de flots de sang le feu glorieux,
il jettera au vent tous les coeurs arrachés,
et se tiendra vengeur au Château du Silence.
Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΥΤΑΙΝΑΣ
ο αφεντής της Καρυταίνας ο εξάκουστος εκείνος …
(Χρονικόν του Μορέως)
εις Ροβέρτον Levesque
Ποιός ειν’ αυτός που σήκωσε πολεμικό χαζράνι,
κι’ όλη τη νύχτα περπατεί, σε βαλτονέρια οδεύει,
το μέτωπο του κόσμησε με σέλινα και σμύρτα,
και σκέπασε τη γδύμνια του με λυρικά παλτά ;
Ποιός ειν’ αυτός που στα θαμπά της θλίψης μεσημεριά
μ’όλο τον κόσμο τάβαλε και βγήκε νικητής,
που μεσ’ στους κάμπους έσυρε ολόξανθες πλεξούδες,
γέμισε τάφρους κι’ εγκρεμούς με μάτια λαμπερά ;
Αυτός, που μεσ’ στα στήθια του ξανάζησε το μύθο
του όνειρου και της ζωής του νου και του κορμιού,
που είταν καράβι κι’ έφυγε να μην ξαναγυρίση,
που είταν σαν άγαλμα στητό σ’έρημούς αιγιαλούς ;
Που όταν ο ήλιος έδυε πίσω απ’ τα κορφοβούνια
εφάνταξε ολόλαμπρος ωσάν το σταυραητό,
που είναι της μητέρας καύχημα και της αυγής σκουτάρι,
της νύχτας άξιος εραστής σε μυστικούς σηκούς ;
Αν’ είναι αυτός π’αγαπήσαν οι δεκατρείς νεράϊδες,
προτού πλησιάση ας πάη να πιή τ’αθάνατο νερό,
κι αν είν αυτός ο λυτρωτής, ο εικονισματάρης,
προτού μιλήση, ο ίσκιος του ας σβύση κι’ ας χαθή.
Χρόνια τον επροσμένανε στα ερειπώμενα σπίτια
και σε καθρέφτες σκοτεινούς, στα τζάμια τα κλειστά,
καρδιές που ώργωσε βαθειά ο πόνος της αγάπης,
μάτια που ώργισε φριχτά των πόθων ο καϋμός.
Κι’ ως έρθη, το πελέκι του, ψηλά θαν το σηκώση,
θα θρέψη μ’αίμα ποταμούς ηρωϊκή φωτιά,
τα σπλάχνα που ξέρριζωσε στους άνεμους θα σπείρη,
και θα σταθή εκδικητής στό Κάστρο της Σιωπής.
LE CONTE DE LA BELLE AUX GRANDS OISEAUX
Il portait une panoplie de Gitan, tout l’attirail des Bohémiens. Il se pencha et s’étendit sur l’herbe verte et fraîche, dans la légère chaleur de ce midi printanier. Mais des murmures, venus du dehors, l’empêchaient d’entrer en profondeur dans la jouissance du doux ciel bleu et d’apprécier pleinement les deux petits nuages blancs qui flottaient à l’horizon. Et il y avait aussi là deux immenses et superbes peupliers. A la vérité, il y avait dans le mur nord une porte cachée par un lourd rideau. Ce n’était d’ailleurs pas un secret. Au bout de quelques instants, la porte s’ouvrit, le rideau fut tiré et un homme vêtu d’une toge apparut. « Où sommes-nous, demanda-t-il? » Le poète se leva, s’approcha du hublot et, tout en caressant la crinière du lion de la main droite, jeta un coup d’oeil dehors: « Nous approchons », ce sont les mots mêmes qu’il prononça, « nous approchons de Beyrouth ». Il frappa alors un coup et la fontaine tourna, les robinets s’ouvrirent et les eaux commencèrent à couler, à monter de façon inquiétante, submergeant tout. Alors il se rua sur la fille, prit ses seins à pleines mains et l’embrassa sur la bouche avec fougue. Il sentit brusquement une flamme dans ses entrailles: une couronne de feu lui encerclait les reins tandis que commençait l’implacable érection de sa verge. CE PHALLUS de marbre fut dressé sur le rivage, et à toute heure du jour, des choeurs de jeunes filles, couronnées de fleurs et enlacées, arrivaient et se mettaient à chanter: un chant grave, lent et gracieux. Une fille, s’éloignant de la danse, s’agenouilla et remonta le gramophone. Le poète, à nouveau là, lui dit: « Il est plus pâle que la lune ».
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΩΡΑΙΑΣ
ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
Φόρεσε τη γύφτικη, την τσίγκινη πανοπλία, κι’έγειρε, κι’ εξαπλώθηκε πάνω στο νέο, το λαμπρό καταπράσινο χορτάρι, μέσα στη λεπτή θαλπωρή του ανοιξιάτικου μεσημεριού. Κάτι ψίθυροι, όμώς που έρχουνταν απ’ έξω, δεν τον αφίνανε να μπή βαθειά στην ηδονή του γλυκά γαλαζιού ουρανού. να χαρεί τα δυο μικρά άσπρα σύννεφα πού αρμενίζανε μακρυά, στην άκρη του ορίζοντα. Είτανε κει και δυό πανύψηλες ωραιές λεύκες. Πραγματικά, επί του βορεινού τοίχου υπήρχε βαρύ παραπέτασμα που έκρυφτε πόρτα (δεν ήταν, άλλωστε, μυστικό). Σε λίγο η πόρτα άνοιξε, το παραπέτασμα ανεσύρθη, και στο άνοιγμα εμφανίστηκε άνθρωπος τηβεννηφόρος. «Που βρισκόμαστε;» ερώτησε. Ο ποιητής εσηκώθηκε, πλησίασε το φιλιστρίνι, κι’ ενώ με το δεξί χέρι χαϊδευε τη χαίτη του λιονταριού, έρριξε όξω μια ματιά. «Πλησιάζουμε», είταν ακριβώς οί λέξεις που είπε, «πλησιάζουμε στη Βηρυτό», κι’απότομα δίνει μια, και γυρνάει η βρύση, κι’ανοιγούν οι κρούνοι, κι’αρχίζουν πιά τα νερά να τρέχουνε, να καταχλύζουν τα πάντα, ν’ανεβαίνουν ανυσηχητικά. Τότε ορμά, χουφτιάζει τους μαστούς της, και την φιλά παράφορα στο στόμα. Μια φλόγα αισθάνθηκε ξαφνικά ν’απλώνεται στα σωθικά του, μια πύρινη στεφάνη να τον ζώνη στα νεφρά, ενώ άρχιζε η ανηλεής ανόρθωση του πέους. ΑΥΤΟΣ Ο ΦΑΛΛΟΣ, μαρμάρινος, εστήθηκε σ’ ακρογιάλι, κι’ έρχουνταν όλες τις ώρες της ημέρας χοροί κοριτσιών, στεφανωμένα με λουλούδια, και τραγουδούσαν αγκαλιασμένες. Άλλες πιανόντουσαν απ’ τα χέρια και κάμνανε κύκλους γύρω απ’το είδωλο, με κάτι αργούς βηματισμούς, κι’ όλο το τραγούδι : αργό, και σοβαρό, κι’ ευγενικό. Μια κόρη ξεμάκρυνε απ’ το χορό, γονάτισε χάμω, και κούρδιζε το γραμμόφωνο. Ο ποιητής, πάλι εκεί. «Χλωμότερος κι’ από τη Σελήνη», της είπε.
HYMNE A LA GLOIRE
DES FEMMES QUE NOUS AIMONS
Dans les peuples vraiment libres,
les femmes sont libres et adorées.
SAINT-JUST
les femmes que nous aimons sont comme des roses
elles viennent nous retrouver
la nuit
quand il pleut
elles abolissent de leurs seins notre solitude
elles pénètrent dans nos cheveux
et les rendent beaux
comme des larmes
comme de lumineux rivages
comme des roses
les femmes que nous aimons sont des cygnes
et leurs parcs
n’existent que dans nos coeurs
leurs ailes sont
des ailes d’ange
leurs statues sont nos corps
et les arbres des allées se sont elles-mêmes
debout sur la pointe de leurs pieds
légers
elles s’approchent de nous
et c’est comme si
nous embrassaient
sur les yeux
des cygnes
les femmes que nous aimons sont des lacs
dans leurs roseaux
sifflent nos lèvres enflammées
nos beaux oiseaux nagent dans leurs eaux
et quand ils s’envolent
les lacs
- dans toute leur fierté -
les reflètent
et il y a sur leurs rives ces lyres blanches
dont la musique étouffe en nous
toute amertume
et quand elles inondent notre être:
joie
et calme
les femmes que nous aimons
sont des lacs
les femmes que nous aimons sont comme des drapeaux
elles flottent dans le désir des vents
leurs longs cheveux
brillent
la nuit
dans la chaleur de leurs paumes elles gardent
notre vie
leur doux ventre
est la voûte céleste
elles sont nos portes
nos fenêtres
les escadres
nos étoiles vivent toujours auprès d’elles
leurs couleurs sont
les paroles mêmes de l’amour
leurs lèvres
sont le soleil et la lune
et leur étoffe est le seul linceul
qui nous convienne
les femmes que nous aimons sont comme des drapeaux
les femmes que nous aimons sont des forêts
chacun de leurs arbres est un message de la passion
quand nos pas
nous égarent
dans ces forêts
et que nous nous perdons
c’est alors justement
que nous nous retrouvons nous-mêmes
et d’aussi loin que nous entendions venir les tempêtes
ou que le vent nous apporte
les musiques et les rumeurs
de la fête
ou les flûtes du danger
rien ne peut plus nous effrayer
puisque leurs feuillages épais
sûrement nous protègent
puisque les femmes que nous aimons sont des forêts
les femmes que nous aimons sont comme des ports
(seule destination
de nos beaux navires )
leurs yeux sont les brise-lames
leurs épaules le sémaphore
de la joie
leurs cuisses
des rangées d’amphores sur les jetées
leurs pieds
nos tendres phares
- que les nostalgiques appellent Catherine -
leurs vagues sont
de sublimes caresses
leurs sirènes ne nous trompent pas
amicales
elles ne font que
nous montrer la route
qui mène aux ports: ces femmes que nous aimons
les femmes que nous aimons sont de nature divine
et quand nous les tenons
serrées dans nos bras
nous devenons nous aussi semblable à des dieux
nous nous tenons dressés comme des tours farouches
rien ne peut plus nous jeter bas
elles
nous entourent et nous retiennent
de leurs mains blanches
et les peuples
et les nations
viennent nous vénérer
et proclament
nos noms
immortels à jamais
parce que les femmes que nous aimons
nous transmettent
aussi
leur nature
divine
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ
Dans les peuples vraiment libres, les femmes sont libres et adorées.
SAINT-JUST
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
ειν’ τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ’αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες ειν’ αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι’ είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι’ ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
– υπερήφανα ως ειν’ –
οι λίμνες
κι’ είναι στις οχθές τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι’ ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
ειν’ οι γύναικες π’ αγαπούμε
λίμνες
ειν’ οι γυναίκες π’αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μες’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
ειν’ οι απαλές κοιλές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ’άστρα μας συνεχώς ςούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους ειν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
ειν’ οι γύναικες π’ αγαπούμε σα σημαίες
ειν’ οι γύναικες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους ειν’ κι’ ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’αυτά τα δάση
μασ πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες ειν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι’ όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
η και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές τους θορύβους
της γιορτής
η τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε – φυσικά – δεν μπορεί να μας φοβίση
ως οι πύκνες οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’αγαπούμε είναι σα δάση
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
ειν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους ειν’ ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μήροι τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί μας φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάςουν Κ α τε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
– φιλικές –
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες π’ αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι’ όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι’ εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν ειν’ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι’ έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ονομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία