Δύο ηχητικά ποιήματα: εδώ
ΩΣ ΟΜΗΡΟΣ
Όμηρος,
άσαρκης
αγάπης
σαρκοβόρας,
γδέρνω τους βραχίονές μου,
στα συρματοπλέγματα
των ονείρων Σου,
μητέρα.
Το αίμα μου στις γλάστρες,
του μπαλκονιού Σου,
στάζει .
Ποτέ δεν ήσαν τα κρίνα
πιο κόκκινα.
Ποτέ πιο αθώα.
ΕΡΩΤΙΚΟ
Σε πάμφωτη αιμορραγία,
ξημερώθηκα.
Ή σκέψη σου,
κατέτρωγε τη μέσα μου
καμπύλη.
Ο έρπητας, στ’ απανώχειλο,
μαρτυρούσε
πώς πέρασες στην νύχτα μου,
σαν πυρετός .
Το σώμα μου, όλο ,
μια παρενέργεια
ερωτηματικού.
Αφέθηκα,
στα νερά του πρωινού λουτρού,
κι είπα:
«Δεν αναρωτιέται , ο Πρωτέας, τι είδους είν’ η θάλασσα.
Μα μήτε κι εκείνη …»
MΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΑ
Ξύπνησα νύχτα.
Αντί του ραντεβού,
σ’ ονειρευόμουν απ’ το απόγευμα :
υπαίθριο τραπεζάκι, καφές διαρκείας .
Ένα μπουλούκι αυτοκίνητα ,
περνούσαν δίπλα μας σημειωτόν,
αφήνοντας κάτι από αμόλυβδη
στα χείλη της κούπας σου ,
πριν μποτιλιάρουν.
«Μα που πάνε όλοι αυτοί;», συλλογίστηκα
-και ξύπνησα ξαφνιασμένη-
«Γιατί φεύγουν, γυμνοί, μες στα παλτά τους,
και πού πηγαίνουν;
-έτσι μονάχοι στην Αγάπη -;»
Εκείνη πάλι , -η αγάπη θέλω να πω-,
Κρεμόταν λίγο πιο μπροστά και πιο δεξιά ,
πάνω απ’ το κεφάλι τους,
(στο βραχίονα του καθρέφτη,
με το σταυρουδάκι και την χάντρα
για το ξεμάτιασμα),
σαν μαχαιριά, ανεπίδοτη, στιλπνή,
προσμένοντας την ώρα :
Να χαράξει ,
στ’ ακόσμητο στήθος τους.
Η2Ο & Νa
Στο μαξιλάρι,
εκεί που λείπεις,
έβαλα χαρτί λευκό .
Να το γεμίζω λέξεις
άρχισα.
Άλλα φιλιά, να επινοώ,
καινούργια.
Η γλώσσα,
μελάνι στο δέρμα ,
σε καταγράφει –ποίημα.
Στην κοιμισμένη πλάτη σου,
σχηματίζω, υγρό, τον
χημικό τύπο της επιθυμίας.
AΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ
Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα
Υπάρχει ένας τοίχος.
Ένα βουνό,
ένας τοίχος,
ένας στίχος.
Υπάρχει.
Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα.
Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα
Υπάρχει μια Αγάπη,
μια πέτρα
ένας λίθος
μια λήθη
Υπάρχει,
Ανάμεσα στην Αγάπη
και το σώμα.
Ανάμεσα στην Αγάπη
και σε μένα
Υπάρχει μια λύπη,
ένα μελάνι
ένα χαρτί
που λείπει
Υπάρχει.
Ανάμεσα στην αγάπη
και τη λύπη,
ένας λειψός Θάνατος
κομμένος στα δυο.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
Δρόσισε
ξανά στους πολικούς.
Στα μάγουλά μου
καθρεφτίζονται τ’ αστέρια.
Ψηλά η άρκτος, η μικρή,
κλείνει το μάτι
στο φεγγάρι κι εκείνο ,
ξεκαρδίζεται.
Δως μου, καρδιά μου ,
ένα κομμάτι
φρέσκο γέλιο σου, ξανά,
κι ας πούμε , Αντίο .