ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Η θάλασσα αρωματίζεται μ΄ ευκάλυπτο και πεύκο.
Μοιάζει με προσπάθεια εμφύτευσης μνήμης
από μια πρώην χλωρίδα.
Και παιδιά να βουτάνε σε ρυθμούς ξέφρενους.
Και μικρομάνες, καθώς επιδιώκουν βολικές γέννες,
σχεδόν μη γέννες.
Και σύννεφα να επικρέμονται απ΄ το αυριανό φθινόπωρο.
Μια πήχη πριν το χειμώνα.
Μέδουσες μεσοπέλαγα τ΄ ουρανού τα σύννεφα.
Θα μας πάρουν λες όπως τα αερόστατα το καλαθάκι τους.
Εδώ τίποτα δε θυμίζει πτώση ή ταπείνωση.
Όλα προβάλλονται με διάθεση πληρότητας.
Ό,τι οδηγεί στην επανάληψη του ανύποπτου.
Όπου κάτι τσακίζει τον ασπασμό
πριν μυρίσει ο έρωτας,
αλλά δε θέλουμε να μάθουμε τι.
*
ΟΡΕΙΝΗ ΖΩΝΗ
Τις καθημερνές θα συναντήσεις μαρμαρένια μνήματα
καβάλα σε καρότσα τετρακίνησης.
Σε προσπερνούνε βιαστικά στην εθνική
και χάνονται στην επόμενη διασταύρωση.
Κι΄ είναι τα Σάββατα οπού σοροί και κόλλυβα
καταφθάνουν απ΄ τα πέρατα.
Ο ιερέας, ο ψάλτης, ο σκαφτιάς, αν και ξένοι,
αποτελούν το τιμώμενο άγημα στα καραβάνια των πενθούντων.
Η μνήμη ανασκάπτεται πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ναοί, χοροστάσια, καφεταβέρνες, αγάλλονται όλα.
Η εντοπιότητα προάγεται σε πεμπτουσία της επικράτειας.
Το διάφορο, από κοιμητήριο σε κοιμητήριο,
διασαλεύει την πενία στα ψηλά βουνά.
Εδώ πάνω τα Σάββατα του πένθους είν΄ ένα γλέντι όλα.
Κι΄ ύστερα, η νέκρα της Κυριακής,
γιατί οι Κυριακές είναι της Δευτέρας.
Και οι Δευτέρες δεν είναι παρά
το εναρκτήριο λάκτισμα της απώλειας εκεί κάτω.
*
ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΟΥΣ
Ό,τι εκκενώνει το σύμπαν, τα υπολείμματα του ήλιου.
Όπως ξάνει τα μαλλιά του περιδιαβάζοντας κατά τη δύση.
Και οι χείμαρροι μιας καταιγίδας.
Η αυτοπεποίθηση της φυγής, κυρίως.
Ό,τι παρασύρεται με τους αφρούς της ενδοχώρας.
Καθώς άνοιξαν τ΄ ακροδάχτυλα των ηπείρων.
Κάθε πληγή είν΄ ένα Δέλτα
και εκβάλλει κοιτίδες στη θάλασσα.
Εδώ θα βαπτιστούν ταυτότητες και λαλιές.
Η μάνα θα λησμονήσει την ανάσα του παιδιού της.
Ο γιος θα απολέσει το χέρι του πατέρα.
Οι άνεμοι θα σηκώσουν πολυχρωμίες .
Ευάλωτα νερά, ισχυρά χρώματα.
Κι΄ ύστερα αυτές οι λέξεις βάφουν
την ακτή μου με της ανάγκης το ανεξίτηλο.
*
ΠΑΡΑΛΙΑ
Σηκώθηκε καιρός.
Ξέσυρε αγρούς και εργοστάσια ως την ακτή.
Εξόκειλαν ποστάλια, γκαζάδικα και ρυμουλκά.
Και ξύλινα με τις μπουγάδες στα ξάρτια τους να σβήνουν.
Σκιές, αργόσυρτα τραγούδια στην αύρα εκεί.
Κατανοούνται ως συναξάρια∙ βότσαλα αγίων πια.
Και η γύμνια του κοριτσιού όπως την περιγράφει ο ήλιος.
Κάρβουνο και αιωρείται στο γλαυκό σώμα του χάους.
Μια ελπίδα δίπλα μου σαν δραπετεύει στην κυματαγωγή.
Κι΄ εγώ την εγκαλώ για απερισκεψία εξ΄ αρχής.
Μας τσάκισε η πίστη τη ζωή.
Όπως παλεύουμε με την ελιά μέχρι να δώσει.
Κι΄ έχει γεύση πικρή το αίμα του φωτός.
Να δοκιμάζουμε στ΄ ακροδάχτυλο τη χημεία του Θεού.
Τον ίδιο να δοκιμάζουμε.
Ότι η οδύνη είναι η έμπνευση των τοπίων μου.
*
ΠΕΡΙΣΚΕΠΑΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ
Ταχυδρομείο συνοικίας ή εντόσθιο πόλεως.
Εδώ πωλούνται είδη φιλοτελισμού, χρόνος από ήλεκτρο
κι΄ ένα κόκκινο άλογο με πράσινη χλαμύδα.
Ιππέας άγιος Δημήτριος αρματωμένος πνευματικά
κατά Φώτη Κόντογλου.
Μια σφραγίδα πλέον σε καλοζυμωμένα σύνορα.
Αποτύπωση ανέμου ή παγετώνας σε στιγμή καλπασμού.
Όλο κι΄ όλο αυτό… σε στιγμή καλπασμού.
Πλην όμως υπάρχει και το τρεχαντήρι πλάι της.
«Τρεχαντήρι», νεολογισμός, όσο να πεις.
Άνοιγμα πελάγους στον τοίχο, ή ένσημο αφής
σε κοιμητήριο ξύλων.
Ταξίδια συντετριμμένα, καρδίες συντετριμμένες.
Και μια φωτογραφία Φαλήρου ή άλλο πρώην Δέλτα.
Όπως έχουν καταχωθεί οι στεριές εν είδη Λος Άντζελες.
Εξώστες και δώματα ασφάλτου.
Μας συντρίβει ετούτο το στοιχειό
με τον κλαυθμό του,
όπου το ΄να κύμα αγνοεί το άλλο.
Κάτι σαν θάλασσα αμνησίας ή ολιγωρίας.
*
METAPHORE IV
(της Φρόσω και του Χάρη Τζεδάκη)
Γνωρίζουν∙ και γνωρίζουν σημαίνει οδύνη.
Όπως αυτό το αιδοίο στις συναρμογές της πόλης.
Θα οδηγεί στην επόμενη πορεία μάλλον.
Πίσω απ΄ το τετελεσμένο.
Ή θα εκβάλλει στην αθέατη πλευρά μιας υπόσχεσης.
Κι΄ έξαφνα πετάει ανάμεσα μας μια πεταλούδα.
Σαν παρουσία ελπίδας ή σταγόνες αίματος.
Μερικά σημάδια ακόμα.
Ότι γεννάει σκέψη, του ηφαιστείου ιπποδύναμη.
Μπορεί έτσι ν΄ ανακουφίζεται η ασχήμια της πόλης,
αλλά η εικόνα επιμένει ουδέτερη.
Δε μιλάνε για ομορφιά εδώ∙
απλά την ξέρουν και περιμένουν.