Quantcast
Channel: Ποιείν
Viewing all articles
Browse latest Browse all 4221

Alfonsina Storni ( Argentina,  1892-1938), Τρία ποιήματα (μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας)

$
0
0

 

Ρίο ντε Πλάτα σε μαύρο και ώχρα

 

Η καταχνιά  είχε ροκανίσει   τον ορίζοντα του

και οι ψηλές γκριζαρισμένες κολώνες του

ριχνόντουσαν προς τη θάλασσα και παραπετάσματα

ήτανε πάνω απ’ την παλίρροια του Ατλαντικού

 

Είχε αγκυροβολήσει  εκεί   σιδηρούχο

αγναντεύοντας  τους  γεννήτορες του να ‘ρχονται απ’ τον βορά •

δυο πράσινοι αίλουροι απ’ το βουνό και την πέτρα

πηδούσαν από τον τροπικό για να το  σιγοφάνε:

 

Γιατί πριν καν γεννηθεί έσβηνε κιόλας

και στην καταφρόνια του  ανεπαίσθητα να συστρέφεται

του εαυτού κύριος, σφιγμένα τα χείλη.

 

Νιμμένα  ρόδα τού  έριχνε ο ουρανός

κι από τον όρμο  του σηκωνόταν μίσχοι  καπνού

πάνω από καμένα πλοία που αναγερτά είχαν αποκοιμηθεί.

*

 

Ρίο ντε λα Πλάτα σε ουράνιο νεφολοασημί

 

Κάποια στιγμή  μένεις λαγγεμένο από τον ουρανό

κι εντός σου το  συλλογάσαι • και ψηλά ανεβαίνεις

και διασχίζεις αργά   το ανάλαφρο στερέωμα.

Και ο ουρανός χαμηλώνει και στην πεδιάδα απλώνεται.

 

Και εκείνο το λευκό πανί  που ερχότανε

απ’ τη γραμμή  της θάλασσας, η κύρτωση που ανεβαίνει•

και η νέφωση όπου η  κύρτωση  έπλεε

οριζόντια κινείται μες στα μαλάματα σου.

Όταν ο έρωτας έτσι φορά το άνθινο  του ντύμα

όποιος θωρεί τον ουρανό κάμπους υδάτινους βλέπει

και όποιος το σώμα σου, γαλάζιους  ανάριου αιθέρα.

 

Και δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι δικό σου,

τα αναγερτά  νεφελώματα αιθάλης

ή  το πέρα δώθε των γκρίζων νεφών .

 

 

*

Ρίο ντε Πλάτα σε χρυσαφένιο  γκρίζο

 

 

Η  ανάσα του  βαριά και αργή

έμενε ήσυχο, και να χάσει δεν ήθελε

τον ύπνο, και απ’ τ’ ανοιχτόγκρίζο σώμα του

χάραζε   μελιχρούς χρυσαφένιους αγγέλους.

 

Ονειρευόταν  μια Πολιτεία με ουράνια πανύψηλα ,

ούτε ένας τσακισμένος άνθρωπος στον μίσχο της και καθαρές

οι ομοιόμορφες κορυφογραμμές της•   κι ένα χέρι

που Δίνω έλεγε ανοιχτό στις πύλες του.

 

Δεν φέρναν ενόχληση  στο δέρμα του οι μύγες

από τις πέρα θάλασσες , ούτε τις έδιωχνε

και έμοιαζε δεμένο στον ουρανό  τον καθάριο .

 

Το ίδιο και   το δέντρο που ασάλευτο έμενε

και το αλαργινό  πουλί•  και τα ντελικάτα  σύννεφα

του γράφανε  τη λέξη: Προσμένω.

 

 

(Από τη συλλογή: Mascarilla  y trébol, 1938)

The post Alfonsina Storni ( Argentina,  1892-1938), Τρία ποιήματα (μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας) appeared first on Ποιείν.


Viewing all articles
Browse latest Browse all 4221

Trending Articles