Νυχτερινά βαλς
Άνοιγε το ραδιόφωνο στην ίδια πάντα συχνότητα.
Ήταν ένας σταθμός που είχε κλείσει πολλά χρόνια τώρα,
παρ’ όλα αυτά δεν μετακινούσε τη βελόνα.
Ένας ήχος από σβησμένη μουσική απλωνόταν στο χώρο,
ένας ήχος σταθερός, ενοχλητικός,
σαν την απεγνωσμένη φωνή μιας ανάμνησης
που γυρεύει ματαιωμένες λέξεις.
Έπειτα έκλεινε την κουρτίνα
κι ίσα που φαινότανε απ’ έξω
η μορφή ενός ανθρώπου που χόρευε βαλς.
*
Xωρίς έμπνευση
Κάθομαι ώρες σ’ αυτή την καρέκλα
έχοντας το μολύβι άεργο στο χέρι μου
κι επιχειρώ να στεριώσω μιαν αλήθεια
που αρνείται επίμονα ν’ αποκαλυφθεί.
Είναι, βλέπεις, πολλές μέσα μου
οι δυνάμεις τού ψέματος που την αποσιωπούν.
Παρ’ όλα αυτά δεν θα μπω σε καράβια
που κινδυνεύουν από εχθρικά πελάγη.
Καλύτερα εδώ, πάνω από ένα λευκό χαρτί
Μακριά από – έτσι κι αλλιώς ανίδωτες – τρικυμίες
που γεννούν ναυάγια.
Κι αν άγραφο θέλει να μένει μονίμως το χαρτί
δεν πειράζει.
Συμβαίνει κάποτε ο χωρισμός
να οφείλεται στην αγάπη.
*
Μέχρι τον διπλανό μου
Δεν βρίσκω αλλού τόση χαρά, όση στα ταξίδια.
Με κάθε ευκαιρία ν’ ανοίγω τα πανιά μου
και να ξεκινώ τη μακρινή πορεία
μέχρι τον διπλανό μου.
Μ’ ενθουσιασμό και με περιέργεια
να βγαίνω στ’ ανοιχτά τού μυαλού του
στον γλυκό κίνδυνο του αγνώστου του.
Αν χρειαστεί να ρίξω κι άγκυρα στο βυθό του.
Πώς αλλιώς θα μπορέσω να συλλέξω
ένα γεμάτο νόημα χαμόγελό του
ένα τρυφερό του βλέμμα
λίγες λέξεις του, που να ξεχειλίζουν
όνειρο, απελπισία κι αλήθεια.
*
Δελτίο καιρού
Συμβιβασμοί αναμένονται και αύριο σε όλη τη χώρα με συνεχείς πτώσεις αξιοπρέπειας. Μέχρι τα μεσάνυχτα, οι φωνές θα πνέουν ασθενείς ενώ χιόνι θα σκεπάζει το ασυνείδητο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι πάγοι θα λιώσουν και οι φωνές θα πνέουν στα ενδότερα από ενοχικές διευθύνσεις 9-10 μποφόρ. Νωρίτερα, κατά τις απογευματινές ώρες, θα ξεσπάσει θύελλα υπερκατανάλωσης γι’ αυτό και θα ευνοηθεί η κατά τόπους μεταφορά τύψης προς την Αφρική. Η ορατότητα στις περιοχές αυτές θα είναι περιορισμένη.
*
Περιμένοντας τον Γκοντό
Κουράστηκα πια να περιμένω.
Να μαζεύω όλη μου τη δύναμη
και να ουρλιάζω βοήθεια.
Κουράστηκα. Τι περιμένατε;
Είμαι κι εγώ θεός όπως όλοι σας.
Ένα δέντρο είναι η αντοχή μου,
χρειάζεται πότε-πότε λίγο φως,
λίγα πουλιά στα κλαδιά του, κελαηδίσματα,
λίγο νερό να πιουν οι ρίζες του.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα
ούτε φως ούτε σκοτάδι
μόνο ένα άχρονο γκρίζο
κι ένα ξερό δέντρο γυμνωμένο.
Δεμένος στον κορμό του υποφέρω.
Τι φοβερή μοναξιά κι εγκατάλειψη, τι προδοσία,
κι όμως ακόμα περιμένω.
Το δέντρο γέρασε, ερήμωσε ο τόπος κι ο χρόνος
μα ακόμα περιμένω – μέχρι πότε.
Πού να βρίσκεστε, άραγε με ξεχάσατε;
Δεν μπορεί, αφού ακόμα αναπνέω.
Αχ! Άνθρωποι, μήπως τελικά δεν υπάρχετε;
Εστραγκόν; Βλαντιμίρ!
Μ’ ακούει κανείς;
************************************
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος γενν. το 1981 και είναι κάτοικος Αμαλιάδας. Έχει σπουδάσει φιλολογία στο ΕΚΠΑ, ενώ έχει εκδώσει έξι λογοτεχνικά βιβλία για τις εκδόσεις Απόπειρα (τέσσερα ποιητικά, ένα με διηγήματα κι ένα δοκίμιο).
The post Γιώργος Αγγελόπουλος, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.