ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΜΕ
Ερμητικά
περίκλειστοι
από τα εγκόσμια
Απόμακροι
από ζωντανές ομιλίες
και εικόνες
Κι ανάμεσά τους
η απόσταση
που κάθε μέρα επινοούσε
διαφορετικά μαρτύρια προσέγγισης
Μόνη τους παρηγορία
ανάσα λαχτάρας
όταν οι πένες τους
Που μέσα από μια μυστηριακή αλληλογραφία
Ερωτοτροπούσαν.
Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ
Παθιασμένη εισπνοή
καυτή ανάσα
προσδοκίας
Η επιθυμία
Ο οικείος ξενιστής
του πάθους
και της προσμονής
Καθηλώνει τη σκέψη
οδηγώντας το συναίσθημα
στην παραφορά.
Με τα ψιχία τρέφεται
μιας απατηλής ανταπόδοσης
του χρόνου
Οι οδυνηρές παρακλήσεις
δεν τη συγκινούν
ώστε να γίνει πράξη
Η χορηγία των ονείρων της
είναι η ευεργετική ομηρία
των ονειροπόλων
Τιμωρεί την υπαναχώρηση
με το ισόβιο άλγος
του ανεκπλήρωτου
Κάποιες ευαίσθητες επιθυμίες
αυτοκτονούν
αφού πρώτα ασπαστούν
με κατάνυξη
Το ιερό λείψανο της ελπίδας.
Χαϊκού
Αχ Κλειτορία
ένα δέλτα σου λείπει
για την ηδονή.
***
Το Ωχ θα φύγει
Ο πόνος σου θα μείνει
Μάταιη κραυγή.
The post Γιάννης Τόλιας, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.