Αόρατος βλέπω
Κόμπος στο λαιμό, η ίδια ευτυχία, κάθε πρωΐ, ξεπλυμένη, προσπερνά με χαμόγελο.
Σαν κυρία, δαγκώνεται στα χείλη, σκορπάει
χωράφι κόκκινο, λιωμένα κεράσια.
Ο αέρας μοιράζει κοφτά φιλιά, στεγνός παφλασμός, στριμώχνει τη μέρα στα ώριμα κλήματα.
Στύβω σιωπή τη μουσική κι αφήνω το αυτί μου να μουλιάσει υγρασία, αόρατος χορευτής στην αλμύρα.
Στο μάταιο φως διαβάζω μουδιασμένες λέξεις, γράμματα ανάκατα σβησμένα.
Γράφω το όνομά μου με το νύχι στη μούχλα του τοίχου.
Η ανάσα μου βγαίνει κίτρινη σαν γύρη στεγνή σχεδόν παγωμένη.
Φυτρώνω, καρφίτσα στους καθρέπτες ανάμεσα, για να μπορέσω να δω.
Μηδέν
γέρνω δεξιά
το μόνο που βλέπω είναι στάχτη
γέρνω αριστερά και βλέπω μόνο βράχο
βουνό
σάπιο δόντι που ξερνάει πόνο
ο πόνος
γλεντάει τα σωθικά
μόνος μου, μόνος, είμαι μόνος
βλέπω τους υπόλοιπους να σβήνουν
κι όμως
γάλα ο χρόνος, χρώμα στα μάγουλα
δίπλα μου ανθίζει το μηδέν
δεν περιμένω τίποτα
αλλά το μηδέν είναι το όλον μου
τρένο που σβήνει γραμμές πίσω του
δεν λατρεύει κανέναν
κανένα μηδενικό
δεν ορίζει το ένα και το ολόκληρο.
Αποτυπώματα
ποιήματα, αποτυπώματα
λες και πρέπει
όσα πιο πολλά μπορούμε
τα αφήνουμε όσο πιο έντονα
να τα βρουν κάποιοι
κάποιοι να τα ακολουθήσουν
να υπάρξουμε
να επιβεβαιώσουμε το θάνατο μας.
The post Άκης Παρώδης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.