Διώκεται η μνήμη
Την κατηγόρησαν πως ήταν βασανιστική
Τους γέμιζε με τύψεις
Της πρόσαψαν πώς ήταν αδυσώπητη
Τους θύμιζε ευθύνες
Την κατηγόρησαν πως ήταν πατρική
Τους ήθελε αλύγιστους
Στο τέλος παραδέχθηκαν πως ήταν έτοιμη να τους καταδικάσει η ίδια
Κι αυτοί απλώς την πρόλαβαν
Η μνήμη διώκει όταν διώκεται
Ακούστηκε στην άκρη της αιθούσης
Λάθασσα
Τι ψυθιριζεις απέραντο γαλάζιο;
Ψιθυρίζω όσα οι άνθρωποι έπνιξαν μέσα μου
Ρηχή ήμουν κάποτε το ξες για να βαθαινει η αρετή των ανθρώπων
Μα των ψυχών οι άγκυρες με βαθυναν
Κι ο βυθός μου γέμισε με τον ιδρώτα των ναυτικών και τα δάκρυα των γυναικών ξοπισω
Δεν είναι νερά αυτά μη γελιέσαι είναι ο πόνος των ανθρωπων
Ταραντέλα
Στην Καλημέρα τον θάνατο με τον χορό ξορκίζουν
Κάθε στροφή και μαχαιριά στου θάνατου την πλάτη
Στης ταραντέλας τον ρυθμό ο θάνατος απάτη
Για μια στιγμή ο άνθρωπος αφέντης του δυνάστη
Κάθε φορά που γίνομαι μικρός και φοβισμένος
Χίλιες φορές θα σ’ αγαπώ σαν Γκρίκο ορκισμένος
Κι ένα θα σκέφτομαι θαρρείς στου Σιληνού την πόρτα
Της Αρέθουσας τον χορό και της χαράς τη νότα
Και σαν Σπαρτιάτισσα που έκανες τα νόθα
Στου Τάραντα τη γη εγώ τα στέλνω πρώτα
Να εκπληρώσουν τον χρησμό
Να δοξαστούν πεθαίνοντας στα στήθια του Ευρώτα
The post Άρης Ορφανίδης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.