Η ρομβία
Η ρομβία αφιχθέντος και σταθέντος στη γωνιά
μελωδίας μας παράγει ευφρανθείς η γειτονιά
βγαίνει πρώτον ο μπακάλης και μετά ο γαλατάς
πλην οργής εξερχομένη και πολύ το μελετάς
Χαίρε λυπηρά ρομβία,
δυστυχής είμε φέβγων
και αναχωρών εν βία
η νεάνις μην ιδών.
Την επαύριον ημέραν στην γωνίαν μου σταθείς
καταπλεύσας η ρομβία ήτο πάλιν αφιχθείς
αηδόνες είναι ψάλλων, παραδείσια πουλιά
πτερουγίζουν καρδερίνε στα ξανθά της τα μαλιά
Χαίρε εύθυμος ρομβία
η νεάνις κατελθών
δήθεν πήγε διά κομβία
και εθεάθη εξελθών
*
Η νήσος των Αζορών
Ένα πλοίον ταξιδεύον με υπέροχον καιρόν
αιφνιδίως εξοκείλει ανοιχτά των Αζορών.
Κι ένας νέος με μιαν νέα, ωραιότατα παιδιά
φθάνουν κολυμβών γενναίως εις πλησίον αμμουδιά.
Ζώντας βίον πρωτογόνου και ο νέος με την κόρη
κοίταζαν και κάπου κάπου εάν έρχεται βαπόρι.
Αλλά φθάσαντος χειμώνος και μη φθάνοντος βαπόρι
απεβίωσεν ο νέος και απέθανεν η κόρη.
Αργότερα αργότερα πλησίασαν δυο κότερα
ήρθε κι ένα βαπόρι ματαίως ψάχνον για να βρει
ματαίως ψάχνον για να βρει τον νέον και την κόρη.
Κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών,
που καταστρέφεις νέους και θάπτεις των κορών.
Να πέσει τιμωρία από τον ουρανόν
να λείψεις απ’ τους χάρτας και των ωκεανών.
*
Οι νεκροθάπται
Εις το φέρετρο θα έμπω
και στο μνήμα της θα μπω
να με θάψουν νεκροθάφται
με αυτήν που αγαπώ.
Η κακούργος κοινωνία
που μας χώρισε σκληρά
να χαρεί και ν’ απολαύσει
δύο πτώματα νεκρά.
Φέρτε κόλλυβα, λαμπάδες
και να έρθεις να με βρεις
να με κλάψεις ξαπλωμένον
παραπλεύρως της νεκρής.
Ετοιμάσατε πλερέζας
βάλτε μαύρον ρουχισμόν
ήρθαν σκοτειναί δυνάμεις
και διακόψαν τον δεσμόν.
Μαύρα, φίλοι μου, να βάλτε
τρέξατε να βρειτε ψάλται
ευρίσκομαι νεκρός
πεθαμένος και νεκρός.
Ψάλται και κανδηλανάφται
το κορμί μου αναπαύτε,
κλαύσατε πικρώς.
*
Σερενάτα
Πτωχός εγώ, πτωχή κι εσύ,
πτωχή κι η γειτονιά σου,
πτωχά τα ρούχα που φορώ
και τα ενδύματά σου.
Αλλά παρά τον πτωχισμόν
και που στερείσαι προίκας,
επιφυλάσσω δι’ εσέ
καλύτερας συνθήκας.
Χειμώνας, θέρος, άνοιξις
κι όλων των εποχών
καθώς και το φθινόπωρον
που πίπτουν των βροχών.
Θα κάνω παν το δυνατόν
δια να σε αποκτήσω
και οποιαδήποτε δουλειά
νά `ρθω να σε ζητήσω.
Μη με ποτίζεις στεναγμοί
προ της κλειστής σου θύρας
και μου πετάς γι’ ανταμοιβή
ογκώδεις ποτιστήρας.
The post Μποστ, Στίχοι appeared first on Ποιείν.