*
Στης μοναξιάς το οχυρό,
συνήθως ακούγεται ένα πουλί να κελαηδάει.
Και ξέρεις ότι δεν είναι για σένα.
*
Ο ένας μες στην αγκαλιά του άλλου.
Να χαθούμε αγκαλιασμένοι.
Πόσο δίκαιο για την αδικία των ερωτευμένων.
*
μερικές φορές ψιθυρίζω το όνομά σου
και χάνεται σαν προσευχή δίχως λόγια
είναι το σωστό για τη λανθασμένη απουσία σου.
*
Της φορούσε συνέχεια σφιχτό κολάρο στον λαιμό της.
Ο λαιμός της τώρα εκεί είναι άτριχος.
Πόσα αμέτρητα τα άτριχα φωλιάζουν μέσα μας.
Δεν ωφελεί να αφήσεις την παράβαση τους να σβήσει τη φλόγα σου.
Δικαιωματικά σου ανήκει.
*
Ο Άγγελος δεν έχει πλέον μνήμα.
Είναι μέσα σε οστεοφυλάκιο.
Η μάνα του δεν τον ξεχνά ποτέ.
Κι αν κάποτε γίνει αυτό, ζητά να τη βάλουμε μες στο χώμα.
Θανάτωση.
Ο Άγγελος έχει τη μαμά του μνήμα.
The post Φωτεινή Βακιτσίδου, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.