ΣΤΑΚΑΜΑΝ
Ένας σωρός η ηλικία που άφησες,
μια ταράτσα με μπλουζ στη διαπασών
ένα μισό φιλί, μου σκίζει τα χείλη
ένα βήμα μπροστά
ένα κλικ ο ήχος του άσφαιρου
το κλικ της γραφομηχανής
Μη με στεναχωράς- γράφω στον άνεμο
αερογράμματα
ξεμπερδεύοντας για πάντα μ‟ αυτή την συσκευή
Σις περισσότερες φορές αυτή την στεναχώρια
παίρνουν μαζί τους οι πεθαμένοι
όπως η νύχτα παίρνει το φεγγάρι
γιατί του ‟χει μιαν αγάπη λίγο τρελή
Οι τρελοί ήρωες
οι σταρ από νουβέλες
τρέχοντας με τσιρίδες στα γήπεδα για πλάκα
Μη με ρωτάς γιατί
είμαι η χαζή στα σύννεφα
ένας σωρός
έτσι για σαμποτάζ
Ένας σωρός οι ηγέτες με τα (θα) θανάτου
όταν γυρίζουν από τις περιοδείες
τα βάζουν στην κωλότσεπη
και διαλύονται στο πλύσιμο
Ο γύρος του θανάτου με το ποδήλατο του παππού
στοίβαζα ξύλινα καφάσια
για να ανέβω
όπως στοιβαζόταν ουρλιαχτό η εφηβεία
Θυμάμαι μια νύχτα λυρική τραγουδούσα Φίλιες βραδιές
με γόβες στιλέτο της μάνας μου
πέντε νούμερα μεγαλύτερα,
το δικό μου ήταν πινέζα
αλλά δεν το μετάνιωσα
Εκείνες της δεκαετίας του εξήντα
με τα φιογκάκια
θα τις απλώσω στην ταράτσα
θα βρέχει
και θα χορεύω με όλο εκείνο το τσούρμο παπουτσιών
χοροπηδώντας μέχρι το χάραμα
ένας σωρός
μέχρι να γκρεμιστεί η ταράτσα.
`
*
ΩΣΤΕ ΜΟΙΡΑΖΕΙΣ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ
Όταν ήμουν μικρή
δεν είχα ποτέ μια συγκεκριμένη θέση
όλο έτρεχα
και ανέβαινα σε δέντρα και κατάρτια.
με φώναζαν τφρρρρρρρ
κάπως παιχνιδιάρικα και ενοχικά.
θύμωνα πολύ.
Θα σας σφάξω
φώναζα
Θα σας σφάξω.
Είχα δει την γιαγιά μου να σφάζει τα κοτόπουλα τόσο
εύκολα
δίχως ενοχή
έτσι κι εγώ νόμιζα
όταν ο άνθρωπος τυραννιέται από πανικούς
δεν μπορείς να τον αφήσεις να τον κάνουν αλλόφρονα
Αφήσαμε τα παιδιά
τους ηλικιωμένους
στο δρόμο
το ίδιο συνεχίζουμε να κάνουμε
αλλόφρονες
στην καλύτερη
τους τσακίζουμε στα βράχια
γιατί ενώ είναι νεκροί
αναρωτιόμαστε
Πώς κι έγινε τέτοιο φονικό;
Σι παράξενα που φαντάζουμε
αν είχα όντως το κουράγιο
θα μας σκότωνα.
Σατάραμ -τατάραμ -τατάραμ
όλες οι μέρες της νεότητας μου
μικρό μου τραγουδάκι
το μοιράζω σε προκηρύξεις.
Νομίζω ότι πάψαμε να υπάρχουμε σαν ζωντανοί
Θεέ μου τι μαρτύριο αυτές οι συμπόνιες
Ώστε μοιράζεις προκηρύξεις
… είπε
*
ΑΦΙΛΤΡΟ ΣΤΡΙΦΤΟ
Έπεφτε φθινόπωρο
κι ένα φύλλο
ξεκόλλησε
Πολλοί τις έλεγαν ιστορίες
γέμιζαν με αυτές
τα βαγόνια της τρίτης θέσης
είχαν τσιγάρα άφιλτρα
στριφτά
και κορίτσια χωρίς σουτιέν
Έβγαζαν το μπλουζάκι
κι ήταν σκέτα κορίτσια
`
*
ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ
Νύχτα Αυγούστου
λίγο μετά
κάτω από το γιασεμί
μέσα στον κήπο
σαν απόψε
κορίτσι με τα ολόισια μαλλιά
μετέωρα
ανεβαίνει στο περιβόλι
η θύμηση μου
τρέχοντας έτσι
που ακόμη σαστισμένη με κοιτώ
κι ύστερα κλαίω
που όλοι μου οι άνθρωποι
μάκραιναν
σαν γέμισε το φεγγάρι
****************************************************************************************
Σκηνογράφος και ενδυματολόγος με σημαντική παρουσία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η Ελένη Νανοπούλου στην ποιητική της διάσταση μας οδηγεί, όμως, πίσω από τη σκηνή, πέρα απ’ το σκηνικό της καθημερινότητας, σε λεπτές όσο και καθοριστικές λεπτομέρειες. Τα «Άφιλτρα» είναι η έβδομη ποιητική της συλλογή. Ιδιόθερμη ποιήτρια, ευαίσθητος δέκτης και πομπός της σύγχρονης κατάστασης, κατορθώνει να μετασχηματίσει σε στίχους υπαρξιακές εμπειρίες που, παρότι εμφανίζονται ως ιδιωτικές, αντανακλούν κοινωνικά αιτήματα. Στα «Άφιλτρα», η ασφάλεια εγκαταλείπεται προς όφελος της δυνατής «γεύσης», το υπέδαφος είναι ροκ και οι ανάγκες επείγουσες.
The post Ελένη Νανοπούλου, «Άφιλτρα», εκδ. Bibliotheque, 2021 appeared first on Ποιείν.