Οικεία κακά
Τα οικεία κακά
φυλάσσονται
σε χαλασμένο κλίβανο.
Η απολύμανση εφικτή
στα ζώντα πάθη
κι ας τα ξεπλύνει ύστερα
ο χρόνος.
Φύλα την ποίηση
μού είχες πει
από τις συναισθηματικές εξάρσεις.
Οι αρχαίες ηρωίδες
απ’ την πολλή τη χρήση
σεντόνια με μεγάλες τρύπες.
Τα λυρικά εμβατήρια
του εθνικού καημού
πετρελαιοκηλίδα απλωμένη.
Αδιάφορα από πάνω της πετούν
τσίου τσίου
άκακα τα πουλάκια.
Από μακριά
οι παραθεριστές
όλα τα βλέπουν ειδυλλιακά.
Αρκεί τα τέκνα τους
να μην πάνε στα βαθιά.
*
Ποίημα αρκούντως συναισθηματικό
Το φύτεμα
αναγνωστικών βολβών
βγάζει ανθεκτικά φυντάνια
στης λύπης τα χέρσα τα χωράφια.
Ωστόσο
ο κάματος της αφής
σκορπά κακοσημίες μεταφορικές.
Οι επαφές βάρος περιττό
με αρχή, μέση και τέλος.
Κι αν γράψετε
άλλο ένα ποίημα με ανθάκια
σαν μάντισσα εκδικητική
χρησμό θα δώσω
που δε θ’ αλλάξει
με καμιά σας ικεσία.
*
But’s bat
Η νυχτερίδα τού “αλλά”
με κασκέτο κυνηγετικό
βγήκε για να συνθλίψει τις ελλείψεις
με όχημα μια ζυγαριά
και απλωμένα τα φτερά.
Πόσα ραντάρ χρειάζονται
για τον εντοπισμό της θλίψης;
Πώς έχασε η νυχτερίδα το μπουλούκι;
Χάρτινες σαΐτες τής πετώ
με δήγματα
για σένα.
Μη λησμονείς πως κάποτε θα κουραστεί.
Ανάποδα θα κρεμαστεί ξανά
για να επιστρέψει του ήλιου
η αποχαλιναγώγηση.
*
Σφαλιστά
Στο σφάλισμα
πικρά πικρά τα μάτια σου.
Κι όταν τ’ ανοίγεις
με πλημμυρίζει του Άδη το σκοτάδι.
Στα βάθη της ματιάς σου
γύρισα εύκολα την πλάτη.
Γιατί ήμουν ο πόταμος Αχέροντας
που όλο μπροστά κυλάει.
Οι ευτυχείς αντιστροφές
επιτελούνται άμεσα
στη χάρη του υγρού στοιχείου.
Η όραση αιφνίδια ανακοπή
σε κάθε επιστροφή.
*
Πολική αρκούδα
Κάθε φορά που το σώμα γίνεται θεωρία
επιστροφή στη σιωπή των πάγων.
Τότε που δεν υπήρχαν παγοθραυστικά.
Ούτε καν μια πολική αρκούδα.
*
Υλικά καύσης
Και από πότε έγινε ο οίκτος της ποίησης καυστικό υλικό;
Νικέλινο παπάκι
ήταν κάποτε θαρρώ
«ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου»
μανόλια ανοιχτή
σήμανση φωσφορική
στο πιο βαθύ σκοτάδι
επιστροφή από τον τάφο
χώμα που το πατούν
όσοι ακόμα αγαπιούνται.
Τώρα απόμειναν οι υποδείξεις
λίγος παρακμασμένος λυρισμός.
Εξακολουθητική επιμονή στις ήττες.
Πόσες υπέρλαμπρες ποιητικές βραδιές χωράν
σε κάθε προτροπή
να είμαστε ευτυχισμένοι και υγιείς;
Οι στίχοι
νιόβγαλτοι ειδικευόμενοι γιατροί
που ενθουσιωδώς
λενε έξω απ’ την εντατική
στους συγγενείς
ότι δεν πρέπει να σταματήσουν
να ελπίζουν.
Εγκλωβισμένες σφήκες
Κάποιοι από εμάς
εγκλωβισμένες σφήκες
σε φαναράκι
που περιμένει
να ανάψει.
Άλλοι
όντας αλλεργικοί
ανακαλύπτουνε
το μέλι.
Και το κεντρί;
Πού είναι το κεντρί;
*
Οι κομιστές
Σπεύδουν οι κομιστές
ερωτικές φωλιές
να αφανίσουν.
Οι ιστορίες
σήματα από εξωγήινους πλανήτες.
Από αύριο απαγορεύεται
κάθε σπονδή ερωτική.
Αχρείαστες τέτοιες εντολές.
Με κομμένα μέλη
άλαλοι
χωμένοι μόνοι
σε λαγούμια
ποιο άγγιγμα τάχα προσδοκούν;
Τα κορμιά φυσήματα του χρόνου.
Κεριά λιωμένα
σε έρημα νεκροταφεία.
Κι οι ποιητές
αδυσώπητοι επιτηδευματίες.
Ψευδείς ειδήσεις διασπείρουν
για αστερισμούς ματιών
αιώνιους έρωτες
αγγίγματα σε θαλασσινές σπηλιές.
Η πιο εφικτή
εξάλειψη
της ψεύτικης αγάπης
η λήθη.
Ή ένα ποίημα ακόμα.
Παρηγορητικό
κι από όλους κατανοητό:
να διδάσκεται
στη σχολική την ύλη.
“Κοιμήσου, Αυγερινέ μου,
με την άλλη.
Όταν θα δύσεις
πάλι μπροστά μου θα βρεθείς”.
The post Κωστούλα Μάκη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.