Όρος του επαγγέλματος
Στη βόλτα μας στο δάσος, στο βουνό
μετά από μέρες κούρασης
νύχτες πολλές που έσκυβα πάνω στα χαρτιά
μπερδεύτηκα
ήθελα να τονίσω τα έλατα
τη στίξη να προσέξω των συστάδων
να εξηγήσω τα ξέφωτα
μια κορυφή, αράδα ορφανή
αυτή πρέπει να πάει πιο πέρα, είπα
θα χαλάσει το διάστιχο.
Με απορία με κοίταξες
κι έπιασα γρήγορα κι αυτό να το διορθώσω
τι ωραία, είπα, που περνάμε
τι καθαρός που είναι ο αέρας
εδώ ψηλά στη γραμματοσειρά!
Το δώρο
Η τύχη μου είναι
ότι μ’ αγάπησαν
βαθιά
άνευ όρων
σε σκοτεινά βιβλιοπωλεία
σε ράφια
σε κομοδίνα
οι συγγραφείς που συνάντησα.
Μου χάρισαν τη στίξη τους
ρυθμό
όραμα
αν ήμουν μόνη, αγκαλιά
όποτε είχα θυμό, κρυφό μαχαίρι
κι όποτε είχα σπίτι, ερημιά.
Δεν ζήτησαν υπακοή
αντάλλαγμα
ούτε με γνώρισαν ποτέ
κάθε φορά καινούρια
τα μυστικά τους.
Το πιο σπουδαίο που μ’ έμαθαν:
να μην τους έχω ανάγκη
να μας ενώνει μόνο
η επιθυμία.
Κι όταν φοβάμαι
και σ’ αυτούς γυρνώ
σελίδα τη σελίδα
φύγε μου λένε
ζήσε
κι εγώ τους λέω
ναι.
Τελικά
Τόση μελέτη
σπατάλη βιβλίων
σπουδές σε χώρες και λαούς
για να μπορώ
αβίαστα ν’ απαντώ
“δεν ξέρω”.
Το βλέμμα μου τα βράδια
ξαπλώνει στα βουνά
παρηγορεί
το ανυπόμονο
το βιαστικό πρωί
μ’ ένα “θα δούμε”.
The post Λένα Καλλέργη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.