Tο δικαίωμα καθενός στην υποστήριξη οποιασδήποτε (ξανά: οποιασδήπτε) άποψης το έβρισκα ανέκαθεν αυτονόητο, δίχως να το εγκλωβίζω στις φόρμες της προσωπικής μου ασφάλειας. Δέχομαι, λοιπόν, την υποστήριξη του κομμουνισμού, του αναρχοκαπιταλισμού, του αντιεμβολιασμού, της αναρχίας, του μισανθρωπισμού, του ναζισμού, του εθνικισμού, της αυτοδικίας, του ρατσισμού κι όποιας άλλης, νοσηρής ή υπέροχης, δοκιμασμένης ή καινοφανούς ιδέας από τον οιονδήποτε, δίχως, φυσικά, να ασπάζομαι την ιδέα ή να αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να τοποθετεί εαυτόν υπέρ του νόμου, ο οποίος δεσμεύει άπαντες.
Επί διατυπώσεως άποψης, αναζητώ αυθόρμητα τη συνέπεια. Παραδείγματος χάρη, μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος γελά βλέποντας «Μπραφ» όταν ο Mikeius κλείνει την εκπομπή του λέγοντας «στα τραίνα», μη παραπεμπόμενος, προφανώς, στα έξι εκατομμύρια των θυμάτων του Ολοκαυτώματος που γνώρισαν ασύλληπτο πόνο, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν κάτω από πρωτοφανή αγριότητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Αν, όμως, αυτός ο ίδιος επιτεθεί σαν κάποιος να βίασε τη μητέρα του επειδή κάποιος άλλος τόλμησε να ισχυριστεί ότι στις καταγγέλλουσες βιασμό κατά το μοντέρνο trend υπάρχουν και κάποιες attention whores, τότε δεν πρόκειται να πειστώ ότι ο επιτιθέμενος εθίγη λόγω της υπερευαισθήσιας του στον ανθρώπινο πόνο. H υπερευαισθησία του είχε προηγουμένως ξεβρακωθεί όταν γελούσε με το «στα τραίνα» και δε με πείθει, πλέον, ως κινητήρια δύναμη των αντιδράσεων πτηνού που εδέχθη υπόθετο, όσο κι αν παρουσιάζεται ως τέτοια.
Μπορώ, εξάλλου, να κατανοήσω έναν σκληρό μαρξιστή, ο οποίος θεωρεί απαράδεκτη την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από ιδιώτες. Ένας τέτοιος μαρξιστής, όμως, ως εργοστασιάρχης, μου προκαλεί ένα γνώριμο συναίσθημα δύσκολα περιγράψιμο. Ας πούμε ότι τον θωρώ ως μια πράσινη, αηδιαστική βιοχλαπάτσα, που αντλεί ύπαρξη κουνώντας το δάχτυλο, διάγοντας βίο στο άλλο άκρο των πεποιθήσεων που υπερασπίζεται με περισσή γελοιότητα.
Τους Social Justice Warriors τους συναντά κανείς παντού. Απαιτούν σαν επιληπτικά θρασίμια να αλλάξουν επιστημονικές ορολογίες, επιτίθενται με περισπούδαστη εριστικότητα, προσβάλλουν σαν ιδιοκτήτες απόλυτης αλήθειας, απαγορεύουν τα ομηρικά έπη, αποσύρουν τη συλλογή Δαρβίνου από μουσεία, καταστρέφουν αγάλματα γιατί τα αντιλαμβάνονται ως σεξιστικά, βιάζουν ανεμόμυλους, κορμούς δένδρων, στύλους της ΔΕΗ, συνουσιάζονται με την αυταρέσκειά τους και φασίζουν. Μπορούν να σε λιθοβολήσουν αν τολμήσεις να πεις κάτι για το Ισλάμ, αλλά θέλουν να διδάσκεται το Life of Brian στους παιδικούς σταθμούς. Μας ζαλίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς για την Ορθοδοξία, αλλά για τους κομμένους λαιμούς δεν τους περισσεύει ούτε λόξυγκας. Κλαίνε και οδύρονται αν ένας αστυνομικός σπρώξει ένα διαδηλωτή, αλλά αν ένας δικός τους κάψει ζωντανή μια έγκυο μιλούν για παράπλευρες απώλειες ενός δίκαιου αγώνα ή αποστρέφουν το βλέμμα τους, αφού δεν υπάρχει θεσμικό ατόπημα στη δολοφονία.
Τι να πεις. Βιοποικιλότητα.
The post “Βιοποικιλότητα” (γράφει ο Δημήτριος Μουζάκης) appeared first on Ποιείν.