Κάθομαι στο παιδικό δωμάτιο και σε περιεργάζομαι.
Προσπαθώ να ταξιδέψω
σε εκείνους τους καιρούς
που στο άκουσμα της βροχής ανατρίχιαζες,
τότε που τα υποτιμητικά λόγια ενός ξένου
λύγιζαν την εφηβική σου τόλμη,
την ίδια στιγμή που στις δοξασίες δικών σου ανθρώπων
στεκόσουν παγερά αδιάφορη.
Τότε που ο μικρόκοσμός σου φάνταζε γιγάντιος,
ένα μίγμα από ευφάνταστα χρώματα,
πρωτόγνωρες μυρωδιές, δραματικά ακούσματα
και ερωτική λογοτεχνία.
Εκείνες τις μέρες που ένα χαμόγελο
αρκούσε για την αναγέννησή σου
Και ένα δάκρυ έφθανε
για την παροδική σου κατάρρευση.
Τότε, θυμάσαι, που δεν είχες ιδέα
πόσο σημαντική είναι η συντροφιά της μαμάς,
πόσο πολύτιμες οι ώρες παιχνιδιού με τον πατέρα,
πόσο καθοριστική για τον τρόπο
που θα μάθαινες στο μέλλον ν’ αγαπάς,
η αδελφική συμπόρευση σε διπλανά δωμάτια.
Εκείνο τον καιρό, που το όραμά σου
έφθανε μονάχα έως το αύριο
Και ο ήχος των συναισθημάτων σου για το καθετί
ήταν εκκωφαντικός.
Πνίγομαι μέσα στο παιδικό δωμάτιο.
Eπειδή σε ανέσυρα
από τις στάχτες της μνήμης
και, για λίγα λεπτά της ώρας,
σε ξαναένιωσα.
Επειδή η περιπλάνηση
του ενήλικου εαυτού μου
Στα μονοπάτια της άδολης νιότης
μου ξύπνησε κοιμισμένα όνειρα.
Επειδή πλέον το όραμά μου για τη ζωή
είναι πιο μακροπρόθεσμο από την ίδια τη ζωή.
Και η χαμηλή ένταση των συναισθημάτων μου,
το τίμημα που πληρώνω.
Από εδώ και στο εξής,
θα φροντίσω να μη σε ξεχάσω πάλι.
Θα προσπαθήσω να διατηρήσω
ένα κομμάτι σου μέσα μου,
όταν το βάρος της υπευθυνότητας
θα αποδεικνύεται πιο βαρύ
απ’ όσο αντέχουν οι ώμοι μου.
Εκείνες τις λυπηρές ώρες της ματαιότητας,
θα επιλέξω να ζήσω ξανά,
για λίγο, ως Έφηβος.
Με νοσταλγία,
Ο ενήλικος εαυτός σου.
The post Αποστολία Δασκάλου, “Στη μνήμη της εφηβείας σου” appeared first on Ποιείν.