Όσες φορές επισκέφθηκα την κόλαση
συνάντησα τη μάνα μου.
“Μάνα, τι κάνεις εδώ;”
τη ρώτησα κλαίγοντας
κι εκείνη αποκρίθηκε
“εκτίω την ποινή ενός αθώου”.
Μα, κάνει, μάνα, λάθη ο Θεός;
Όχι, μου λέει η μάνα μου
μα στον παράδεισο δε συναντάς
ουτ’ έναν ψυχοπονιάρη.
***
Πολλά χατίρια μου ‘κανε ο Θεός
αλλά ουδέποτε ευχαριστούσα.
Κάνα κερί στα όρθια
μια λέξη μέσα από τα δόντια
αγνωμοφροσύνες.
Από τότε που γεννήθηκαν οι κόρες μου
όμως, όλο ευχαριστώ
αγκαλιά, ευχαριστώ, χαμόγελο, ευχαριστώ
και συνέχεια μη με πάρεις
κάθε μέρα εδώ, ευχαριστώ.
***
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΔΩΚΙΝΣ
Στο δάσκαλό μου
Σπύρο Σφενδουράκη
Τα πράγματα που γνωρίζεις
γνωρίζεις ότι είναι μισές αλήθειες
ή ψεύδη.
Τα πράγματα που δε γνωρίζεις
δε σου προσφέρουν την παραμικρή σεμνότητα
έναντι των ανθρώπων που
νομίζουν πως γνωρίζουν αλήθειες ολόκληρες.
Ξοδεύεις τη ζωή σου για να πείσεις.
Λες ότι δε θες να ζήσεις για πάντα
σα να μην αγαπάς την αλήθεια που θα
αποκαλυφθεί.
Μετά το θάνατό σου γεμίζει το φεγγάρι.
Αιώνιος ύπνος συσκοτίζει
όσα δεν έμαθες ποτέ.
***
Γεννήθηκα εκατόν οκτώ ετών.
Δεν ήθελα ποτέ να σκίσω τα ρούχα μου
να ζωστώ αλυσίδες, να ουρλιάξω στους μεγάλους
ότι δεν καταλαβαίνουν.
Δεν πέρασα ποτέ μου εφηβεία.
Ενηλικιώθηκα όταν έθαψα τους γονείς μου
όταν αγκαλιάστηκα με το θάνατο
τα κατάλαβα όλα.
Άρχισα να ευχαριστώ το Θεό
όταν κατάλαβα πως δεν υπάρχει.
Πριν μόνο του ζητούσα.
Δώσε μου εκείνο, δώσε μου τ’ άλλο
σα να πρέπει να εισπράξω τα χρωστούμενα.
Τώρα ξέρω ποιος χρωστάει και ποιος
δεν πληρώνει ποτέ.
Τα συμπεράσματά μου έχουν γίνει επιφωνήματα
και εκφράσεις πικρίας.
Μ’ ένα δαγκωμένο σκόρδο κάτω από τη γλώσσα μου
το μίσχο πιπιλίζω ενός τριανταφύλλου.
Άραγε θα ξημερώσει αύριο
ή με το πρώτο φως θα αποκοιμηθούμε;
The post Δημήτριος Μουζάκης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.