Ποιητής γιομάτος πάθη, ο Μήτσος Παπανικολάου άφησε μικρό σε έκταση αλλά μεστό συγκίνησης έργο. Οι Domenica ασχολήθηκαν με τα ποιήματα του Παπανικολάου προσεγγίζοντάς τα με ευαισθησία και αισθαντικότητα. Στίχοι σαν του Παπανικολάου στα χείλη της νεολαίας των αρχών της χιλιετίας θυμίζουν σε κάθε γραφιά όλων των δωματίων την επιθυμία της ποίησης να τραγουδηθεί.
ΔΜ
Μέσα στη βουή του δρόμου
Μέσα στη βουή του δρόμου
ήταν να βρω το όνειρό μου…
να το βρω και να το χάσω
και ούτε πια που θα το φτάσω
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
και ήταν η χαρά του κόσμου
η χαρά που μας ματώνει
σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Πέρασες όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Πέρασες όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε
πουλιά που έχουν φτερουγίσει
σύννεφα μέσα στη δύση
Και άφησε το πέρασμά του
πέρασμα ζωής θανάτου
στην καρδιά μου σαν σφραγίδα
μία πεθαμένη ελπίδα
The post Domenica, “Μέσα στη βουή του δρόμου” [ΛΥΡΑ, 2002] appeared first on Ποιείν.