Σε ποιό legato διορθώνεις μια τύψη;
Μήπως εκεί που η νύχτα συναντά το νερό;
Στο τέλος φύγαμε άγνωστοι μείναμε
πίσω δεν πήραμε ούτε μια λέξη
γωνιά δε βρίσκαμε ένα παλιό
να κρύψουμε χαμόγελο.
Τι είναι όλα αυτά; Για νήπια παγωτά;
Τον εαυτό του ποιός ντουμπλάρει;
Αιώνες τώρα σκούζει το φεγγάρι
σε συζυγία βλακώδη ο τελευταίος
βραβεύεται βεβαίως.
***
Στάσου να θυμηθώ…
καθώς βουλιάζεις στο σκοτάδι
οι εξηγήσεις περιττές…
Όλα τα σβήνει ο δυνάστης ήλιος
εφηβείες μοιράζει απρόβλεπτες.
***
ΒΡΕ ΜΟΥΣΙΤΣΑ
Να σου πάλι με όνειρα μάτια
δαμάζεις το πάτωμα
αμμουδιά το βάφτισες
λιβάδι αλπικό ωκεανό
δάσος βροχής να τρέχεις
με τον Μόγλη παρέα
αυλικό σου μ’ έστεψες
κωπηλάτη στη βάρκα σου
κάτω από φως σκληρό
Αμαζόνιος ο διάδρομος
εμείς φυλή ξεχασμένη
σε γελαστό τροπικό
η αριθμητική των βημάτων μας
ξέγνοιαστη στα μαλλιά σου
ανεμίζει η Σαχάρα
του χειμώνα παλεύω τα νοίκια
σ’ ένα πάρκο διαβάζοντας
τους αιώνες των ζώων
βρε
***
Πότε θα ‘ρθει η εποχή
με το φοβερό φεγγάρι;
Του ύπνου ο γρίφος λέτε
να κρύβεται στη μασχάλη;
***
ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΙΠΠΟΤΗΣ
Στο ακρωτήριο Χορν έφτασα
με το πρωινό σου φιλί
νυσταγμένο κορίτσι
άλλο δε θα τολμήσω λάθος
αλλά ποιός ξέρει.
Γνέφω στ’ αγέρι
που φυσά απ’ τα χιόνια
της Πάρνηθας ως στις ακτές
και στο κύμα ιστορεί
για έναν ιππότη
πλανόδιο σε μια χώρα
που την έλεγαν λύπη.
***
Εσύ, δικτάτορα λέξεων
βαφτίζεις το ενδιαφέρον
προσωπική ευχαρίστηση
γιατί ‘σαι αδιάφορος
την αυτοπεποίθηση εγωισμό
μιλάς για όσα νομίζεις
αντάρτη του γλυκού νερού
άσε κάτω τις λέξεις
λες παρακαλώ
τι αηδία!
ονόμασες τη θλίψη δράμα
μαιτρ της διαστροφής
τρίβεις φωνήεντα
λες διαρκώς υποφέρω
δεν προλαβαίνω
τι; να πεθάνεις;
τι ανυπόφορος!
***
ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΛΑΘΩΝ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΩΝ
Σε ποιό μήκος κύματος ταξιδεύουν τα λάθη
ρωτούσε τα θύματα
τον εαυτό του ενίοτε
και με γκριμάτσες παρέπεμπε
σε διατάξεις της ύπαρξης.
Σαφέστατα δίδασκε τυχαίο δεν είναι
κανένα μαρτύριο
καμιά φλυαρία δε διορθώνει τον κόσμο
ποιός ξέρει άλλωστε τις προθέσεις του τίποτα;
Η θρησκεία καυχιόταν είναι πολύ
τετριμμένο ζήτημα
για μπούφους η πολιτική και τα ρέστα
με σέλφι και σούσι προμηνύεται
μέλλον ανάρπαστο
αρκεί να πιστέψουμε
στα δεσμά των συμπτώσεων
στην πεμπτουσία
ανακόλουθων πράξεων.
Μάλιστα.
***
Πιστεύω σε μια αγκαλιά
σ’ έναν ούριο σκοπό
στους φίλους που χάθηκαν
στη μάνα που ξαγρύπνησε
στο παιδί όταν λέει φοβάμαι
τη νύχτα μπαμπά.
***
Αχ ρε φίλε ξενύχτη… χωνεύεται τόσο αδιέξοδο;
Στη σκοτεινή βιολογία χέρια τρύπια σε πεζόδρομους
ασήμαντοι θάνατοι ψέματα-δαίδαλοι δικαιολογίες
αβάσταγες. Που τελειώνει άραγε αυτό το παραμύθι;
***
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΚΟ
Όποιος αναβάλλει τα ραντεβού με την πραγματικότητα
θα την υποστεί σε συνθήκες αφόρητες.
***
ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΠΡΕΛΑΣ
Φουσκώνει ο κόσμος ξεφουσκώνει και συ
θες να τρέξεις με το ποδήλατο στη θάλασσα
μα ψάχνεις μια τρύπα στο νερό – θυμάσαι; –
που πήγε τ’ όνειρο ακόμη ψάχνεις.
The post Nίκος Βουτυρόπουλος, «Κι άλλες κουβέντες» appeared first on Ποιείν.