Από το ποιητικό «Νοσοκομείο εκστρατείας» που έγραφε ο Ασλάνογλου μέχρι το δημοσιογραφικό «Ξενοδοχείο καραντίνας», από το «Άρρωστο ρόδο» του Blake έως το «Υποκείμενο νόσημα» της ημερήσιας έκθεσης επιτήρησης του COVID-19, από το ομηρικό «βοῶν ἀγέλην» ως την επιστημονική «ανοσία της αγέλης» και από το μεταφυσικό «αγγελόκρουσμα» μέχρι το γήινο «κρούσμα», η γλώσσα συνεχίζει να ακολουθεί τη δική της πορεία στον χάρτη της ζωής ανανεώνοντας τα κύτταρά της μονάχη, όπως το δέρμα.
Κι «όταν όλα περάσουν» οφείλουμε να πάρουμε αυτές τις κουρασμένες – από τον καθημερινό τους αγώνα για νοηματοδότηση- λέξεις, αυτά τα σύγχρονα σημαινόμενα και να τα αναπαύσουμε μέσα στη μεγάλη φιλοσοφία της γλώσσας.
Όχι για να τις ταριχεύσουμε μέσα σε ογκώδη λεξικά, αλλά γιατί οι λέξεις είναι οι πλέον αυθεντικοί μάρτυρες μιας εποχής. Και όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω από αυτές, πάντα αποκαλύπτουν την ταυτότητά μας.
The post «Οι νέες λέξεις» appeared first on Ποιείν.